Misschien had ‘Reizen Waes: Nederland’ toch beter een café bezocht met een toog en een pisbak in twee verschillende landen

Gisteren heb ik voor het eerst uitgesproken dat ik misschien toch maar eens bij iemand op een zetel moet gaan liggen, vandaag heb ik naar Reizen Waes: Nederland gekeken. Het laatste was geen gevolg van, laat staan een oplossing voor het eerste. Elke dag drijf ik een beetje verder weg van het vasteland, en ik weet niet of ik nog de kracht of de wil voel om te zwemmen. Maar deze rubriek vult zichzelf niet. En dus glijden mijn vingers door het water, in plaats van omgekeerd. Voor Tom. Voor mijn chef Jan. Voor u.

Eenmaal aan wal is me meteen een blik op Vlaanderens sympathiekste kont gegund. De Zeeuwse gemeente Boerenhol ziet zich immers geconfronteerd met een vloedgolf aan ani die hun darmstelsel en de daaraan verbonden idioot maar al te graag vereeuwigen naast het plaatsnaambord, en blijkbaar vormt die van Tom Waes daarop geen uitzondering. Zonde van het zwemmen.

Een minstens even indrukwekkend bouwsel is de Oosterscheldekering, alleen komt dat niet over op het scherm – misschien ligt het aan het feit dat ik elke dag langs een sluis in de Dender rijd. Betsy verloor dertien familieleden bij de grote Watersnoodramp in 1953, iets waarin naast enkele trauma’s vast ook een interessante reportage schuilt, alleen niet in dit programma.

Vervolgens staar ik naar de kale buitenmuur van een loods waar drugscriminelen zouden zijn gefolterd als de politie niet tijdig had ingegrepen, terloops bijlerend dat ecstasy blijkbaar naar anijs ruikt. De loods is niet toegankelijk, wat het item niet ten goede komt.

In Baarle-Nassau woont een vent die rare voertuigen ineenvijst op YouTube. Het siert de makers dat ze niet toegeven aan de drang om uit te leggen hoe dat nu weer precies zit met de grenzen aldaar, al herinner ik me van mijn stukje over Reizen Waes: Vlaanderen van nog geen jaar geleden dat ook in ónze kuststreek een tist rondloopt die een tank ineen heeft gevezen. Misschien had Tom toch beter een café kunnen bezoeken met een toog en een pisbak in twee verschillende landen.

In Simpelveld vind je dan weer de meest prestigieuze butlerschool ter wereld, iets waarvan ik had gehoopt dat het allang niet meer bestond. Maar de vraag naar butlers is vandaag groter dan ooit, klinkt het. Alweer een nieuwe reden om te blijven drijven tot een zwart zeil me de adem beneemt.

Interessant wordt het pas in nationaal park De Biesbosch, waar ene Hennie Kelner zich vele jaren geleden heeft teruggetrokken. Geen stromend water, geen elektriciteit, slechts een waterput en veel groen. Ook hieraan had een pracht van een reportage kunnen ontspruiten, ware het niet dat een mop over het eten van een zonet bezeken bloem belangrijker werd geacht. En dus zal de kijker nooit weten waarom die vrouw al decennia liever alleen is.

Maar ik wel.

Reizen Waes: Nederland, maandag om 20.40 uur op Eén.