Oppermachtige Van Aert maakt favorietenrol waar en ploetert naar winst in Ethias Cross in Essen: “Niet zo makkelijk als het misschien lijkt”

Elf minuten slechts duldde de Belgische kampioen U23-wereldkampioen Pim Ronhaar in het spoor. Dan nam hij afscheid. Met onmetelijke kracht, genererend uit rug en beide dijen, sneed hij door de diepe modder. Van Aert reed waar anderen liepen. En holde waar de concurrentie zich hopeloos vastwrikte. Ex-wereldkampioen Albert Van Damme had het ons in de loop van de week aan de telefoon nog eerbiedig maar raak omschreven: “Het is een Porsche vergelijken met 2 pk’tjes.”

Tja, wat moet je dan vooraf verzinnen om het allemaal nog wat geestig te houden? Dat er best wel een zwaar parcours lag aan het Hemelrijk, vond Van Aert. Helemaal waar. “Het wordt een uitdaging om dat uur hier vol te maken”, voegde hij er ietwat onbeduidend aan toe. Helderziend, bleek het. Zeven ronden, aan een achttal minuten per lus. Eindtijd: 57.21. Voorgeprogrammeerd. Robot in Robotland.

Toch. “Een cross moet altijd worden gereden”, sleurde Van Aert er een huizenhoog cliché bij. Om er in één en dezelfde moeite nog een tweede tegenaan te gooien. “Ik startte hier als topfavoriet. Wat betekent dat ik alleen maar kon verliezen.” Kon het dan überhaupt niet, dat klein beetje doseren, managen, controleren met Val di Sole in het achterhoofd? Hij hoopte er alleszins op. “Maar tijdens de verkenning werd me snel duidelijk dat van een spaarmodus geen sprake zou zijn. De wei lag er verzopen bij. Het was serieus ‘baggeren’, goed geconcentreerd blijven. Van dit soort veldritten genoot ik als kind al op tv. (grijnst) Maar in de praktijk zijn ze niet altijd zo eenvoudig als ze lijken, hoor. Uiteraard zocht ik een tempo waarmee ik me niet helemaal kapot zou fietsen. Maar zeker door die loopstroken voel ik mijn benen nu wel. Ik zal niet in het voordeel zijn morgen.”

Podium op, even breed lachen en bloemen zwaaien voor de opgedaagde ‘locals’ met kerstmuts. En weg was hij. “Zo snel als het mag richting Charleroi (voor zijn vlucht van half acht richting Bergamo, red.). We moeten ons aan de verkeersregels houden, hé. Ik hoop dat ik er op tijd geraak. Het zal wel lukken.”

Morgen wacht een winterse Wereldbekermanche in hartje Dolomieten. Zijn ervaring met sneeuw en ijs? “Weinig. (lacht) Het sneeuwt namelijk niet zo veel in Vlaanderen. Bij de jeugd was het alvast niet mijn ding. Maar dat kan ondertussen veranderd zijn. Het wordt zeker speciaal. Veel moeilijker om het verschil te maken dan in een andere cross, denk ik. Benieuwd wie het best zal omgaan met de omstandigheden.”