Vader Jos Verstappen geloofde er niet meer in, maar Max wilde niet opgeven: “Soms gebeuren er mirakels”

“Eindelijk een beetje geluk.”

De grijns waarmee Max Verstappen het zei, vertelde alles. De ontlading was enorm. Na een seizoen dat bol stond van de spanning. Een titanenstrijd met Lewis Hamilton, de tegenpool van Mad Max. Met die onwaarschijnlijke slotrace in Abu Dhabi als climax. “Dit gevoel valt niet te omschrijven.”

Even verderop stond vader Jos Verstappen met de hand voor de mond te kijken naar zijn zoon. Om zijn schouders een te grote hoodie, een trui met kap met daarop een grote afbeelding van zijn zoon. ‘Champions’ lezen we op zijn borst. In het meervoud. “We did it. We hebben het gedaan”, zei papa tegen iedereen die het horen wilde.

In de jaren ’90 was Jos Verstappen zelf een F1-coureur. Hij startte als ploegmaat van de grote Michael Schumacher. Hij zette de Formule 1 op de kaart in Nederland. Zelfs al slaagde hij er zelf nooit in om een race te winnen op het hoogste niveau.

“Het is gelukt”, stamelde vader tegenover de camera’s in zijn zog. “Ik denk dat het hele team zich zorgen maakte. Ze kenden de kracht, de snelheid van Mercedes. Maar Max bleef vechten. Hij is altíjd blijven vechten. Dat zit in zijn DNA. Iedere ronde bleef hij voluit gaan.”

Dat kan niet van Jos gezegd worden. Hij had het halfweg de race al opgegeven, zei hij. In de coulissen van het circuit van Abu Dhabi dwaalde hij dan maar wat rond. Hij ging op z’n eentje achter een tv zitten, terwijl buiten de motoren van de F1-bolides loeiden. Jos Verstappen had geen zin om rechtstreeks te kijken naar hoe een Brit de wereldtitel van zijn zoon zou ontnemen. “Ik geloofde er niet meer in. Pas in de laatste ronde ben ik weer buiten gaan kijken.”

Het verhaal van de wedstrijd is gekend.Dankzij een safety car op vijf ronde van het einde kon Verstappen een bandenwissel doorvoeren en de laatste lap ingaan in het zog van leider Hamilton. Een deus ex machina, een onzichtbare hand die Verstappen naar de wereldtitel duwde.

“Het is ongelooflijk. Soms gebeuren er mirakels”, blies Verstappen vol ongeloof. “Natuurlijk ben ik nerveus geweest. Maar is wist dat er maar één ding op zat. Blijven vechten. Zelfs al leek het onmogelijk. Ik heb er zelfs krampen van gekregen, van al dat vechten. Die laatste ronde kregen we één kans en die hebben we gepakt. Ongelooflijk.”

Vader stormde naar de paddock. Vloog zijn zoon in de armen. Een intiem moment in een golf van euforie. “Wat we daar gezegd hebben”, herhaalde vader Jos de vraag. “Dat is iets tussen ons. Dat was heel fijn. We hadden allebei de tranen in onze ogen. Dit is een kinderdroom wat hier gebeurt. Hier hebben we al die honderdduizenden kilometers voor gereden. En dan op deze manier: beter kan je het niet verzinnen. Nu beseffen we het nog niet, dit had wel een film kunnen zijn.”

Een bekroning voor al het harde werk van jaren, zei ook Mad Max: “Alles flitst voorbij mijn ogen. Alle reizen voor dat ene doel. Die vele trainingen. En nu ben ik hier, samen met iedereen die mij heeft gepusht. Mijn team, mijn familie, mijn vrienden: ze zijn bijna allemaal hier.”

Op de achtergrond klonk het Wilhelmus. De tribunes in Abu Dhabi, waar oranje de dominante kleur was, keelden mee. Vader Verstappen keek toe, met bolle tranen in de ogen.

Max balde de vuisten. Gooide na het hectische seizoen en de hevige concurrentie - zowel op als naast de baan - toch nog met een bloemetje naar Lewis Hamilton. “Mijn grote doel was om Formule 1-coureur te worden”, zei hij. “En nu ben ik wereldkampioen. Crazy.”

Bekijk ook: Zo groot was de feestvreugde in Nederland na Verstappens eindzege

Lees ook:

De sterren zitten niet enkel achter het stuur: ook celebs vinden vlot hun weg naar Abu Dhabi

OPROEP. Hoe volgt u de razend spannende ontknoping in de Formule 1?