‘Ons loon is beschamend laag voor wat we doen’: waarom huishoudhulpen actie voeren

Heidi Vanroye (48): ‘Ik voel mij behandeld als een dweil’

“Ik doe mee aan de protestacties omdat ik erg kwaad ben. Onze baas geeft ons dan wel T-shirts waarop staat dat wij ‘de sterren zijn die uw huis doen schitteren’, maar ik voel mij behandeld als een dweil. Niet alleen betalen wij steeds hogere vervoerskosten, er is ook besloten dat onze loonsverhoging 0,4 procent bedraagt. Dat is een belediging.

“Ik denk dat mensen onderschatten hoe zwaar dit werk is. Bij veel gezinnen valt het mee, maar anderen denken dat je in vier uur een volledig huis kunt schoonmaken. Ik doe dit werk nu vijf jaar, waarvan drie bij het dienstenchequebedrijf. Mijn knie doet pijn en ook mijn pols speelt me parten door het vele wringen.

“Per dag maak ik het huis schoon van twee tot drie klanten. In totaal werk ik 33 uur per week en per uur krijg ik 12,2 euro. Daar kan ik als alleenstaande mama die nog voor haar jongste kind van zeventien zorgt eigenlijk niet van leven. Het is moeilijk om de eindjes aan elkaar knopen. Zeker nu alles duurder wordt, zoals brandstof en schoolrekeningen. Onze lonen stijgen helemaal niet mee en ondertussen betaal je zelf voor de brandstof. Ik reis minstens 50 kilometer per week om bij mijn klanten te geraken.

“En blijkbaar is het niet vanzelfsprekend dat ook wij een coronapremie krijgen, ook al zijn wij altijd blijven doorwerken. Dat terwijl onze klanten nu de hele tijd thuis zijn en het besmettingsrisico dus groot is. Omdat we verplicht zijn vervangingen te doen wanneer iemand afzegt, neemt het zelfs nog toe, want dan kom je bij nog meer mensen die je ook helemaal niet kent. Ook aan zelftesten betaal ik me tegenwoordig blauw.”

Veronique Vernaillen (49): ‘Het zal misschien pas binnen twee generaties zijn dat huishoudhulpen een echt waardig loon krijgen’

“Ik doe dit werk al veertien en een half jaar. Aanvankelijk deed ik schoonmaakwerk voor een poetsfirma. Maar dat is zwaar omdat het competitief en stresserend is. Je krijgt bijvoorbeeld een kwartier per schoon te maken bureau. Onder collega’s was de sfeer daardoor niet goed. Het waren ook erg lange dagen. Daarom schakelde ik over naar een dienstenchequebedrijf. Ik heb nu een tweetal vaste klanten en nog een paar anderen. Het zijn gezinnen waar ik aan huis kom. Met de meesten heb ik een goede band.

“Ik werk 29 uur per week en verdien daar zo’n 1.300 euro netto mee. Dat is weinig. Maar ik maak me weinig illusies. De politici zijn duidelijk niet van plan om hier snel iets aan te doen, want ze hebben een put van vele miljarden overheidsschulden te vullen. Het zal misschien pas binnen twee generaties zijn dat huishoudhulpen een echt waardig loon krijgen, denk ik soms.

“Ondertussen betaal ik fysiek de tol van dit werk. Mijn rug krijgt het lastig en recent ben ik daardoor al eens zes weken moeten thuisblijven. Ik liep bijna een hernia op. Ik vraag me af hoelang het allemaal zal blijven lukken.

“Betogen doe ik niet, maar ik begrijp wel waarom er nu protestacties zijn. Wat ik niet vind kunnen, is dat wij als poetsvrouwen blijven werken tijdens de coronapieken zonder dat daar iets tegenover staat, zoals een coronapremie. Dat terwijl de klanten in die periodes thuis moeten werken en de kinderen niet naar school gingen. Je moet zo ongeveer een afspraak inboeken om de kinderkamers onder handen te kunnen nemen op de momenten dat die kamers niet bezet zijn.”

Liane Steurs (56): ‘Ik reis wekelijks zo’n 60 kilometer om naar klanten te gaan. En de brandstof en parkeertickets betalen wij uit eigen zak’

“Ongeveer 11 euro per uur verdienen wij. Ik ben zeven jaar huishoudhulp en doe dat fulltime. Per maand verdien ik zo’n 1.600 euro. Ik tel af naar mijn pensioen binnen vijf jaar.

“Op 18 november ben ik naar Brussel afgezakt voor een protestactie en deze week deed ik mee aan een actie aan het poetsbureau hier in Paal. We hebben een brief aan Sinterklaas overhandigd waarin staat dat de werkgevers ons niets gunnen en we vragen of de Sint daar iets aan kan doen. 

“Dat is ludiek, maar we zijn echt kwaad en dit is een echte staking. Minister van Werk Crevits (CD&V) zei in volle coronacrisis dat wij essentieel zijn. Dat zie je in de cijfers. Ik denk dat er in het poetsbureau waar ik aan verbonden ben wel honderd vacatures zijn. Maar wij voelen ons niet essentieel, we worden te weinig gewaardeerd.

“Niet alleen ligt ons loon beschamend laag voor een zogenaamd essentieel beroep, we krijgen ook een veel te lage kilometervergoeding. De norm is 37 cent per kilometer. Wij krijgen 13 cent. Ik reis wekelijks zo’n 60 kilometer om naar klanten te gaan. En de brandstof en parkeertickets betalen wij uit eigen zak. Nu die prijzen fors stijgen, doet dat pijn.

“Nog pijnlijker is dat overleg met de werkgevers op 19 november is uitgedraaid op een verhoging van die vergoeding met 2 cent. Slechts 2 cent. Echt waar. Ondertussen kun je in de financiële gegevens van het bedrijf waar ik voor werk zien dat ze winsten maken die naar aandeelhouders gaan, naar de aankoop van andere bedrijven of naar sponsoring van bijvoorbeeld een voetbalclub in eerste klasse. Maar geld voor de coronapremie is er voor ons blijkbaar niet. Daaruit spreekt een totaal gebrek aan waardering. Dat pikken wij niet langer. Ik blijf de komende weken aan de protestacties meedoen.”

Mieke Van Hove (51): ‘Vijf jaar geleden begaf mijn rug het en ben ik geopereerd’

“Ik ga al dertien jaar bij mensen schoonmaken. Vijf jaar geleden begaf mijn rug het en ben ik geopereerd. Sindsdien lukt het weer. Maar corona maakt alles zwaarder. Probeer maar eens vier uur lang fysiek intensief werk te doen met een mondmasker op. 

“Zeker als klanten dan ook erg veeleisend zijn, heb ik het moeilijk. Sinds de dienstenchequebedrijven administratieve kosten aanrekenen, vragen sommigen het onmogelijke. Gelukkig heb ik geleerd assertief te zijn. ‘Er gaan nog altijd maar zestig minuten in een uur en zestig seconden in een minuut’, antwoord ik dan.

“In totaal werk ik twintig uur per week en daar verdien ik zo’n 1.000 euro mee. Ik denk dat redelijk wat mensen met een werkloosheidsuitkering meer overhouden. Gelukkig heb ik een partner die beter betaald wordt, want anders zou het niet lukken voor ons gezin met vier kinderen. Ik ken redelijk wat collega’s die er alleen voor staan en zij houden financieel amper het hoofd boven water.

“Dat wij geen coronapremie krijgen, stoot me tegen de borst. Want er is voldoende geld. Dat het maar niet gebeurt, voelt als een gebrek aan respect van de werkgevers. Zeker nu wij in de pandemie zijn blijven doorwerken. En wij komen waar het virus veelvuldig circuleert. 

“Sommigen vinden het duidelijk belangrijker dat er gepoetst wordt, dan dat de huishoudhulp ingelicht wordt over dat ze eigenlijk besmet zijn of dat ze op het resultaat van een test zitten te wachten. Het voelt dan alsof wij naar het slagveld gestuurd worden. Maar we hebben moeten bedelen om extra beschermingsmateriaal te krijgen.”