Corinne Poulidor, moeder van Mathieu van der Poel: ‘Ik heb zo veel gejankt, zowel van vreugde als van verdriet’

Corinne Poulidor is er de vrouw niet naar, veel te bescheiden qua inborst. Wat dat betreft is ze niet anders dan haar man Adrie van der Poel, wielerkampioen van weleer. Ze gaan niet prat op hun achternaam of statuur. Daar misbruik van maken, doen ze al helemaal niet. Maar nood breekt wet vandaag. Ze zijn op weg naar de finish van de tweede etappe van de Tour de France. Al kan niemand bevroeden dat haar jongste zoon hier vandaag een familie-epos zal schrijven dat aan het onmogelijke grenst. Dit is de Tour, de grootste wielerwedstrijd ter wereld, en met de voorzorgsmaatregelen in deze coronazomer is het veranderd in een hermetisch afgesloten vesting. Dus ziet Corinne Poulidor in de middag van 27 juli geen andere mogelijkheid dan bij de dienstdoende gendarme haar achternaam te laten vallen.

Poulidor. Inderdaad, met haar 54 jaar de jongste dochter van Raymond Poulidor. Groot Frans wielerkampioen en een nog grotere publiekslieveling die in 2019 overleed. Poupou werd drie keer tweede in de Tour en vijf keer derde, maar reed nooit één dag in de gele trui, de meest prestigieuze prijs in het wielrennen. Poulidor droeg de titel ‘Eeuwige tweede’ met verve en trots. En vandaag rijdt zijn kleinzoon Mathieu van der Poel in het Tourpeloton dat op weg is naar de finish op de steile Mûr de Bretagne. En zijn moeder wil hem van dichtbij zien. Zoals ze bij al zijn wedstrijden langs de weg staat en aan de finish. “We konden nergens komen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan om mijn naam te gebruiken om iets te krijgen. Zo zijn wij niet opgevoed. Maar ik heb het nu toch één keer gedaan. We konden tot de parking van de finish komen. Maar verder ook niet. Niet bij de finish. Nergens.”

Corinne, Adrie en Roxanne Bertels, vriendin van Mathieu van der Poel, besluiten terug te lopen en ongeveer zes kilometer voor de finish te gaan staan. Adrie – die in 1984 één dag de gele trui droeg – kijkt de finale van de tweede etappe door de deur van een camper langs de weg. Corinne voegt zich bij een Frans stel verderop dat  de etappe volgt op een telefoon. “Adrie stond een eindje verder. We worden altijd een beetje nerveus van elkaar. Ik meer van Adrie, dan hij van mij. Ik ben nerveus, maar laat het niet zien. En Adrie is heel gefocust. Dus we gaan altijd een beetje solo.”

Het Franse koppel vertelt Corinne dat ‘haar’ Mathieu in de voorlaatste ronde alleen weg is. “Ik zei nog tegen Roxanne: ‘Waarom doet hij dat? Het is veel te vroeg.’ Hij werd teruggepakt en de laatste kilometers daarna duurden zo lang. Nog twee. Nog één. In de verte hoorde ik ‘Mathieu attaque, Mathieu attaque’. Ik had al gezegd dat het mijn zoon was, maar niemand wilde mij valse hoop geven en niemand antwoordde meer. Tot die vrouw zei: ‘Uw zoon heeft gewonnen.’ Toen wist ik: we moeten terug naar het podium. En Adrie vertelde ook al dat hij de gele trui had.”

Hommage aan opa

De beelden van Van der Poel die over de streep komt met zijn rechter wijsvinger priemend in de lucht, een hommage aan zijn opa, ziet moeder Corinne pas veel later. Net als het interview bij de televisie waar hij ten overstaan van de hele wereld in huilen uitbarst, ontroostbaar en snikkend vertelt dat hij aan zijn opa Poulidor dacht. “Op dat moment kwam alles eruit bij Mathieu. Eerlijk gezegd denk ik dat hij de dood van mijn vader nog niet echt goed had kunnen verwerken. Op dat moment kwam het allemaal samen. Eigenlijk is het zo jammer dat we niet bij de aankomst waren. Ik begrijp het, vanwege corona, maar ik had hem graag vastgepakt op dat moment.”

In plaats daarvan moeten Corinne, Adrie en Roxanne opnieuw hun weg omhoog vinden, weer naar de finish. Met de auto terug naar de parking. Maar dan? “Ik probeerde nog: ‘Mag ik door, mijn zoon heeft gewonnen?’ Nou dat ging niet. Dus ben ik over een hek geklommen en dwars door een weiland gelopen. Politie boos, Roxanne achter mij aan. Adrie ook en die riep nog ’Corinne ze zijn de politie aan het bellen.’ Ik zei: ‘Adrie, het maakt mij niets meer uit als ze me daar komen halen.’ Ik moest het podium zien.”

Ze vertelt het verhaal achter de iconische foto die op de voorpagina’s stond van alle Nederlandse, Belgische en Franse kranten. Mathieu van der Poel in een gele trui, ogen nog nat, met een gelukzalige lach zo groot. Een lach die doorbreekt als hij vanaf het podium in de verte plots zijn moeder, vader en vriendin ziet staan. “We stonden niet dichtbij, maar in het weiland waar de helikopters van de televisie landen. Hij was echt aan het kijken. ‘Waar zijn ze? Waar zijn ze?’ In één keer ziet hij ons en doet zijn mondkapje naar beneden. Dat is het moment van de foto. Zo’n glimlach hebben we niet vaak gezien bij Mathieu. Ons avontuur van de Tour de France.”

Op zijn tweede dag in Tour heeft Mathieu van der Poel met de gele trui zijn grootvader zowel geëerd als overtroffen. Raymond Poulidor en de Tour de France zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een van de meest geliefde renners van Frankrijk schudt tot de zomer voor zijn dood in november 2019 op het podium handen van ritwinnaars en geletruidragers. Achter de coulissen is hij misschien nog wel meer op zijn plek. “De Tour, de koers, dat was zijn leven. Hij genoot van de populariteit. Tussen de mensen, publiek en renners zijn vond hij geweldig. Iedereen kon met mijn vader een babbeltje maken. Altijd aanspreekbaar. Hij was altijd dichtbij voor het publiek.”

Supporters

De aanraakbaarheid van wielrenners is een groot goed en als moeder ziet Corinne erop toe dat daarnaar wordt geleefd. Zoals een Poulidor betaamt. “Ik heb te doen met de goede supporters. In de cross staan ze na een race echt lang te wachten. Dan komt Mathieu aan en soms schiet hij, hopla, gelijk de bus in. Een keer na de Koppenbergcross, hij reed slecht, kwam hij na een uur bij de camper. Er stonden nog drie of vier supporters. ‘Komt ie nog? Komt ie nog?’ hadden ze al gevraagd. Mathieu stapte direct de camper binnen en zei: ‘Ik heb echt even geen zin.’ Waarop ik zei: ‘Mathieu ze staan al anderhalf uur te wachten en het kost jou vijf minuten.’ Ik heb hem niet naar buiten gestuurd, maar hij is wel gegaan. De mensen die zo lang daar staan in de kou en soms de regen, daarvoor moet je respect hebben.”

Samen met zijn oudere broer David groeit Mathieu op in het veldrijden, inmiddels is hij vier keer wereldkampioen. Wielrennen op de weg vind hij eigenlijk maar saai. Met zijn aanvalslust doorbreekt hij die sleur. De grote droom die Van der Poel de afgelopen jaren najaagt is de mountainbikewedstrijd op de Olympische Spelen in Tokio. Een valpartij maakt het uiteindelijk tot een nachtmerrie. Ten opzichte van de Tour heeft hij altijd reserves gehad. Want als wielrennen op de weg zogezegd saai is, dan is drie weken Frankrijk al helemaal lang.

Maar één week Tour – Van der Poel spaart zich met het oog op de Spelen daarna – maakt alles anders. Zes dagen rijdt hij in het geel. Frankrijk is op slag verliefd op petit fils Poupou, Van der Poel zelf heeft ook zijn hart verpand aan de Tour. Corinne Poulidor ziet het gebeuren. “In de tijdrit op dag vijf kwam dat er echt uit. Dat had hij nooit voor mogelijk gehouden. Vanaf kilometer één tot de finish overal mensen. De kans dat hij de gele trui die dag zou behouden was heel klein, maar het publiek heeft hem geholpen. Hij vond het ongelooflijk. Door zijn opa wist hij wel hoe groot de Tour was. Elk jaar was hij verbaasd dat er nog zoveel mensen naar zijn opa toe kwamen, terwijl die al zo lang gestopt was. Die populariteit kende Mathieu wel, maar door er zelf te fietsen besefte hij nu écht hoe het is. En hoe groot een gele trui in Frankrijk is, dat wist hij niet. Nu wel. Ik denk dat ze in Frankrijk in Mathieu een tweede Poulidor zien.”

Corinne Poulidor weet waarover ze praat als het gaat om de grandeur van de Tour en het verafgoden van wielrenners. Haar leven is vergroeid met de fiets. Dochter van, vrouw van én moeder van. “Vroeger toen ik klein was, gingen wij nooit naar de koers. Een andere tijd. We gingen alleen naar de rustdagen in de Tour, maar thuis stond de televisie altijd aan. Als kind vond ik het ook moeilijk. Mijn vader was niet thuis en als hij er wel was, lag hij te rusten. Ik dacht soms: ‘Hij zal wel ziek zijn, want als hij thuis was lag hij plat.’ Dikwijls had ik het gevoel dat wij op de tweede plek kwamen. Eerst het publiek en daarna wij. Als opa had hij veel meer aandacht voor mijn kinderen, David en Mathieu. Ze zagen elkaar niet vaak, een paar keer per jaar. Maar het was altijd heel intens. Hij heeft meer geleefd met mijn kinderen dan met mij en mijn zus.”

Gewaarschuwd

Haar eigen moeder Gisele, 81 inmiddels, had haar nog zo gewaarschuwd: ‘Trouw geen wielrenner’. Maar op haar 22ste loopt Corinne Adrie van der Poel tegen het lijf op het eiland Martinique, ze trouwen een paar jaar later. De eerste jaren in het Belgische Kapellen zijn zwaar, vertelt Corinne Poulidor. Weg van familie en vrienden, weg uit Frankrijk. Haar leven staat in het teken van dat van de profcarrière van Adrie. Zoals eerder met haar vader. En dat zal zo blijven, aangezien David - ‘Qua uiterlijk echt een kloon van mijn vader’ - en Mathieu ook kiezen voor de fiets. “Het is mijn lot. En ik verwacht dat ik ooit een kleinzoon krijg die zal gaan fietsen. Of een kleindochter, die ook gaat fietsen. Ondertussen ben ik gewend om op de tweede plek te komen. Eigenlijk ben ik net als mijn vader. Ook altijd de nummer twee.”

Haar vader was een held van het Franse volk, haar man Adrie een boerenzoon die transformeerde tot een kampioen met onverzettelijk karakter. Jongste zoon Mathieu is niets minder dan een wonderkind op twee wielen. In de Tour rijdt Van der Poel naar de ritzege en het geel zoals alleen hij dat kan. Zijn meesterstuk sinds hij ruim drie jaar geleden zijn intrede maakt in het profpeloton. Wat hij doet op de Mûr de Bretagne heeft alles van een dodemansaanval. Want de kans dat Van der Poel, die in het klassement op achterstand staat, in de tweede etappe de gele trui kan pakken, is verwaarloosbaar klein. Voor Van der Poel reden genoeg om alles op alles te zetten.

Alles of niets

“Alles of niets, dat zat er al in vanaf dat hij een baby was. Een goed voorbeeld. We gingen elk jaar met een groep vrienden skiën. Drie koppels, zes kinderen. De kinderen moesten in een klasje, maar Mathieu was met vijf jaar de jongste en mocht niet mee. Dat vond hij helemaal niet leuk, huilen. Hij moest en zou met de groep mee, maar de skileraar zei ‘Hij is te klein’. Op dag twee zei de leraar tegen Mathieu ‘Als je zus en zo kan, dan mag je mee met de groep’. Ondertussen keek die skileraar naar mij, zo van ‘Dat lukt hem nooit, maar dan begrijpt hij tenminste waarom’. Maar Mathieu deed wat hij moest doen en die leraar zei tegen mij. ‘Dit heb ik nog nooit gezien. Maar morgen kan hij mee met die andere vijf.’ Dat is Mathieu. Hij is altijd zo gek geweest. En als het lukt, is het heel mooi. Al zijn grootste overwinningen zijn uitzonderlijk. Maar Mathieu is ook geen superman, hè. Hij kan nog niet vliegen.”

’s Avonds pas, bij het hotel ziet Corinne Poulidor haar zoon voor het eerst in levenden lijve. Strikt genomen moeten ze 1,5 meter afstand houden – het Tourpeloton moet in de eigen bubbel blijven – maar er volgt een innige omhelzing. “Mathieu deed het zelf. We waren ook allemaal getest hoor. En ik kan mijn zoon toch moeilijk wegduwen.”

Die nacht doet ze geen oog dicht. De dagen erna leeft ze op golven van emoties. “Ik heb zo veel gejankt, maar ik wist niet waarom ik aan het huilen was. Het was zo dubbel. Vreugde en verdriet hoorden bij elkaar. Omdat mijn vader dit niet heeft kunnen meemaken. Hij heeft wel eens gezegd: Mathieu rijdt de Tour de France een paar jaar te laat.”