TOP 100 Belgen. Deze mensen heeft u op plaats 90 tot 81 gezet: “Ik zal nooit meer dezelfde zijn”

Hermans: “(verbaasd over haar notering in onze Top 100) Oh! Dank u wel! (lacht ingetogen) Tja, sinds een jaar of twee werd ik herontdekt en weer een graag gezien panellid op televisie. Ik blijf altijd mezelf, jong en oud kan zich herkennen, en ik kom ook wel eens geestig uit de hoek. Dat wordt opnieuw geapprecieerd en daar geniet ik wel van, ja. Heel veel positiefs bracht 2021 anders niet: de laatste twee jaar werden zeker 50 optredens geannuleerd en dan liepen mijn echtgenoot en ik vorige maand nog een coronabesmetting op. Volgend jaar staat in het teken van een nieuw album, met nieuwe Nederlandstalige nummers. Het is zé-ven-tién jaar geleden dat ik nog muziek maakte voor mezelf. Geen idee of ik nog een fanbasis heb, ik weet niet meer hoe het werkt in de showbusiness en kan alleen maar hopen op een podium en publiek. Laat mijn gezondheid het toe - ik ben er nu 67 - dan heb ik zeker nog drie goedgevulde jaren voor de boeg. Maar ik ben nu al de oudste van de honderd zeker?” (bulderlacht) (CMA)

Als een echte loodgieter probeert Vincent Van Peteghem (CD&V) op Financiën zoveel mogelijk recht te timmeren dat door de jaren heen scheef is gegroeid. Voor-en tegenstanders omschrijven de CD&V’er als oprecht, betrouwbaar en oerdegelijk, maar in zijn communicatie laat hij nog te vaak kansen liggen. Toen Annelies Verlinden de bestrijding van fiscale fraude niet meer als topprioriteit beschouwde voor de politie, terwijl hij maanden geleden het omgekeerde beloofd had, ging Van Peteghem mee door het stof in plaats van haar af te vallen. Collegiaal, dat wel, maar waar sta je dan voor? Zijn relatieve onervarenheid speelt hem soms ook parten als vicepremier. Hij snoeide in de belastingvoordelen voor profvoetballers, maar moest zijn plan uiteindelijk afzwakken na druk vanuit de sector, die via de MR op de rem gingen staan. Wat overbleef was volgens experts een halfslachtige hervorming: grootverdieners uit de sport zullen weliswaar een stuk meer bijdragen dan ze tot nu toe deden, maar procentueel nog altijd minder dan de gewone werkmens. Maar Van Peteghem kiest liever voor een compromis, dan nodeloos tijd te verliezen: hij heeft nog werk genoeg. (ARA)

Afgelopen zomer, tijdens het EK, nog figurant. Of zeg gerust tribuneklant. Tot hoongelach van heel wat voetballiefhebbers. Sujet van spot op sociale media, omdat zelfs die streakster tijdens België - Finland meer minuten maakte dan hij – ééntje. Gejen van ploegmaats bleef niet uit. “Maar ik ben haar net dankbaar dat ze het veld opliep”, grijnsde Vanaken. “Zo heb ik toch mogen invallen.”

Hij kon de humor wel smaken. Trok er zich voorts niet te veel van aan – al lang blij dat-ie deel uitmaakte van de selectie.

En zie.

Na bijna drie jaar lang niet au sérieux te zijn genomen als Rode Duivel, imponeerde hij dit najaar op het Europese toneel. Als international – tijdens de kwalificaties voor het WK in Qatar – en als ‘Mister Champions League’ bij Club, met vijf opeenvolgende goals tegen onder meer PSG en City. Iets wat zelfs Messi (nog) niet gelukt is. Alleen Cristiano Ronaldo (11), Cavani (7), Yilmaz (6) en Chamakh (6) deden ooit beter dan ‘tribuneklant’ Hans. Wie laatst lacht… (NP)

Niet panikeren en niet bij de pakken blijven neerzitten als het tegenslaat, daar draait het om in het leven. Drie kwartier voor hij zijn finale op de 100 meter op de Spelen in Tokio zou rijden, stelde paralympiër Peter Genyn vast dat zijn rolstoel was gesaboteerd. Een gebroken kader en lekke banden. Tegenstanders wilden de tweevoudige gouden medaillewinnaar van de Spelen in Rio - de grote favoriet - een hak zetten. Fout gedacht. Ze maakten het beest in Genyn los. Met duct tape plakte de 44-jarige Antwerpenaar zijn stoel weer aan elkaar en met de tanden op elkaar wheelde hij naar goud. “Te zot voor woorden”, zo sprak hij achteraf over de sabotage. “Maar ergens was het ook mijn motivatie, de grootste ‘fuck you’ ooit. De adrenaline en de boosheid hebben me toen mee naar die gouden medaille gebracht.” Genyn - in een rolstoel beland nadat hij als zestienjarige in ondiep water dook - is samen met Bashir Abdi uitgeroepen tot Vlaamse Reus, de erkenning voor beste Vlaamse sporter van het jaar. Wie hem een loer wilde draaien, weet hij nog steeds niet. “Daar hingen geen camera’s. Ik zal het nooit weten, tenzij er iemand plots komt bekennen. Ik vrees ervoor (lacht).” (SSB)

Na het drama in de woonzorgcentra, werd Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) politiek doodverklaard - niet dat hij ervoor nog springlevend was. Beke kreeg slaag, schoot tekort, maar één ding moet je hem nageven: hij bleef niet bij de pakken zitten. Als hij in de ogen van velen dan toch niets goed meer kon doen, dan kon hij dit jaar maar beter wat meer zijn goesting doordrijven. En dat deed hij, met de succesvolle vaccinatiecampagne als pluim op zijn hoed. Hij was ook de eerste om te pleiten voor een algemene derde prik, waarmee hij eerst nog werd weggelachen door collega-minister Frank Vandenbroucke (Vooruit). Beke durfde opnieuw zijn eigen koers te varen, al betekende dat ook: koppig de Truiense burgemeester Veerle Heeren steunen, ook al gaf zij haar naasten onterecht voorrang op een vaccin. Of: de kinderbijslag minder verhogen in plaats van te knippen in ander beleid - en oprecht denken dat hij zo niét onder vuur zou komen te liggen. Laatst kreeg hij nog last met de contacttracing, nadat bleek dat een fraudeleus callcenter de overheid een jaar lang had opgelicht en hij en zijn diensten hadden nagelaten dat deftig te controleren. “U faalt telkens opnieuw”, klonk het bij de oppositie. Maar Beke is zoals het virus: hij blijft muteren. (ARA)

Laat ons Ann Wauters voor 2021 maar een Life Time Achievement Award toekennen want eerlijk is eerlijk: veel minuten stond de 40-jarige grande dame van het basketbal dit jaar niet op het parket. Aan de kant gezet voor het EK en op vier minuten na ook aan de bank gekluisterd op de Olympische Spelen, waarna de kapitein van de Belgian Cats zoals aangekondigd afscheid nam van de sport.

Vedetten genoeg die zouden bedanken voor dat statuut, na een glanscarrière in de spotlights. Ann Wauters voelde er zich niet te beroerd voor. Ze vuurde de Cats aan, stelde speelsters op hun gemak wanneer het stormde, strooide met tips en welgemeend advies - kortom stelde zich ten dienste van de nationale ploeg, die het op haar beurt mogelijk maakte om haar grote olympische droom te realiseren.

Als speelster is het gordijn gevallen voor Ann Wauters, de pionier van het vrouwenbasketbal in België. Wedden dat we nog van haar gaan horen? (VH)

Tiny gaat centrales sluiten

Met haar zacht en bedeesd meisjesstemmetje komt federaal Energieminister Tinne Van der Straeten (Groen) minder imposant over dan sommige van haar roepende voorgangers, maar vriend en vijand erkennen dat er sinds lang eindelijk nog eens een minister met kennis van zaken aan de knoppen van ons energiebeleid zit. Zodanig veel kennis zelfs, dat beweerd wordt dat de rest van de regering zich naïef heeft laten meeslepen in haar visie die stelt dat het sluiten van alle kerncentrales de enige keuze is die we nog hebben. Maar met haar rapport heeft Van der Straeten de twijfels rond de bevoorradingszekerheid nog niet kunnen wegnemen, nu de gascentrale van Vilvoorde nog geen vergunning kreeg. Als groene minister blijft het bovendien moeilijk te verkopen dat ze kerncentrales gaat sluiten om tijdelijk nieuwe, vervuilende gascentrales te bouwen. Ze mag dan nog zoveel herhalen dat die niet voor meer CO2 zorgen, erg geloofwaardig klinkt dat niet. (ARA)

Dinsdag 19 oktober had een dag van supportersvreugde moeten zijn, samen met zijn zoon Jurgen. Maar de wedstrijd Club Brugge - Manchester City, die beslecht werd met een 1 - 5, kende een gruwelijk vervolg: op de snelwegparking van Drongen kreeg Manchester City-supporter Guido De Pauw (63) een klap van een groepje supporters van de tegenpartij nadat zijn sjaal werd afgenomen. Guido belandde in coma. Overlevingskansen: 10 procent. De steun was overweldigend, van het kleine Vlaanderen tot het grote stadion van Manchester City, waar spelers en supporters shirts en spandoeken droegen met de woorden ‘We’re with you, Guido’. De sportieve gepensioneerde man sloeg de artsen met verstomming: na zes weken verliet hij het ziekenhuis. We zijn december en praten blijft moeilijk, zijn rechterkant wil niet goed mee, ‘het koppeke’ ook niet altijd. Maar Guido revalideert voort, gesterkt door zijn plekje hier. Zijn familie laat weten dat hij er uitermate fier op is. Courage, Guido. (CMA)

 “Ik zal nooit meer dezelfde worden”

We telden het gauw voor u na: sinds 1996 sloeg Goedele Liekens (58) slechts drie keer een plekje in onze top 100 over. Maar voor die van 2021 moest ze door het ellendigste jaar van ze allemaal, en tegelijkertijd het meest bepalende. “Ik zal nooit meer helemaal dezelfde worden.”

“Ik ben geen eendagsvlieg, da’s al iets. En het bevestigt alleen maar dat vrouwen niét afgeschreven zijn vanaf een bepaalde leeftijd, zoals weleens wordt beweerd.”

“Happy. En dankbaar voor de steun die ik kreeg. Maar de effecten van de smeerlapperij die mijn lichaam moest verdragen, duren nog wel even: de vermoeidheid sluimert langer dan ik had gehoopt, ook het geheugenverlies hakt er soms nog in. Elke vier maanden moet ik de MRI in voor een volledige lichaamsscan. Da’s één uur en een kwartier opperste concentratie, waarvoor ik een relaxatieoefening aanleerde. Onlangs werd een gek plekje ontdekt, maar een bijkomende echo wees gelukkig niets uit.”

“De wekelijkse column voor jullie lezers werkte louterend. Het verplichtte me om stil te staan bij wat er gebeurde in plaats van mijn gebruikelijke truc te hanteren: de vrolijke Goedele spelen die doet alsof er niets aan de hand is.”

“Eigenlijk was dit een ellendig, maar bijzonder en leerrijk jaar. Leerde ik in de eerste plaats over mezelf: ik heb moeite met me kwetsbaar op te stellen, moeite met hulp vragen. Zeker aan mijn dochters. Een moeder zorgt voor haar kinderen, niet omgekeerd. Mijn moeder is 89 en woont 70 kilometer verderop maar bracht mij nog verse soep met balletjes. Toch zijn ook mijn dochters er geweest: ze kwamen onverwachts naar huis, deden boodschappen of zetten ongevraagd een glas water langs mijn bed.”

“Ook naar mijn omgeving kijk ik met een ander oog: er deed zich een gigantische triage voor in mijn vrienden- en kennissenkring. Wie was er enkel voor de leute? En wie bleef me uitnodigen, ook al was ik niet altijd de vrolijke Frans? Er waren vriendschappen die véél hechter werden, maar slechts een derde van mijn bestaande vrienden- en kennissenkring bleef overeind. Bovendien dacht ik altijd dat het noodlot alleen anderen trof. Maar het is als een zwaluw: die zwenkt en gaat plots een andere kant uit. Daar moeten we bij stilstaan, positief dan: er is geen tijd om ons druk te maken om pietluttigheden. Ik zal alleszins nooit meer helemaal dezelfde worden.”

“Wie beslist daarover, wat diepgang is en wat niet? Trouwens: toen ik twintig jaar geleden programma’s maakte over transgenders, werd me ook oppervlakkigheid verweten. Misschien moeten we net méér aandacht hebben voor gevoelens, en de psychologie van het verliefd worden.”

“Ik dacht dat ik nog twéé jaar had voor ik zestig word (lacht). Als moeder ben ik meer bezig met mijn dochters, die op grotere kruispunten staan dan ikzelf. Merel heeft twee masterdiploma’s en start binnenkort bij een bedrijf in projectontwikkeling, Céleste studeert neurowetenschappen in Londen en doet dat heel goed. Het wordt moeilijk wanneer zij het nest zullen verlaten. Maar ik vind wel een truc om dat nog wat uit te stellen.”

“Wat ik altijd tegen mezelf en mijn dochters probeer te zeggen: halverwege de berg is het uitzicht ook mooi. Ik vertoefde lang in een wereld van ambitie en materialisme, maar daar puur je geen geluk uit. Da’s ook een van de grootste gevaren momenteel: mijn werk in het parlement is het komende jaar enorm druk en belastend door extra commissies, maar ik heb geen keuze. Ofwel doe ik dit fulltime, ofwel niet. En toch moet je soms stilstaan, en van het moment kunnen genieten.”

Volgens CD&V-voorzitter Joachim Coens was PS-voorzitter Paul Magnette beter premier geweest. Dat had de Vlaamse partijen inderdaad wat miserie kunnen besparen, ware het niet dat MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez dan nog 2 keer meer zou communiceren dan hij nu al doet. Als schaduwpremier destabiliseert Magnette de regering-De Croo. De Franstalige socialisten laten geregeld hun spierballen rollen en vinden dat er bovenal geluisterd moet worden naar de grootste partij, niet zelden na protest van de vakbondskameraden of opgejut door de communisten van PTB. Meermaals floot Magnette zijn vicepremier terug, nadat die een akkoord had gesloten binnen de regering: over het sanctioneren van langdurig zieken, over het ontslaan van niet-gevaccineerd zorgpersoneel. Volgens de PS’er ligt dat allemaal aan “de methode-De Croo”, waarbij er in de uiteindelijke teksten vaak onaangename verrassingen staan. Die onbetrouwbaarheid zorgt voor ergernis bij de coalitiepartners, zeker als hij dan ook nog eens gaat betogen tegen het loonakkoord van zijn eigen regering. Wie gaat binnenkort nog eens tonijn eten met de voorzitter? (ARA)

LEES OOK:

TOP 100 Belgen. Deze mensen heeft u op plaats 100 tot 91 gezet: “Ik heb hoerenchance dat ik geen twintig ben”