Direct naar artikelinhoud
Interview

Warmste Week-ambassadeur Kawtar Ehlalouch: ‘In mijn hoofd klopte het niet waardoor ik vaak het gevoel had dat ik een rolletje moest spelen’

Kawtar Ehlalouch: ‘Ik zie mijn Marokkaanse achtergrond nu als een troef, niet meer iets wat ik moet wegstoppen.’Beeld Thomas Sweertvaegher

Samen met Gloria Monserez en Stéphan Tanganagba is MNM-dj Kawtar Ehlalouch (24) ambassadeur van De Warmste Week, die nu begint. Thema: kunnen zijn wie je bent. En daar heeft ze wel iets mee: ‘Ik had vaak het gevoel dat ik een rolletje moest spelen.’

“Jammer dat De Warmste Week anders dan gepland zal verlopen. Ik ben me sinds de zomer aan het voorbereiden en kijk er enorm naar uit. Maar het is wat het is, ik ben al blij dat het nog kan doorgaan.”

Kawtar Ehlalouch is net zelf twee weken hersteld van covid als we haar via Zoom spreken. “Ik ben redelijk ziek geweest, had veel koorts, hoofdpijn en geur- en smaakverlies. Nu is het beter maar ik voel de vermoeidheid nog. Na een drukke week heb ik het weekend echt nodig om uit te rusten.”

BIO * geboren in 1997 in Lokeren * studeerde journalistiek aan de AP Hogeschool in Antwerpen * begon bij de radio tijdens Student Late Night op MNM * startte in 2019 als sidekick in De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow * is dit jaar een van de drie ambassadeurs van De Warmste Week

Als sidekick van Peter Van de Veire in diens gelijknamige ochtendshow op MNM doet ze sinds 2019 iedere morgen haar zeg op de radio. Ze bereikte er meteen een enorm publiek mee.

Nog geen drie maanden later nam ze samen met Van de Veire en radiomaker Wanne Synnave de Story Award voor ‘Favoriete radio-dj’s’ in ontvangst. En in juli dit jaar werd ze dus ambassadeur van de Warmste Week.

Hoe kwamen ze bij jou terecht, denkt u?

“Ze waren vooral op zoek naar jongeren die zelf een link hadden met het thema ‘kunnen zijn wie je bent’. Dat was het geval, zo ben ik erbij geraakt.”

Wat heb je er dan mee?

“Op de middelbare school in Dendermonde worstelde ik best wel met mijn Marokkaanse achtergrond. Ik zat op een redelijk witte school en vond het moeilijk om mezelf te accepteren en mezelf te zijn. Op verschillende vlakken viel ik uit de boot. Ik zag er niet uit als de rest en als tiener wil je dat juist wel natuurlijk. Even dun, even blond haar, je wilt er gewoon bij horen. Mijn haar vond ik niet mooi want dat bracht me terug naar mijn Marokkaanse roots. Qua kledij kon ik me wel aanpassen maar als persoon kon ik mezelf niet veranderen. Ik kan me herinneren dat een meisje op school als compliment zei dat ze niet aan me zag dat ik een Marokkaanse was. Ik nam het ook op als compliment, dat is voor mij het bewijs dat ik toen niet 100 procent wilde zijn wie ik was en dat het ook niet kon.

“In mijn hoofd klopte het niet waardoor ik vaak het gevoel had dat ik een rolletje moest spelen. Als het in de klas over de islam ging, wilde ik het er niet over hebben. Omdat er vaak heel negatief naar werd gekeken. Hoe graag ik ook op school zat, ik voelde me er nooit helemaal op mijn gemak. Daarom vind ik het belangrijk om mee achter het project van De Warmste Week te staan. Want er zijn veel jonge moslims en anderen die zich er misschien in herkennen.”

Wanneer begon je anders over jezelf te denken?

“Dat is een proces. Het begon toen ik naar de hogeschool ging. Ik studeerde journalistiek in Antwerpen. Het was een omgeving met veel mensen met een diverse achtergrond, al was het nog altijd een voornamelijk witte omgeving. Maar het was een cultuur waarin open vragen over de islam en over mijn achtergrond werden gesteld. Ik had niet altijd een antwoord maar het zorgde er wel voor dat we gesprekken voerden die ik vroeger nooit had. Vanaf dan is het beginnen te kantelen.

“Maar sinds ik werk en tussen mensen zit die met een open blik naar de wereld kijken, voel ik me echt op mijn gemak. Nu pas heb ik het gevoel dat ik gewoon mezelf kan zijn.

“Ik zie mijn Marokkaanse achtergrond nu eerder als een troef, als iets wat ik kan bijbrengen aan de maatschappij en niet meer als iets dat ik moet wegstoppen.”

Kunnen zijn wie je bent, is op zich een mooi thema maar het is ook vaag, nee?

“Het is inderdaad een breed thema waarin je veel kunt onderbrengen. In die zin ben ik het ermee eens dat het voor jongeren vaag kan zijn. De een zal snakken naar het gevoel erbij te horen of zichzelf te kunnen zijn, voor de ander is dat ‘kunnen zijn wie je bent’ nog een groot vraagteken.

“Het project is vertrokken vanuit een onderzoek van de VRT waaruit naar voren kwam dat een op de vijf Vlamingen aangeeft niet zichzelf te kunnen zijn. Aan die groep, en dan vooral de jongeren, willen we aandacht besteden.”

Hoe dachten ze vroeger bij je thuis over thema’s als ‘kunnen zijn wie je bent’?

“Mijn ouders hebben me altijd vrijgelaten. Ik kom uit een moslimgezin en mijn zussen dragen een hoofddoek, ik niet. Veel mensen vonden dat raar maar het was een keuze die we zelf konden maken, dat vonden mijn ouders belangrijk.

“We leerden onze eigen mening te hebben maar wel plaats te houden voor wat een ander dacht. Onze mening moest niet de vrijheid van iemand anders beperken. Doseren, dat was de boodschap.”

Kun je je eigen mening doseren als het over hete hangijzers als verplichte vaccinatie gaat?

“Ik ken mensen die zich bewust niet laten vaccineren en dat is hun vrije keuze. Zolang ze mij niet beoordelen omdat ik me wel laat vaccineren, laat ik hen in hun beslissing. Zelf ken ik niets van wetenschap maar ik heb er vertrouwen in. Mijn vader is risicopatiënt, hij heeft diabetes, en ik voel me meer gerustgesteld nu we thuis allemaal gevaccineerd zijn.

“Op persoonlijk vlak laat ik het hele vaccinatiedebat los, ik meng me niet in discussies op sociale media en maak er geen ruzie over met vrienden. Al blijft het een gespreksonderwerp, je kunt het niet vermijden. Het is wel jammer dat mensen de dingen al snel heel persoonlijk nemen. Dat ze kwaad zijn op iemand die niet gevaccineerd is en andersom. We leven in zo’n rare tijd, de spanning is te snijden, dat voel je overal. Nu, er zijn ook onderwerpen waarover ik wel iets wil zeggen op mijn sociale media. Het is niet zo dat ik alle discussies mijd.”

Onderwerpen zoals?

“In de periode van Black Lives Matter heb ik me regelmatig in discussies over discriminatie gemengd. Soms gaat het over persoonlijke zaken. Er kwam eens een meisje langs voor een programma op MNM dat een hoofddoek droeg. Toen ze daar een fragment van online zetten, kwam daar heel veel commentaar op. Ik voelde me toen verantwoordelijk om het voor haar op te nemen.

'Er is weinig echts aan sociale media. Ik probeer mezelf soms te overtuigen dat ik er niet altijd met make-up op hoef te verschijnen.'Beeld Thomas Sweertvaegher

“Ook de ongewenste intimiteiten waar heel wat meisjes onlangs mee te maken kregen in Gent, houden me bezig. Omdat ze me persoonlijk raken. Ik heb zelf gelukkig nooit iets ergs meegemaakt maar ik ken wel het gevoel van onveiligheid. En ik weet ook dat ieder meisje dat ik ken wel eens iets bedreigends heeft meegemaakt op straat.

“Dus ja, het is een belangrijk thema. Maar al te vaak krijgen daders van dit soort delicten een milde straf: zes maanden met uitstel of een werkstraf. Als je dat strenger aanpakt, zullen potentiële daders wellicht beter nadenken voor ze iets beginnen.”

Je zei dat je opkeek naar mensen die tijdens de lockdown wél durfden te communiceren over hoe slecht ze zich voelden.

“Ik ben altijd redelijk onzeker geweest, omdat ik er anders uitzag dan de rest, zoals ik net vertelde. Mijn uiterlijk werd niet als mooi beschouwd, ik paste niet in het beeld van het slanke blonde meisje. Ik was wat ook zwaarder dan de rest, dat heeft die onzekerheid aangewakkerd.

“Ik worstel er nu nog mee, hoewel het betert naarmate ik ouder word, maar ik heb nog steeds sterk de neiging om mezelf te vergelijken met anderen, op het vlak van uiterlijk, persoonlijkheid, werk, op het vlak van alles eigenlijk. Ik moet er heel hard op letten om dat niet te vaak te doen, om mezelf niet neer te halen. Terwijl ik genoeg heb om trots op te zijn.

“Wat de lockdown betreft, die was pittig maar ik heb de weerslag pas daarna gevoeld. Toen veel mensen een bezigheid zochten, mocht ik nog gaan werken. Weliswaar van huis uit maar ik bleef wel bezig en dat gaf structuur. Maar toen we vorig jaar de tweede lockdown ingingen, werd het zwaar. Al had ik het geluk dat ik naar de VRT kon blijven gaan en elke dag naast Peter en Wanne zat om radio te maken.

“Maar ik zag mijn collega’s niet meer, mijn zussen kwamen af en toe aan het raam zwaaien. Ik woon nog thuis dus alleen was ik niet, maar ik miste mijn vrienden enorm, omdat ik best wel een uitgebreid sociaal leven heb. Hoewel ik door die lockdowns ook geleerd heb dat het soms ook fijn is om het rustig aan te doen. Maar ik wil het niet nog eens meemaken.”

Voel je je als bekende mens verplicht om regelmatig op de sociale media te verschijnen?

“Ik zie het als een deel van mijn job om dingen te delen en mensen een blik achter de schermen te kunnen geven. Het is ook een kans om persoonlijk contact te leggen met luisteraars. Ik maak momenteel een podcast voor MNM, samen met mijn vriendin en MNM-dj Anushka Melkonian. Bless The Mess heet het en het gaat over dingen die wij als jongeren meemaken. We proberen er een soort levensles van te maken, ook al weten we zelf niet echt hoe het leven in elkaar zit.

“De reacties van de luisteraars zijn fantastisch. Ze sturen hun eigen ervaringen en meningen door, geven feedback. Echt boeiend om te lezen.

“Maar ik voel me dan weer niet verplicht om een spreekbuis te zijn voor de Marokkaanse gemeenschap. Op de middelbare school was dat wel zo. Als er bijvoorbeeld een aanslag was gebeurd, voelde ik me bijna verplicht er iets over te zeggen. Alsof ik zou weten wat er aan de hand was. (lacht) Maar dat heb ik losgelaten. Bij MNM hoef ik nergens iets over te zeggen, ik hoef geen spreekbuis te zijn en iets of iemand te vertegenwoordigen. Ik denk wel dat de luisteraars me als Kawtar zien en niet als de Marokkaanse van de ochtendshow. Dat vind ik ook belangrijk. Ik ben trots op mijn roots, maar ik ben ook méér dan dat.

“Aan de andere kant heeft die druk van de sociale media ook nadelen. Je moet er op een bepaalde manier uitzien, je op een bepaalde manier gedragen. Dat is de keerzijde: er is weinig echts aan. Ik probeer mezelf soms te overtuigen dat ik niet altijd met make-up op mijn Stories hoef te verschijnen. Het enige waar ik me nog niet mee bezighoud, is TikTok. Ik wil er graag mee beginnen maar er kruipt tijd in. Dus laat ik het nog maar even voor wat het is.”

Hoe ben je eigenlijk bij de radio beland?

“Op de school voor journalistiek ben ik afgestudeerd op radio. Ik wilde graag tv doen maar daar was ik niet voor geslaagd en het schrijven lag me ook minder. Toch vond ik radio de leukste richting; ik dacht alleen dat ik er heel moeilijk werk in zou vinden. Er is ook weinig plek maar ik deed stage bij MNM en ben daar nooit meer weggegaan. Het leuke aan radio is dat het een heel creatief medium is. Je hebt alleen geluid om mee te werken, daar moet je een bepaalde sfeer mee scheppen, samen met je eigen manier van vertellen. Het duurt een tijdje voor je doorhebt hoe dat precies werkt maar het lukt. Ik vind het een magisch medium.”

Peter Van de Veire liet onlangs weten dat hij na dertien jaar stopt bij MNM. Had je dat zien aankomen?

“Ergens wist ik dat het niet meer heel lang ging duren. Op zijn 50ste zou het wel eens het moment kunnen zijn, dacht ik. Maar het komt toch wel hard en plots aan. We noemen hem altijd nonkel Peter omdat hij zo veel jong talent onder zijn vleugels nam en die fantastisch heeft begeleid. Ik vind het nog steeds zot dat ik al zo lang naast hem mag zitten. Maar vanaf 1 april, wanneer hij officieel stopt, zal het compleet veranderen voor me.”

Misschien neem je de hele show over.

“Wie weet. Maar ik heb er echt nog geen idee van hoe de nieuwe ochtendshow er straks zal uitzien. Ik blijf wel bij MNM werken, dat staat vast. Het is een laagdrempelige zender, zeker voor jongeren, juist daarom slagen we erin heel wat actualiteit aan jongeren over te brengen. Ze krijgen ook een platform bij ons, dat vind ik echt enorm waardevol.

'Ik kan nu van mezelf zeggen dat ik iets kan: radio maken.'Beeld Thomas Sweertvaegher

“Ik heb in elk geval nog lang niet het gevoel dat ik erop uitgekeken ben. Integendeel, ik ben in de twee jaar naast Peter heel hard gegroeid en ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik kan nu van mezelf zeggen dat ik iets kan: radio maken.”

Heb je al eens stommiteiten de ether in gegooid waar je achteraf spijt van had?

“Dat valt mee. Soms verspreek ik mezelf nog wel eens. Ik heb een tijdje het nieuws gelezen, van 1 uur ’s middags tot 7 uur ’s avonds. Onderweg hoorde ik mijn collega die eerder die dag het nieuws las. Ze had zich versproken bij het woord kustburgemeesters, daar had ze kutburgemeesters van gemaakt. Ik moest keihard lachen toen ik het hoorde, maar ik wist dat ik het later op de dag ook moest lezen, dus wilde ik het vooral niet fout doen.

“Maar wat zeg ik tijdens het nieuws? Ook kutburgmeesters. We hebben er nadien wel goed om gelachen.”

Valt het vroege opstaan je zwaar?

“Dat blijft lastig, ik kan er niet aan wennen. Je komt wel in een ritme terecht maar je houdt dat niet lang vol. Tijdens de schoolvakanties hebben we geen ochtendshow, dan kan ik uitrusten. De periode van eind augustus tot de herfstvakantie was lang, je voelt dat echt aan je lichaam. Het blijft onnatuurlijk als je om kwart over drie moet opstaan ’s nachts. Het is geen vroege ochtend maar ook geen late avond of nacht. Ik weet dat het je hele bioritme kan verstoren, dat hoor ik van anderen die op een onmogelijk uur moeten opstaan. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik kan het wel aan.”

Zou je het tien jaar volhouden?

“Ik zou het wel tien jaar lang willen doen. De ochtend is het mooiste blok. Opstaan met het eerste nieuws, de mensen goedgezind aan hun dag helpen beginnen… Het is het meest magische moment van de dag. Of ik het tien jaar lang zou kunnen, is een andere vraag. (lacht) Maar voorlopig snak ik nog niet naar slaap.”