‘Op topdagen moesten we 125 kilo appels schillen’: acteur Filip Peeters gaf zijn leven een nieuwe wending

“Ik heb jullie gewaarschuwd dat het saai zou worden”, zegt Filip Peeters terwijl hij een grote plastic bak vol appels op het inox aanrecht van zijn keuken zet. Tachtig kilo van die appels moet hij vandaag verwerken. Goed voor vijftig tartes tatin, die hij in het weekend in zijn Antwerpse pop-upstore aan de man of vrouw wil brengen. Bandwerk dus, zeker nu de automatische appelschiller die Peeters in huis haalde de geest heeft gegeven. 

Bovendien moeten de appels in kwestie niet zomaar geschild worden. Er mag geen schilfer schil achterblijven en om de looks van zijn taarten niet te compromitteren moeten ze allemaal zorgvuldig in gelijke partjes worden verdeeld. Een werkje waarmee hij de rest van de dag zoet zal zijn, schat Peeters.

Aan de andere kant van het aanrecht zijn Louisa en Leonce aan de slag. De twee dochters van Peeters komen tussen het studeren door wat bijklussen in zijn bakatelier. Louisa houdt zich bezig met het persen van een kistje limoenen, met een automatische sapcentrifuge die het gelukkig wel nog doet. Leonce botert ondertussen de pannetjes in waarin straks de appelstukjes gebakken worden.

‘Voor honderd procent of helemaal niet’

De werkzaamheden vinden plaats in een ruimte die hij van vrienden huurt en waar hij de voorbije maanden een professioneel bakatelier installeerde. “In het begin bakten we alles in onze eigen keuken”, vertelt hij. “Ik werkte aan een geïmproviseerd aanrecht in onze kelder, waar ik niet eens rechtop kan staan. Dat ging gewoon niet meer.” 

Op een veiling tikte Peeters twee ovens, een dozijn gaspitten en een inox aanrecht op de kop. “In drie weken tijd hebben we van deze ruimte een professionele keuken gemaakt. Dat moest, vond ik. Als ik voor een project ga, dan doe ik dat voor de volle honderd procent. Anders hoeft het niet.”

Dat blijkt ook. Ondertussen maakt hij plannen om zijn taarten op grotere schaal te distribueren en werkt hij hard aan het ontwikkelen van recepten voor nog andere delicatessen. Onder de merknaam Les Soeurs Miller - de familienaam van zijn vrouw An - zullen die vanaf begin volgend jaar bij de betere traiteur te vinden zijn.

Ambitieuze plannen, die moeilijk te verenigen lijken met een acteercarrière. “Ik heb op gegeven moment met het idee gespeeld om helemaal met acteren te stoppen. Het was de voorbije jaren te veel geweest, ik had er genoeg van. En met mijn culinaire projecten had ik een andere manier om de dagen te vullen. Maar zoals wel vaker ga je de dingen die je hebt pas appreciëren als ze er niet meer zijn. Door niet meer te acteren begon ik het spelen steeds meer te missen.” 

Kiezen was moeilijk. “Je kunt koken en spelen ook niet met elkaar vergelijken. Ik sta heel graag in de keuken, maar niet om er dagen aan een stuk appels te schillen. Bij acteren is dat eigenlijk net hetzelfde. Ook daar hangt alles af van de rol die je krijgt, met wie je speelt en wie de regisseur is.”

Peeters vertelt over Familie, een voorstelling over een gezin dat gezamenlijk beslist om uit het leven te stappen en hoe hij dat samen met zijn vrouw en zijn twee dochters overal in Europa speelt. “Het is sowieso al heel speciaal om zo’n stuk als gezin te kunnen spelen. Als je dat dan ook nog eens in plaatsen als Zagreb, Praag of Rome mag doen, is het helemaal mooi. 

“Voor ons is dat telkens opnieuw een soort citytrip. Onlangs zaten we in Rome na de voorstelling met ons vieren op een terras toen er een paar mensen op ons af kwamen die het stuk net gezien hadden. Ze vonden het moeilijk te begrijpen dat wij na zo’n zwaar stuk zo vrolijk konden tafelen. (lacht) Zo zijn we nu eenmaal. We storten de zaal in de ellende en gaan vrolijk fluitend voort met ons leven.”

Het begon met een varken

Ondertussen is er een compromis in de maak. Peeters blijft acteren, regisseren en produceren maar wil minstens de helft van zijn tijd besteden aan zijn culinaire projecten.

Wat dat financieel betekent, heeft hij nog niet becijferd. “Ik ben niet zo’n rekenaar. Ik had er aanvankelijk ook geen idee van hoeveel ik voor zo’n taart moest vragen. Ik had me in mijn keuken nog nooit moeten bezighouden met de kost van de ingrediënten.” Nu doet hij dat noodgedwongen wel. “Ik heb bijvoorbeeld een fantastisch recept voor zelfgemaakt bladerdeeg. Maar het is gewoon niet te doen om dat voor mijn taarten te gebruiken. Dan moet je 50 euro per taart gaan vragen.”

Van grote ambities, laat staan een bakproject, was er een paar maanden geleden nochtans geen sprake. “Het is begonnen met een paar varkens die bij vrienden van ons in een bos liepen”, vertelt Peeters. De beesten deden hem terugdenken aan zijn jeugd, toen op de boerderij van zijn grootmoeder geregeld zo’n varken werd geslacht om vervolgens zorgvuldig te worden verwerkt tot vleeswaren. Peeters wou hetzelfde doen met een van de bosvarkens uit zijn vriendenkring. 

“Toevallig werd er net aan het begin van de eerste lockdown, toen alle theaterplannen uit de agenda verdwenen, zo’n beest geslacht. Ik heb me toen dagen beziggehouden met het maken van verse kop en paté.” Die creaties liet hij aan zijn culinaire vrienden proeven. Ook slager Luc De Laet, van de Butcher’s Store in Hove, kreeg de paté van Peeters op zijn bord. ‘Top’ is het verdict, maar de interesse van De Laet ging vooral uit naar de zelfgemaakte taart die de acteur in zijn boodschappenmandje zitten had.

Peeters maakte op uitdrukkelijke vraag van zijn twee dochters geregeld zijn eigen versie van tarte tatin. Een reliek uit zijn tijd in de keukens van restaurants als Barbizon en De Gulden Bock. Daar was hij verantwoordelijk voor de ‘charrette’, een kar vol desserts die elke dag opnieuw gevuld moest worden. Een dagtaak waaraan hij naast een blijvende afkeer van crème fraîche en chocolade ook een uitstekend recept voor tarte tatin overhield. “Ik moest die taart zo vaak bakken dat ik uiteindelijk mijn dochters geleerd heb het zelf te doen. Zij hebben het recept geperfectioneerd en de taart een stuk kleiner en eleganter gemaakt.”

Het is die elegante versie van de taart die de slager in de gaten kreeg. Hij was meteen enthousiast en vroeg Peeters om de taarten in zijn winkel te komen verkopen. Het nieuws over de bakkende acteur ging als een lopend vuurtje rond. Aan het kraam van de familie Peeters vlogen de taarten over de toonbank, vrienden en familie plaatsten almaar grotere bestellingen en ook een paar restaurants kwamen aan de deur kloppen. 

Het resultaat? Een gekkenhuis. “Op topdagen moesten we 125 kilo appels schillen. Met twee manuele schil-machientjes. Uren hebben An (Miller, de vrouw van Peeters, PD) en ik daaraan staan draaien. Met voor allebei een ontsteking aan de schouder als gevolg.”

Redding in coronatijd

Maar de taarten hielpen Peeters en co. wel door de coronacrisis heen. “Het bakken heeft me mentaal gezond gehouden. Alle acteeropdrachten vielen van de ene op de andere dag weg. Die taarten die af moesten, gaven me een reden om ’s morgens toch uit mijn bed te komen.” 

Toen de coronacijfers daalden en de maatschappij stilaan weer op gang kwam, zetten Peeters en co. de taartenproductie even on hold. “Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik graag doe. Het moest plezant blijven. Als je vier dagen in de week non-stop appels moet staan schillen, is het dat niet meer.”

Bovendien lagen de culinaire ambities van de acteur elders. “Ik wou niet de baas worden van een taartenfabriekje. Ik ben het gelukkigst als ik in mijn keuken een beetje kan chipoteren. Dingen proberen. Kaas maken bijvoorbeeld. Of recepten op punt zetten.” Om te demonstreren wat hij met dat chipoteren precies bedoelt, haalt hij een pot zelfgemaakte tartaarsaus uit een van de frigo’s. “Proef hier maar eens van. Gemaakt voor bij de verse calamares die ik in mijn pop-upkraam aan de bezoekers ga serveren.” 

Ook aan een drankje is gedacht. Peeters haalt een soort siroop boven. Gemaakt van de resten van de kilo’s appels die hij dagelijks schilt. Een scheutje van het brouwsel in een glas spuitwater en je krijgt een huisgemaakte frisdrank. Hij duwt ons een glas in de handen en schept er zichtbaar plezier in wanneer we na het proeven op zoek gaan naar gelijkenissen met bekendere frisdrankmerken. 

“Het zal wel mijn theatrale behoefte aan publiek zijn”, zegt hij. “Maar ik zie graag wat de dingen die ik doe teweegbrengen. Of ik nu acteer of kook, ik wil de reacties zien.” Meteen ook de reden waarom Peeters er een erezaak van maakt zelf in zijn pop-up achter de toonbank te staan. “Ik hou van dat persoonlijke contact, van de reacties van mijn klanten. Mensen gelukkig maken, dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait.”

Meer info: lesoeursmiller.be of op Instagram: les_soeurs_miller. De pop-up is vanaf 15 januari elke zaterdag open vanaf 12 uur in de buurt van de Antwerpse Bourlaschouwburg.

Morgen: schrijfster Lale Gül.

De redactie van De Morgen selecteert elke weekdag een uitzonderlijk artikel zoals dit in de ‘Verhaal van de dag’-nieuwsbrief. Vul hieronder uw mailadres in om voortaan ook deze e-mail te krijgen.