Een deel van radicaal-rechts steunt de antivaxbeweging, een deel van radicaal-links steunt de antivax in de zorg: het verschil is futiel

Het is een treurig schouwspel. Zorgmedewerkers die er enkel met traangas van kunnen weerhouden worden om het kabinet van hun voogdijminister Frank Vandenbroucke (Vooruit) te bestormen. De coronacrisis heeft de onderlinge verhouding tussen generaties, families, beroepsgroepen, politieke overtuigingen en tussen mensen tout court al danig onder druk gezet. Dit moet toch een dieptepuntje geweest zijn. 

Aanleiding voor zoveel woede is het voornemen om zorgpersoneel te verplichten zich te laten vaccineren tegen Covid-19. Anders kunnen ze hun job verliezen. Slechts een kleine minderheid van het personeel in zorginstellingen wordt geviseerd door die verplichting, maar het verzet is taai en emotioneel, zo blijkt. 

Dat is merkwaardig. Dat mensen zich verzetten tegen het coronabeleid van de regering, is hun goed recht. Dat zorgmedewerkers, wier veiligheid, gezondheid en werksituatie afhankelijk is van de veiligheidsmaatregelen, zich verzetten tegen het beleid, is al wat vreemder. Dat de vakbonden dat verzet voluit steunen,  is helemaal gek. Die bonden krijgen wel de steun van de radicaal-linkse PVDA. Een deel van radicaal-rechts steunt omfloerst de antivaxbeweging, een deel van radicaal-links steunt de antivax in de zorg: het verschil is futiel. 

Hier geven de bonden een wel heel enge kijk op de rechten en vrijheden van enkele leden uit hun achterban, die het vertikken om zich aan te sluiten bij het grotere geheel. De gedachte van solidariteit is vervangen door een van doorgedreven individualisme. Daarbij wordt ook nog eens in de kaart gespeeld van de gevaarlijke, feitenvrije onwetenschappelijkheid van de antivaxbeweging. 

Er zijn geen valabele argumenten tegen vaccinatie voor wie in de zorg werkt. Vaccins zijn onze allerbeste bescherming tegen covid. Ze beschermen jezelf en, bij uitstek in de zorg, ook andere mensen tegen een dodelijke ziekte die in ons land alleen al het leven kostte aan 27.000 mensen. Door het risico op besmetting niet in te willen dijken, blijven weigerende zorgmedewerkers kwetsbare patiënten nodeloos in gevaar brengen. Bovendien heeft het verzet een symbolische, psychologische impact op de bredere bevolking.

Dat een coronavaccin er bijhoort in de zorg, als verplicht onderdeel van het veiligheidspakket, zou een no-brainer moeten zijn. Dit had helemaal geen explosieve discussie moeten worden. Vakbondsvertegenwoordigers in de zorg hadden een belangrijke en lovenswaardige rol kunnen opnemen in het helpen overtuigen en motiveren van mensen die aarzelen of twijfelen. Nu hebben ze de koppige tegenstemmen op het schild gehesen als ‘verzetsheld’. Dat is een zware verantwoordelijkheid. De mondmaskers vallen af: ook voor de vakbonden is deze betoging van het zorgpersoneel een dieptepuntje in de werking.