Bernard Dewulf debuteerde in 1995 met de dichtbundel Waar de egel gaat, meteen goed voor de Vlaamse Debuutprijs. Daarna moest de dichter even wijken voor de kunstkenner; er volgden twee verzamelingen essays over schilderkunst, Bijlichtingen: kijken naar schilders en Naderingen: kijken en zoeken naar schilders. Die laatste werd in 2007 bekroond met de Dirk Martensprijs.

In 2010 won hij zowel de Libris Literatuurprijs als de Inktaap voor de bundel Kleine dagen, waarin een jonge vader schrijft over zijn gezin. Zijn essays en beschouwingen over het leven bundelde Dewulf in boeken met een titel van één woord dat steevast eindigt op ‘-ingen’. Met Tuimelingen verscheen vorig jaar zijn voorlopig laatste publicatie.

Dewulf werkte lang als redacteur bij De Morgen en het literaire maandblad het Nieuwe Wereldtijdschrift, waarvan hij de laatste twee jaar (tot 2000) ook hoofdredacteur was, samen met Frank Albers. Daarna werd hij columnist bij De Morgen en in 2010 stapte hij over naar De Standaard. Hij schreef wekelijks voor De Standaard Weekblad, waaronder de column Reflector, waarbij hij elke week stilstond bij een beeld uit de actualiteit en dat linkte aan een kunstwerk.

Over zijn werk als columnist zei Dewulf tien jaar geleden: ‘Zo’n column heeft alles met taal te maken. Het onderwerp, daar zit ik niet zo mee, dat komt wel. De krant staat vol met onderwerpen, het internet ook. En dan broed ik op die eerste zin. Dat kan lang duren. Die eerste zin moet er staan, dan volgt de rest vanzelf.’

Hij werkte ook als dramaturg en was sinds 2017 writer in residence van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen. Dewulf is een geboren en getogen Brusselaar, maar woonde met zijn gezin in Antwerpen, waarvan hij tussen 2012 en 2014 stadsdichter was. Hij laat een vrouw, zoon en dochter achter.