Goens krijgt het sportanker over de vloer op de zomerdag die zou eindigen met de uitschakeling van de Rode Duivels door het Italiaanse elftal op het EK voetbal. Zijn passie voor sport, en vooral voor het commentaar, wordt uitgebreid besproken. “Als kind gaf ik zodanig veel imaginaire commentaar dat ze dachten dat er iets mis was met mij. Tegen wie zit die nu constant te babbelen, dachten mijn ouders.”

Over die ouders gaat het ook in Het huis. Nzeyimana, de zoon van een vroedvrouw uit Zele en een arts uit Burundi, werd in november 1993 geboren in het Rwandese Butare. Veel herinneringen heeft hij daar niet meer aan, zegt hij. “Ik ben daar ook maar zes maanden geweest, tot april ‘94. Maar dat was eigenlijk de bedoeling niet. Mijn mama ging gewoon even terug naar België om mij te tonen aan de familie en mij in te schrijven, meer niet.”

Alleen werd in tussentijd het vliegtuig van de Rwandese president Juvénal Habyarimana neergeschoten. Het betekent het begin van de Rwandese genocide. “De slimme mensen werden daar gehouden om te werken voor het nieuwe regime”, vertelt Nzeyimana. “Mijn papa was dokter. Meer dan tien jaar hebben we niks van hem gehoord. Er waren toen geen gsm’s, geen sociale media.”

Met dank aan het Rode Kruis

Uiteindelijk kreeg vader Onesphore toch weer contact met zijn gezin, dankzij het Rode Kruis. “Nog altijd werken zij aan een soort herenigingstraject voor mensen die elkaar uit het oog zijn verloren. Mijn mama zei altijd: papa woont in Afrika. Maar plots zei ze: je gaat nooit raden van wie ik een brief heb gekregen. Mijn vader schreef al jaren ontelbare brieven waarin hij schreef dat hij een vrouw en kind in België had, maar niet meer dan hun naam wist. Een van die brieven kwam erdoor, en pats.”

In 2007 zag Nzeyimana zijn vader voor het eerst op de luchthaven van Zaventem. “Het belangrijkste voor mij is dat het verhaal goed eindigt. Vrouw met kind raakt man kwijt door oorlog, zoveel jaar later een mysterieuze brief en ze vinden elkaar opnieuw.” Er volgde zelfs een huwelijk.

“Mijn papa heeft zijn stempel proberen te drukken op mijn opvoeding”, klinkt het nog. “De stempel is gering, omdat ik hem lang niet gekend heb. Maar ik heb een leven voor mijn papa en een leven na mijn papa. En mijn leven is na zijn terugkeer beter geworden.”