Mobiel kapsalon, voetbaltafel en eendjeskraam: Heuvellands gezin helpt al 3 jaar in vluchtelingenkamp in Duinkerke

Elke derde zaterdag van de maand gaat het gezin samen met vrienden en buren naar het kamp in het Franse Duinkerke. Hun organisatie "Allemaal Mensen" wil de vluchtelingen een minimum aan comfort geven. 

Aan de ene kant van het kanaal Bourbourg liggen grote winkelketens zoals Auchan, Decatlon en Burger King. Aan de andere kant staan tientallen tentjes zij aan zij op een oude spoorweg. Tussen de treinrails worden vuurtjes gestookt en overal staan winkelkarren met kleding, dekens en voeding. "Tussen de modder en het afval leven honderden mensen. Gezinnen met kinderen, mannen en vrouwen op de vlucht uit Irak, Eritrea, Somalië of Aghanistan. Er is geen stromend water, geen toiletten, geen douches, geen eten of drinken", vertelt Josse Libbrecht. 

"We hebben ons mobiel wassalon opgesteld. We hebben warm water mee van thuis in bidons. Met een campingsproeier wassen we het haar van de mensen in een mobiele haarwasbak. Voor hen is het al zeer lang geleden dat ze nog warm water voelden, omdat ze al maanden op de vlucht zijn. Ze staan zelfs in de rij om hun haren te laten wassen", vertelt Bruno Libbrecht van Allemaal Mensen.

Allemaal Mensen zoekt naar de gaten in de zorg: "Vaak worden de mannen vergeten. Wij proberen hen te helpen door hun baard te trimmen, hun haar bij te knippen. Als je je ellendig voelt en je kruipt in de douche, of je wast je haar en je scheert je, dan voel je je direct een ander mens. 

Die mannen gingen ook vaak naar de barbier in hun thuisland. "We wassen niet enkel hun haar, maar masseren ook hun hoofd. Als je dan hun gezicht ziet ontspannen en ze met hun ogen dicht even genieten, dan heeft het zin wat we doen. We kunnen het vluchtelingenprobleem niet oplossen, maar we kunnen het wat menselijker maken voor zij die hier moeten overleven", zegt Bruno. 

Siska en haar zus Bieke Verbeke zijn leerkrachten en bekommeren zich om de kinderen: "We hebben een eendjeskraam mee, een grote waterkuip met plastic eendjes zoals op de kermis. Kinderen kunnen eendjes vangen en dan krijgen ze een cadeautje. We hebben ook een bellenblazer mee. Het is ongeloofelijk hoeveel dat kan betekenen voor een kind. Dat is onze sterkte denk ik: we geven hen iets wat de dag erna niet kan worden afgenomen door de politie. Ze hebben gespeeld en genoten en kunnen morgen nog nagenieten."

Allemaal Mensen ziet de situatie iedere keer erger worden. "De rechten van de mens worden hier erg geschonden en het basiscomfort ontbreekt",  zegt Bruno: "Een keer in de week komt de politie alles ontruimen. Tenten worden vernield, slaapzakken, kledij, voedsel in containers gegooid. De vluchtelingen worden opgepakt, op bussen gezet en willekeurig in Frankrijk gedropt. Maar ze komen terug. Waarom worden ze niet op een menselijke manier behandeld? Sommige dieren hebben het beter dan deze mensen hier. Frankrijk moet stoppen met hen te pesten", vertelt Josse.

Ook vrijdag werd het kamp opnieuw ontruimd en werd alles afgenomen, zegt Bruno: "Dat kruipt in de kleren. Een jongetje toont een autootje dat hij kreeg. Hij had ook nog een politieauto in zijn tentje. Plots stopt hij om mij aan te kijken en haalt zijn schoudertjes op. Hij doet zijn armpjes open en zegt "But why the police take my tent?"

Sommigen zeggen dat hulporganisaties de situatie in stand houden of zelfs verergeren door hulp te geven: "Niemand zal uit Irak vluchten omdat die hier soep krijgt of zijn haar wordt gewassen", zegt Josse. "Volgens mij klopt dat totaal niet dat aanzuigeffect. Het is eerder een wegduweffect door de oorlog of gevaar in hun land. Ik zou niet weten waarom mensen naar hier zouden komen als het niet echt nodig is."

Eind november kwamen 27 transmigranten om toen hun bootje kapseisde in het kanaal. Het is de eerste keer sinds de ramp dat Allemaal Mensen terugkomt naar het kamp in Duinkerke.

"Sommige van die vluchtelingen kennen we al lang. Iemand zit hier zelfs al 3 jaar vast", vertelt Bruno. "Het is een wachtkamer waar maar geen eind aan komt. Ze beseffen dat het extreem gevaarlijk is om de overtocht naar Engeland in rubberbootjes te maken, maar ze worden gedwongen om zulke risico's te nemen. Vroeger gingen ze met de vrachtwagens, maar door de strenge controles schakelen mensensmokkelaars nu over op bootjes. Ze moeten daarvoor tot 4.000 pond betalen. Maar veel van deze mensen  hebben dat geld niet. Ze wachten op een kans, het is een onhoudbare situatie. Ze zitten hier vast en hopen op een mirakel dat ze toch overgeraken."

Mohammed is 10 jaar en is al maanden op de vlucht met zijn ouders en zijn broer. Ze zijn gevlucht uit Iran en willen koste wat het kost in Engeland geraken voor Kerstmis. "We moeten hier weg, ik geloof er 100 procent in dat God ons zal beschermen. Niemand zal sterven, daar ben ik zeker van. Volgende week is het Kerstmis. Ik ben er 100 procent zeker van dat we vannacht met de boot in Engeland zullen geraken en er een goed leven zullen hebben. Ik droom ervan om mensen te helpen, ik wil graag dokter worden."