RECENSIE. ‘Ragdoll’: “Fantasierijk kat-en-muisspel met een ‘Se7en’-sausje”

Was moordonderzoek ooit een topic om van te gruwelen, dan is het de laatste jaren iets om duimen en vingers bij af te likken. Documentaires en podcasts hebben moordzaken tot fenomenen van de popcultuur verheven. In al die honger naar geruchtmakende gruwelen wordt meermaals vergeten wat voor persoonlijke tragedies er achter die wreedheden schuilgaan en ‘Ragdoll’ heeft evenmin als doel om daarop te focussen. Wetende dat de reeks gebaseerd is op een roman, zijn de gebeurtenissen hier 100% fictief en dus 100% gemaakt voor uw entertainment.

‘Ragdoll’ vertelt het verhaal van rechercheur Nathan Rose die na een poosje op non-actief te staan, opnieuw bij de Londense politie aan de slag gaat en meteen op een moordonderzoek wordt gezet. De moordenaar in kwestie heeft in een appartementsgebouw een macaber visitekaartje achtergelaten in de vorm van een menselijk lichaam, samengesteld uit de in stukken gehakte delen van zes slachtoffers. Met de komst van deze zogenoemde ‘Ragdoll Killer’ komt ook een lijst met de namen van een reeks volgende slachtoffers bovendrijven, met niemand minder dan rechercheur Nathan Rose als laatste doelwit. Samen met z’n collega’s moet Rose de moordenaar proberen te stoppen alvorens hij zelf aan de beurt is, maar dan werpt een mysterieus telefoonnummer nieuw licht op de zaak en geeft een contract met de duivel een faustiaanse twist aan dit kat-en-muisspel.

‘Ragdoll’ heeft een catchy uitgangspunt en durft net als de jazz intermezzo’s in de reeks uit de maat te spelen. Het feit dat u op voorhand weet welke slachtoffers er zullen vallen, had makkelijk een dooddoener kunnen zijn, maar de methodes waarmee de seriemoordenaar z’n lijstje afwerkt werden clever en lollig uitgedacht. Wat maakt dat u als kijker vrij natuurlijk in dit verhaal wordt gezogen. Al werden andere dingen in deze serie net zo geforceerd bij elkaar geraapt als de lappenpop die aan het plafond hangt te bungelen. En dat heeft alles te maken met de drie hoofdpersonages die nogal stereotiep in het leven werden geroepen. Rose is een alfamannetje die z’n eigen mentale gezondheid ondermijnt, Baxter heeft als Rose’s overste de aaibaarheid van een frigo en in schril contrast staat een Amerikaans groentje dat met haar veganistische levensstijl en verzameling aan kleine tattoos de huppelhippie van het korps is die zich overmatig het lot van anderen aantrekt. Voor een reeks die als doel heeft om grimmig en tegelijk geestig te zijn, landen de humoristische interacties bovendien meermaals koud en zelfs een tikkeltje voorgekauwd op ons bord. Wat tegenvalt van de makers die eveneens ‘Killing Eve’ op hun palmares hebben staan en nochtans goed weten hoe ze een policier met Britse humor moeten paren.

Wie enkel focust op de hoge inzet om de moordenaar te pakken, zit zeker goed voor een portie spanning en entertainment. Niet van het soort dat u nachtmerries zal bezorgen, maar de jacht op een bovennatuurlijke moordenaar en de aanwezigheid van een donker appartementsgebouw met de suggestie van een penetrante lijkgeur, doen genoeg aan ‘Se7en’ en consorten denken om de grootste tekortkomingen te overstemmen.

‘Ragdoll’ is te zien op BBC First.

Tijd over? Je vindt alle recensies in onze Kijkgids. 

RECENSIE. ‘Harlem’: “‘Sex and the City’-doorslagje met een eigen stem”

RECENSIE. ‘Catherine the Great’: “Helen Mirren is dé belichaming van ‘great’”