Er lag een Belgische driekleur op zijn kist en de viering werd bijgewoond door fans, collega’s als Sandra Kim en Adamo en leden van de prestigieuze Orde van de Brusselse Moestasje. Elio Di Rupo was slechts een van de talrijke vooraanstaande leden van de PS, die blijkbaar ook een ­gewijde kerk binnen mogen.

Maar maak u geen zorgen, het was ­zodanig geventileerd in dat gigantische tochtgat van een basiliek dat het laken op het altaar bijna ging waaien. Al kon dat ook komen door het enthousiasme waarop de diaken zijn ‘Hallelujah’ ­inzette op de tonen van het bekendste liedje van Lange ­Jojo, dat hij schreef in een tijd dat de dieren nog spraken en ­Anderlecht champion kon spelen. Het stadionnummer werd een wereldhit toen hij ‘allez, allez, allez, we are the champions’ vertaalde naar ‘olé, olé, olé, we are the cham­pions’, ter gelegenheid van de Rode Duivels op de Wereldbeker van ’86.

De diaken kreeg moeiteloos zijn publiek op de hand toen hij, onder begeleiding van een fanfare in plaats van een kerkorgel, vanachter het wapperende altaar inzette: ­‘Allez, allez, allelujah/ allelujah/ allelujah!’ Veel complexer moest het niet zijn: een volksheld steeg ten hemel en het volk dankte hem voor zo veel onschuldig plezier. Hier werd een man gevierd die het leven zelf had gevierd. Je hoeft niet gelovig te zijn om dat ontroerend te vinden. Het volstaat om te houden van uw medemens. (Jeroen Struys)