‘Spencer’: bloedmooie evocatie van prinses Diana’s wanhoop ★★★☆☆

Vijf jaar geleden ontwikkelde de Chileense regisseur Pablo Larraín (El Club) een nieuw, opwindend soort biopic, dat ver weg bleef van de stijve imitatienummertjes die Hollywood zo vaak opvoert: Jackie, zijn portret van Jackie Kennedy, was kernachtig, impressionistisch, en meer gefocust op gemoedstoestanden dan op feitelijkheden. In Spencer krijgt de betreurde prinses Diana nu dezelfde behandeling.

Het scenario van Steven Knight (Locke) speelt zich af tijdens een drie dagen durend kerstweekend in een groot landhuis van de Queen. Als u dacht dat Kerstmis met uw familie al ongezellig was, wees dan blij dat u niet elk jaar bij de Windsors kalkoen moet gaan eten. Diana worstelt met de beklemmende regeltjes en tradities van de koninklijke familie, de fotografen die buiten op de loer liggen, maar vooral met het overspel van haar man, prins Charles. Ze loopt hoe langer hoe wanhopiger rond, en beseft steeds meer dat ze zichzelf verloren is in haar rol van royal. De titel – Diana’s eigen achternaam – illustreert haar gevecht om zich van het Windsor-juk te bevrijden, en haar eigen identiteit terug te winnen.

Koortsdroom

Larraín gebruikt waargebeurde feiten als een springplank naar een fantasiewereld: hij probeert zich in te beelden hoe Diana zich misschien, mogelijk, potentieel voelde in december 1991. Geen idee hoe dicht het resultaat bij de waarheid zit, maar het is alleszins wel een bedwelmend stukje belevingscinema, dat laveert tussen drama en psychologische horror. De lange lege gangen van het kasteel van Sandringham roepen de gekmakende eenzaamheid van The Shining op, een scène met een parelketting en een bord soep komt recht uit een koortsdroom. Het Britse koningshuis als spookhuis.

Spencer is een bloedmooie evocatie van beklemming en depressie – de onvoorspelbare score van Jonny Greenwood vertaalt Diana’s innerlijke demonen in muziek –, maar voelt als verhaal nogal statisch. Het script draait cirkeltjes, en de geest van Anna Boleyn komt minstens een keer te veel rondspoken. Zulke uitleggerige kunstgrepen zijn volstrekt overbodig, met een expressieve topactrice als Kristen Stewart voor de camera: zij lijkt wel bezeten door de geest van Diana.

Spencer speelt vanaf 15/12 in de bioscoop.