Lieve ontdekte dat haar man vijf minnaressen had: “Ik ben er trots op dat ik niemand vermoord heb”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op dinsdag 27 juli 2021

Drie en een half jaar nadat ze had ontdekt dat haar man er vijf minnaressen op ­nahield, boven op de tientallen scharrels die hij in de loop van hun huwelijk had, vertelt Lieve Van Weddingen, therapeute en moeder van drie kinderen, in Roofdier aan de wereld wat haar overkwam.

"Met dit boek claim ik voor een stuk de erkenning die ik van hem nooit gekregen heb. Hij heeft nooit willen zien hoeveel schade hij mij berokkend heeft. Nu wil hij dat nog altijd niet: hij wil het boek niet ­lezen, omdat hij het te confronterend vindt. Hij liet me, ook na het bedrog, in de kou staan. Hij stak zich weg achter zijn verslaving, nam zijn verantwoordelijkheid niet op. Het is fijn dat mijn verhaal nu in de openbaarheid komt. Mijn vrienden ­waren op de hoogte, maar verder wist niemand wat ik meegemaakt had. Dat is eenzaam. Zolang je zwijgt, draag je het alleen."

Roofdier is zo’n boek waarvan je geregeld denkt: dit is te erg om waar te zijn. Niet alles is gebeurd zoals het er staat. Op aanraden van de uitgeverij heeft Van Weddingen haar verhaal deels gefictionaliseerd, maar dat het echte leven minstens even heftig geweest is voor Van Weddingen als voor haar alter ego in de roman, staat buiten kijf. Van Weddingen geloofde in ­levenslange liefde, bleef tijdens haar eerste huwelijk thuis om voltijds voor de twee kinderen te zorgen. Met nog meer over­tuiging stapte ze in het tweede huwelijk – met de man die haar passie voor persoonlijke ontwikkeling deelde. Met de jaren leek hij meer en meer met zijn telefoon te vergroeien. Lang dacht Van Weddingen dat haar man afgleed naar een burn-out, in ­realiteit was het zijn liefdes- en seks­verslaving die hem uitputte.

Het motto van je roman ontleende je aan Maya Angelou: "We are only as blind as we want to be." Hoe is het mogelijk dat je zo lang je ogen gesloten hebt voor zijn ­bedrog?

‘Het was angst. Ik was heel bang om hem kwijt te raken, en het leven dat we samen opgebouwd hadden. We hadden een heel mooi huwelijk. Hij was attent en liefdevol, hij steunde me in wat ik wou bereiken. Het voelde goed, al zat mijn intuïtie wel ergens te roepen dat er iets niet klopte. Ik voelde ook een groot onbehagen in de buurt van sommige vrouwen met wie hij close was. Maar ik wilde en durfde het niet te ­checken. Ik wilde niet het soort vrouw zijn dat de telefoon van haar partner controleert, en diep van binnen wou ik het ook niet ­weten."

"Ik heb het hem weleens gezegd, dat ik het gevoel had dat hij die dag al gevreeën had, of dat hij maar naar zijn minnares moest gaan als het hem thuis niet aanstond. Maar hij kon heel overtuigend zijn. Hoe hij “vertrouw me, ik hou van je” kon zeggen terwijl hij diep in mijn ogen keek: ik geloofde hem. Hij noemde me Prinses, wat achteraf gezien goed bij mijn naïviteit paste. Ik heb in al die jaren ook geen ­snipper bewijs gevonden, geen rekening of niets – en ik deed nochtans zijn boek­houding."

Ondanks je grote woede heb je hem niet meteen op straat gegooid. Je hebt nog lang geprobeerd om de relatie te redden. Waarom gaf je hem nog een kans?

"Het was makkelijker geweest om te zeggen: klootzak, en nu buiten, maar ik zag ook mijn verantwoordelijkheid in het ­verhaal. Door niet te willen zien wat er aan de hand was, heb ik zijn verslaving ­geaccommodeerd. Wat zegt dat over mij?"

"De enige manier om te groeien, is echt eerlijk zijn met jezelf en zien wat je aan het doen bent. De shit die hij me bezorgd heeft, is een schop onder mijn kont ­geweest. Ik ben erop vooruitgegaan, ik had dit nooit willen missen. Ik ben meer vrij­gevochten dan ooit. Ik heb dit nodig gehad om meer te geloven in mezelf. Ik ben niet meer bang."

Wat heeft je rechtgehouden?

"Het is mijn grote geluk geweest dat ik al langer met mindfulness en persoonlijke ontwikkeling bezig was. Ik werk als coach en ik wist en weet wat te doen when the shit hits the fan. Ik wist hoe ik in het hier en nu moest blijven. Als ik ging nadenken over wat er gebeurd was, werd ik echt gek. En als ik te ver vooruitkeek ook. Ik waakte ­erover dat ik dag na dag deed wat me te doen stond – dat ik kon verhuizen, en mijn kinderen eten kon geven. Ik kan mezelf en mijn emoties goed observeren, alsof ik door een camera kijk. Als ik dat niet had gekund, was ik uit het raam gesprongen. Het zijn dezelfde vaardigheden die ik mijn cliënten bijbreng wanneer ze in een crisis bij mij in de zetel belanden."

Van iemand die gepokt en gemazeld is in de persoonlijke ontwikkeling, verwacht ik dat ze haar kalmte goed kan bewaren. Maar jouw boek zit vol kwaadheid. Onthechting vind ik er maar weinig in terug. Is al die boosheid wel goed voor je?

"Ja, mijn kwaadheid heeft me overeind gehouden. Ik was razend. Ik heb daar geen probleem mee, ik maak geen onderscheid tussen positieve en negatieve emoties. Het gaat erom wat je ermee doet. Veel mensen kunnen niet goed kwaad worden, want ze voelen zich direct schuldig. Maar het is de emotie waar de meeste energie in zit. Die energie kun je op twee manieren inzetten: ofwel ga je vernietigen, dat kun je zowel met anderen als met jezelf doen, ofwel ­gebruik je die energie om je daadkracht te mobiliseren. Dat heb ik gedaan, door te doen wat er simpelweg nodig was, uur per uur, soms adem per adem. En ik ben er nog altijd trots op dat ik niemand vermoord heb."

Excuseer?

"Dat was voor mij het moeilijkste deel: inzien hoe meedogenloos mensen zijn. Dat vond ik van al die andere vrouwen, maar ik heb ook van mezelf gezien hoe genadeloos ik kon zijn. Ik was eropuit om die vrouwen te verwoesten. Dat was schrikken, maar door die gevoelens toe te laten, en door die vrouwen effectief vanuit mijn kracht te confronteren in plaats van hen te verwoesten, voel ik me meer een mens uit één stuk. Het is waar wat ze zeggen: dat het je vooruithelpt als je ook de donkerste stukken van jezelf kunt omarmen."

"Die genadeloosheid voelen heeft me ook nederiger gemaakt, en begripvoller. Cliënten zeggen me soms: dit durf ik echt niet te vertellen, en dan zeg ik: ik vind niks raar. Dat is voor mij cruciaal in dit hele proces: de menselijkheid aanvaarden, van ­mezelf en van anderen. Het leven is morsig. Het leven is niet eenduidig, vaak is het én-én: ja, ik zie deze man graag, én hij is niet goed voor mij. Kunnen we accepteren dat mensen blutsen en builen oplopen, en toebrengen aan anderen?"

Momenteel zit je in een relatie- en seks­detox. Wat doet dat met je? Wil je nog ­opnieuw een relatie?

"De detox creëert veel rust. Er komt een hoop mentale capaciteit vrij. Het is erg fijn om te voelen dat ik het niet nodig heb, een man, een relatie, seks. Ik vind het een ideale manier om terug te plooien op mezelf. Het is ook de eerste keer in mijn leven dat ik echt alleen ben. Sinds mijn 20ste had ik altijd een relatie, of toch minstens mannen die om me heen draaiden. Na mijn tweede huwelijk heb ik ook een tijd heel actief ­gedatet, om mijn vrouwelijkheid weer bevestigd te zien. Al die bevestiging heb ik niet meer nodig. Ik heb geen man meer ­nodig om me sexy en geil te voelen."

"Maar ik heb de mannen niet afgezworen, ik ben een eeuwige believer in de liefde. Ik kijk ernaar uit om opnieuw te gaan daten. Ik wil een man die even bewust in het leven staat als ik, die weet wat hij doet. Hij hoeft me niet als een prinses te behandelen, hij hoeft me niet te pamperen. Ik wil dat hij me uitdaagt, dat hij op tafel legt wat lastig is. Het zijn net die moedige gesprekken die ons verder brengen als mens."