Samen met Emma Meesseman en Kim Mestdagh ontpopte de 25-jarige point guard zich de voorbije jaren tot de sterkhouder van de Belgische basketbalvrouwen. Dankzij een zeldzame combinatie van puur talent, gevoel voor timing en ‘will to win’. Allemand schitterde ook in de Amerikaanse WNBA.

Maar dit jaar leed de Luikse onder de omstandigheden. Corona, het nipte verlies in de halve finales op het EK en nog meer dat in de kwartfinales op de Spelen. Allemand wuifde 2021 dan ook uit met enkele emotionele berichten op Instagram.

“Je bent een speciaal jaar geweest”, aldus de Belgian Cat, die met Montpellier de Franse beker won en vicekampioen werd. “Ik vond niet het juiste woord om je te benoemen, omdat er zoveel ups en down waren. Dankzij corona en de vele PCR-test. Maar 2021 zorgde ook voor een drukke zomer, met de beroemde Olympische Spelen. Na vier maanden heb ik nog steeds hetzelfde gevoel van onvolledigheid, van falen, elke keer als ik terugdenk aan die 7de plaats die we behaalden. Een verlies met 1 punt tegen Japan, na het verlies van 1 punt tegen Servië een maand eerder.”

Volgens Allemand waren de Spelen dan ook niet wat ze ervan verwacht had.

“Je zag sterren, liep en at ernaast, stond ervan versteld, beleefde de openingsceremonie, dan de grote zege tegen Australië, een droom… Maar we vergeten hoe de coronabeperkingen het allemaal moeilijk maakten om mee te leven: 24 uur per dag je masker moeten dragen, spelen zonder supporters, in een lege zaal, je familieleden niet zien, geen andere disciplines of zelfs andere wedstrijden in onze sport kunnen zien, eten met plexiglas en handschoenen, elke ochtend een test doen… En dat alles nadat je hetzelfde een maand eerder al hebt meegemaakt in een andere bubbel. Die drie weken voorbereiding in Japan, opgesloten zitten in een hotel… Dat was zo vermoeiend en stressvol, wat me samen het met eindverdict beetje bij beetje gebroken heeft. Ik kan nu zeggen dat de Spelen niet waren wat ik ervan verwacht had toen we landden.”

Burn-out

De point guard keerde begin dit seizoen terug naar Lyon. Ze voelde zich opnieuw “thuis”, maar ook in Frankrijk sloeg haar mentale gezondheid snel om.

“De eerste nederlaag zorgde meteen voor een flashback naar de tranen van na de wedstrijd tegen Japan”, schrijft Allemand. “Ik vond mijn plek niet meer op het veld en kreeg het gevoel dat ik nutteloos was, dat ik mezelf niet meer was, dat ik mezelf te veel vragen stelde, dat ik mijn eigen basketbal kwijtraakte, dat ik geen vertrouwen meer in mezelf had... Maar vooral dat ik al die energie kwijt was, dat verlangen om te vechten op het veld. Ik had het gevoel dat ik een punt had bereikt dat ik nog nooit eerder had meegemaakt, en geloof me, dat is eng. Je huilt om niets, je wilt niet meer trainen, een spelletje spelen, je wilt stoppen. Ja, dat is wat er gebeurde... Ik was al zoveel jaren leeg van het geven zonder ooit de tijd te hebben genomen om aan mezelf te denken. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar het was een basketbal burn-out. Ik denk dat het moeilijkste eraan is om het te accepteren, te accepteren dat het niet goed is en dat alles tijd zal kosten.”

Allemand wil haar verhaal delen om het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken. Ze bedankt ook haar club om haar “naar huis te laten gaan om mezelf te vinden”.

“Ik weet ik dat ik nog steeds niet genezen ben. Ik weet dat het dagen, maanden zal duren voordat alles beter wordt. Maar ik heb besloen deze situatie te accepteren, stap voor stap te bekijken, en me vooral op mezelf te concentreren. Te doen wat ik wil en te genieten. Want uiteindelijk hebben we maar één leven, en we weten niet wat morgen brengt. 2022, ik ben er klaar voor.”