De reacties op mijn column, waarin ik schreef over een voorval waarvan ik niet wist of ik het verkrachting mocht noemen, waren niet bepaald gezellig

Twee maanden geleden schreef ik over een beneveld voorval waarvan ik niet wist of ik het een verkrachting kon, mocht of wilde noemen. Want ik wilde niet met het slachtofferschap van anderen, die erger hadden meegemaakt, gaan lopen. Nochtans is de hervormde wetgeving duidelijk: seks zonder duidelijke instemming is verkrachting.

In een recent Humo-artikel over verkrachtingsdrugs vatte een slachtoffer het helder samen: “Een slapende vrouw kan toch geen ‘ja’ zeggen?”

De reacties op mijn column waren niet bepaald gezellig. Op Instagram las ik behalve de bekende verwijten – “aandacht zoekend kutwijf”, “moet je maar niet zoveel zuipen” en “spijt is geen verkrachting” – ook een paar creatievere aanklachten.

“Misschien heeft zij hém wel verkracht”, wierp er eentje op. Een “bezorgde moeder” schreef dat ze zich zorgen maakte over de toekomst van haar zonen: “Moeten ze hun bedpartner dan een contract laten ondertekenen?”

Onlangs begon iemand op een feestje ook over die column. De sfeer was gemoedelijk, tot hij ineens een samenzweerderige toon aansloeg.

“Even eerlijk, meende je dat nu echt?”

Hij keek me met grote ogen aan. Ik vroeg wat hij bedoelde.

Nou ja, hij had zichzelf vaak genoeg in “zulke situaties” bevonden, zei hij en het mocht duidelijk zijn dat hij niet stond te springen om die ervaringen te herdenken.

Vervolgens trakteerde hij me nog op een kosteloze karakteranalyse. Want ik kwam misschien wel zelfbewust over, zo meende hij terwijl hij een hand op mijn bovenarm legde, maar vanbinnen was ik eigenlijk erg onzeker, nietwaar?

Kort daarna liet ik me tegen een vriend ontvallen dat enkel mannen zich zo’n vrijpostigheid permitteren. Die vriend vond dat ik moest oppassen met “het hele vrouwen versus mannen-narratief”.

In de Zweedse krant Dagens Nyheter betoogde een journaliste dat de culturele status van “de jonge vrouw” nog nooit zo hoog is geweest als vandaag. Volgens mij heeft ze gelijk, maar wel op voorwaarde dat de vrouw over voldoende schoonheidskapitaal beschikt.

Zo geeft supermodel Emily Ratajkowski in haar recent verschenen memoires My Body toe dat haar visie op het succes dat ze met haar strakke, sierlijke lichaam vergaarde veranderd is.

“Als jonge twintiger was het nooit bij me opgekomen dat vrouwen die hun macht baseerden op hun schoonheid, die macht in feite ontleenden aan mannen en hun seksuele verlangens. Mannen hadden de echte macht in handen”, schrijft ze. In hetzelfde boek beschrijft ze ook hoe de videoclip ‘Blurred Lines’ haar carrière lanceerde, maar dat de zanger wel ongevraagd aan haar zat.

Een vrouw die haar lichaam toont, zij het in een videoclip, op café of in de club, is geen vrijgeleide om haar lastig te vallen. Ook niet als ze te veel gedronken heeft. Een open deur, maar ik herhaal hem toch nog even voor de zekerheid.

Aan de mannen die zich daardoor beledigd voelen: #NotAllMen, ik weet het wel.