Van Aert blijft de sterkste: Van der Poel moet zich bij comeback in Dendermonde halfweg gewonnen geven

22 november 2015, op die dag verloor Mathieu van der Poel voor het laatst zijn eerste cross van het seizoen. Meer dan zes jaar geleden werd hij derde in Koksijde, wat zou het worden in Dendermonde? “Dat statistiekje is mooi, maar het houdt natuurlijk ooit eens op”, aldus de wereldkampioen.

Wout van Aert dacht er het zijne van. De Belgische kampioen - net terug van stage in Spanje - geloofde dat z’n grote rivaal na knieproblemen meteen weer op de afspraak zou zijn. “Ik vermoed dat Mathieu mijn grootste concurrent wordt”, luidde het. Aan Pidcock, Aerts en Vanthourenhout om anders te bewijzen.

Dat was vooraf. De veldrit zelf begon met een blitzstart van de wereldkampioen. Van der Poel flitste van de derde startrij naar voren, dat terwijl Toon Aerts als eerste het veld indook. De poulain van Sven Nys keek niet om en kreeg met de zware omloop een koers op zijn maat: één uur stampen in de modder.

Toen Van der Poel het wiel van Aerts te pakken kreeg, besefte Van Aert het gevaar. De Belgische driekleur zette zich na één ronde aan het werk en dicht snel het gat. De rest bleef ter plaatse trappelen en verzeilde ver weg in de achtergrond. Ter illustratie: na drie ronden had ene Tom Pidcock al een minuut aan de broek.

Ondertussen kwam het vooraan tot een verhoopt duel Van Aert-Van der Poel: of hoe onze landgenoot het vooraf juist had ingeschat. Aerts moest zich gaandeweg dieper en dieper plooien om het duo bij te houden. Bij Van der Poel was het ook al op karakter, een sterke Van Aert liet ontegensprekelijk de beste indruk.

Met een strak tempo perste onze landgenoot stelselmatig de beste krachten uit zijn concurrenten. ‘MVDP’ kwam nog één keer terug, meer even over halverwege kwam de beslissende kloof er toch. Het pleit was beslecht, de koers lag in de beslissende plooi. Van Aert diepte verder uit. Van der Poel en Aerts konden alleen consolideren.

En zo lag het podium eigenlijk al op drie ronden van het eind vast. Ongelukken bleven uit en daardoor kon Van Aert in zijn vierde cross van het seizoen al van ver beginnen vieren. Van der Poel - goed dus, maar nog niet super - won voor het eerst in zes jaar niet bij zijn eerste beurt. Statistiekjes, het houdt inderdaad een keer op. 

Bij de vrouwen was de zege voor Lucinda Brand. De wereldkampioene kende een slechte start, maar toonde zich vanaf halfweg cross overduidelijk de betere. Ze soleerde naar de zege, voor de Amerikaanse Clara Honsinger en Denise Betsema. Marianne Vos won de sprint om de vierde plaats, op 41 seconden van de winnares. Sanne Cant eindigde als zevende en beste Belg. Lotte Kopecky werd 25ste. “Neen, ik houd de tel niet bij”, lachte Band in Dendermonde na haar elfde zege dit seizoen. 

“Maar denk niet dat het zo gemakkelijk gaat. Dat is het zeker niet. Ik ben niet bezig met een record. Ik houd zelfs de tel niet bij en weet niet de hoeveelste zege dit eigenlijk is. Natuurlijk, als je meer wedstrijden rijdt, kan je ook meer winnen en dit jaar rijd ik veel crossen. Als je kijkt naar vorig weekend ligt het soms heel dicht bij elkaar. In Rucphen verlies ik van Marianne, daags nadien win ik in Namen, maar nu ook weer niet met zoveel voorsprong. Het is niet dat ik er met kop en schouders bovenuit steek.”