‘Taboe’ van Philippe Geubels: ik laat me zowaar inpakken door een man die op een podium moppen tapt

Eigenlijk mag het een wonder heten dat ik in 2018 naar het eerste seizoen van Taboe ben beginnen te kijken. Niet alleen durf ik mannen die een uur lang moppen staan te tappen op een podium al eens te verdenken van narcisme. De pitch ‘lachen met mensen met wie je eigenlijk niet mag lachen’ klinkt vooral als een rechtstreeks ticket richting goedkope uitlachtelevisie. Niet bepaald mijn kopje thee dus.

Het was pas toen ik indertijd hoorde dat oppertalent Kat Steppe de regie in handen had, dat ik besloot om toch eens op Taboe af te stemmen. Meteen moest ik toegeven hoe onterecht mijn vooroordelen waren. Ik kreeg een uniek programma te zien dat erin slaagt om moeilijke thema’s op een waarachtige, diepgaande manier te benaderen zonder in te boeten op lichtvoetigheid. Een lach en een traan, jawel, maar dan zonder platitudes en mét een lading poëzie. Het goede nieuws is dat het tweede seizoen dat zondag van start ging daar niet voor lijkt onder te doen. Integendeel zelfs. De aflevering met mensen met een autismespectrumstoornis – kortweg ASS – is zo mogelijk de beste die ik al zag.

Dat hangt wellicht samen met de uitdagingen waarvoor de deelnemers de programmamakers stellen. Enkele dagen samen in de Ardennen vertoeven is voor ASS’ers immers eerder een kwelling dan een feest en hen inpakken met de gebruikelijke Geubels-humor blijkt deze keer op zijn zachtst gezegd geen sinecure. Maar net dat soort ongemak zorgt ervoor dat alles wat sterk is aan Taboe deze keer extra hoge toppen scheert.

De aflevering biedt een clichéloze inkijk in het functioneren van mensen met ASS. Daarbij komen dagelijkse strubbelingen aan bod rond hoe je de vuile was moet scheiden, maar ook getuigenissen over diepe eenzaamheid die door merg en been gaan. Tegelijkertijd kijkt de normatief functionerende kijker verwonderd toe wanneer de groep in verzet komt bij de suggestie om de planning te wijzigen, net zoals dat het moeilijk is niet in de lach te schieten wanneer één van de deelnemers droogweg aan Geubels meedeelt dat hij diens stem enorm irritant vindt. Nooit geweten hoe verfrissend de ASS-blik op de wereld kan zijn.

Het knappe aan Taboe is niet alleen de respectvolle manier waarop de deelnemers geportretteerd worden. Het programma doet je telkens beseffen dat ook jijzelf nooit helemaal past binnen het strakke normenkader van onze maatschappij. Daarmee vormt het onrechtstreeks een ode aan het leven met al zijn schakeringen en grijswaarden: een ware verademing in een tijd waarin schematische Twitter-discussies hoogtij vieren. Bovendien moet gezegd dat ik me dankzij Taboe zowaar laat inpakken door een man die op een podium moppen tapt voor de kost, faut le faire. Petje af voor het duo Geubels-Steppe en hun team.

Taboe, elke zondagavond op Eén. Ook te bekijken via VRT NU.