Gloria Monserez & moeder Machteld Timmermans: ‘Gloria was nog een baby toen ik haar naar de set van W817 meenam’

Gloria  

“Als kind keek ik vaak naar W817, ik heb dat altijd een heerlijke serie gevonden. Dat mama erin meespeelde, vond ik helemaal niet vreemd. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld om mijn mama, mijn papa én mijn stiefpapa regelmatig op de televisie te zien. Om die reden vind ik het nu ook helemaal niet vervelend als mensen me op straat aanspreken om een foto te maken: het gebeurde vroeger ook al dat ik met mijn ouders op restaurant zat en dat er plots mensen aan onze tafel stonden.

“Als kind gingen mijn jongere broer Sid en ik regelmatig mee naar de theatervoorstellingen van mama. Er zijn voorstellingen die we twintig of dertig keer hebben gezien; wij konden die teksten woord voor woord meezeggen, hè. (lacht) Ik ben nog steeds heel dankbaar dat ik al op jonge leeftijd heb mogen zien hoe mijn ouders volle zalen in vervoering konden brengen. Toen al besefte ik dat ik later dezelfde richting uit wou.

“Mijn ouders gingen uiteen toen ik vier was, maar daar heb ik niet echt onder geleden. Ik kon weleens zagen als de trein weer te laat was als ik met mijn valiesje onderweg was naar papa. Of als ik mijn vrienden uit Wijgmaal moest missen als ik een week bij mama was. Maar door dat vele over en weer reizen ben ik ook flexibeler geworden. Overal waar ik mijn toiletzak bij me heb, kan ik me thuis voelen.

“Ik heb van mijn ouders altijd veel vrijheid gekregen, al verschilde de hoeveelheid vrijheid wel van gezin tot gezin. Mijn papa hield me toch net iets korter. Dat moest misschien ook wel: mijn school en jeugdhuis waren bij hem in de buurt, en in zijn straat woonden veel vriendinnen. Als hij me supervrij had gelaten, zou ik sowieso elke week tot in de vroege uren uit geweest zijn. (lacht) Bij mama kwam ik na een drukke en sociale week telkens tot rust. Dat vind ik mama trouwens nog steeds: een rustpunt. Als ik het allemaal even niet meer zie zitten, dan moet ik gewoon even met mama bellen. Of eens goed bij haar in de zetel uithuilen. De volgende ochtend voel ik me vaak al een stuk beter.

“Ik weet dat ik voor alles bij mama terechtkan. Mijn vrienden vinden dat soms raar. Die zeggen: ‘Waarom vertel jij alles aan je moeder? Ik zou dat nooit doen!’ Maar ik kom nu eenmaal goed overeen met mama. Ik kan me niet herinneren dat ik haar ook maar één keer iets heb verteld waarop zij veroordelend heeft gereageerd, of me huisarrest heeft gegeven of zo. Ze is het niet altijd met me eens, maar uiteindelijk blijft het ook dan mijn eigen keuze. Dat heb ik altijd enorm op prijs gesteld, en ik denk dat het ook daarom is dat mama en ik nu zo close zijn.”

Machteld  

“Gloria was nog een baby toen ik haar naar de set van W817 meenam. We waren voor de opnames op zoek naar een kind, en ik dacht: ik heb een kind, dat komt goed uit! (lacht) Op zulke momenten sta ik te weinig stil bij het feit dat die afleveringen ook uitgezonden worden en dat heel wat mensen mijn dochter te zien krijgen. Nu goed, ik ben sowieso niet echt iemand die haar privéleven volledig wil afschermen. Bij ons thuis staat de deur ook altijd open: iedereen is hier welkom.

“Ik heb altijd een klare kijk gehad op hoe ik mijn kinderen groot wilde brengen. Zoals velen wilde ik het vooral anders doen dan mijn eigen ouders, en dat begon al bij de schoolkeuze. Ik ben zelf doodongelukkig geweest op de lagere en middelbare school. Dat hele idee van leerstof absorberen en zonder eigen inbreng reproduceren, dat werkte niet voor mij. Samen met de papa van Gloria heb ik heel wat scholen bezocht, en bij de steinerschool in Wijgmaal voelden we meteen: dit is het! Er was meer aandacht voor de creativiteit en de gevoelswereld van kinderen.

“Gloria was heel gelukkig op die school, maar wou in het eerste middelbaar toch Latijn studeren aan een prestigieuze katholieke school. Het was ongelooflijk hoe ik haar in die periode zag veranderen. Gloria is altijd een vrolijk en energiek kind geweest, en plots werd ze dof en grijs. Ze had constant stress en gaf ’s ochtends zelfs over voor ze naar school vertrok. Dat was als moeder vreselijk om aan te zien. Na een half jaar is ze teruggekeerd naar haar oude school, en meteen ging het beter.

“Toen Gloria vier was, gingen haar papa (acteur Koen Monserez, red.) en ik uiteen. Het heeft lang geduurd voor ik die stap durfde te zetten, vooral omdat ik het niet zag zitten om maar parttime moeder te zijn. Daar had ik echt nachtmerries over. Het heeft veel tijd gevraagd om me over dat idee te zetten. Uiteindelijk is me dat toch gelukt, onder andere omdat ik alle vertrouwen had in de vaderschapskwaliteiten van de papa van Gloria. Dat stelde me gerust dat onze beslissing haar niet onnodig zou tekenen.

“Gloria heeft het ons als puber nooit echt moeilijk gemaakt. Eén keer heeft ze met de deur geslagen, en toen kwam ze meteen terug om zich daarvoor te excuseren. (lacht) Sid, mijn jongste zoon, kan heftiger reageren, waardoor ik op mijn beurt kan ontploffen. Op zulke momenten is het fijn dat we op een boot wonen en dat het hier relatief geluiddicht is, want er wordt dan echt even gebrúld. Ja, hier zijn soms veel emoties, maar dat is goed. Van je gevoelens inslikken wordt niemand beter.  

“Ik ben geen beschermende moeder. Ook nu er professioneel veel op Gloria afkomt, maak ik me niet veel zorgen: ik heb veel vertrouwen in haar intuïtie en ben heel trots op het parcours dat ze op haar 20ste al heeft afgelegd. Op sociale media krijg je als bekend persoon wel veel commentaar over je heen. Toen Gloria de nationale pers haalde met een Instagram-post over hoe zwaar de quarantaine haar viel en over haar worsteling met acne, was de respons plots gigantisch. Toen heb ik tegen Gloria gezegd: ‘Kijk niet naar de reacties, dan bestaan ze niet.’ Dat kan ze gelukkig wel goed: die reacties naast haar neerleggen en haar ­aandacht richten op wat écht belangrijk is.”