Koning van de kijkcijfers, Rob Vanoudenhoven en zijn XII Werken: “Louter gemaakt omdat we in tijdnood zaten”
Misschien was u wel één van die duizenden mensen die op 15 november 1998 in allerijl naar het Astridplein in Antwerpen reden. Rob Vanoudenhoven, die herfst bezig aan een fenomenaal eerste seizoen van De XII Werken Van Vanoudenhoven, wou immers de Elizabethzaal doen vollopen. “Ik had nooit gedacht dat het zo snel zou lukken, blikt de presentator terug.”
De tv-zondagen van weleer
Het is deze maand 25 jaar geleden dat Schalkse Ruiters records deed sneuvelen op TV1. Sindsdien volgen de kijkcijferkanonnen elkaar op en is de zondagavond de tv-avond bij uitstek. Wij vertellen vijf weken lang de verhalen achter de programma’s die iedereen kent.
Wat vooraf ging: Op zondag 30 augustus 1998 ging De XII Werken in première waarin Rob elke keer een schijnbaar onmogelijke opdracht tot een goed einde moest brengen. Geruggesteund door Woestijnvis kon het programma niet mislukken, toch?
“De producer had op een dag goed én slecht nieuws”, vertelt Rob. “Maar dat goede nieuws baarde me ook zorgen. De VRT had beslist dat we veel sneller in uitzending gingen. Niet in het late najaar, maar al op de laatste zondag van augustus. We moesten enorm versnellen in het realisatieproces, wat ons op het einde parten zou spelen. Dat slechte nieuws? De directie had ons op zondagavond gezet. Ik weet dat het een gegeerd slot is, maar voor mij hoefde dat echt niet. De XII Werken was initieel bedoeld voor ergens in de week. Ik had nog nooit een eigen programma gehad en wou de luwte opzoeken. Ik legde me er op voorhand bij neer dat Koen Wauters, die op hetzelfde moment bij VTM te zien was, de meeste kijkers zou trekken.”
Pakte dat anders uit: Rob veroverde week na week Vlaanderen. Het twaalfde werk van Rob, de bewuste uitzending in Antwerpen, klopte af op 1.819.400 kijkers. Koen Wauters bleef met Koen & The Gang steken op 327.000 kijkers. Het was zijn eerste grote VTM-flop.
© Raymond Lemmens
Niet alleen de Vlaamse, maar ook de Waalse harten wist hij te veroveren. In teken van de opdracht “word een bekende Waal”, nam hij het nummer op J’aime Durbuy:
Het laatste ‘werk’ lijkt nu minder spectaculair dan toen: Urbanus daagde Rob uit om de Elizabethzaal gevuld te krijgen. “Wat de mensen niet weten: die opdracht was een noodgreep. Zoals ik daarnet al zei moest het programma vroeger in uitzending. We hadden goede ideeën, maar die vroegen tijd en dat was er plots niet meer. Alles wat snel kon ingeblikt worden kreeg voorrang. Waarom denk je dat ik die opdracht deed waarin ik 72 uur wakker bleef? Dat kon in drie dagen gefilmd worden en we hadden meteen een berg beeldmateriaal. Die opdracht met de Elizabethzaal werd pas een week op voorhand beslist.”
Met de kracht van sociale media ben je anno 2021 tot veel in staat. Maar in 1998 de Elizabethzaal vullen met een oproep die slechts anderhalf uur eerder op tv passeerde? Rob geloofde er niet in. “Onze ploeg was verdeeld in believers en non-believers. Ik zag die opdracht nooit lukken. Je moet het je voorstellen: het was ver in de herfst. Plots zegt er een lange smalle met een bril op tv dat je naar Antwerpen moet komen. Geen haar op mijn hoofd die daar zin in zou hebben. Ik zou wel warm binnen met een drankje en zakje chips toekijken hoe anderen die moeite deden. Anders zou ik mijn favoriete programma missen.” (lacht)
In 1998 was De XII Werken van Vanoudenhoven de absolute heerser van de kijkcijferlijsten. — © BELGAIMAGE
De believers zagen het nog groter. Ze droomden van Vorst nationaal of het Sportpaleis. Maar omdat dat een te groot risico leek bleef het bij de Elizabethzaal, goed voor 2041 zitjes. “Het oproepspotje verscheen na het weerbericht om 18.15u. “De politie was verwittigd, maar we dachten dat die voor niks zou komen.”
In werkelijkheid kwam er een volksverhuis op gang. Reeds voor de start van het programma rond 20u was duidelijk dat de opdracht zou lukken. “Om de oproep genoeg te herhalen waren er filmpjes met Frank Deboosere. Die toonde op een kaart welke mensen binnen een bepaalde cirkel op de kaart van België nog tijdig in Antwerpen raakten. Maar op een gegeven moment kreeg mijn team het volle Astridplein in de gaten en werd beslist om al die oproepfilmpjes te schrappen. Het gevolg was dat er een aantal minuten uit het script verdwenen en ik die maar moest zien te vullen.”
Ik heb de hand gedrukt van de Paus en ben zonder zuurstofflessen twintig meter onder water geweest. Ik deed dat allemaal in naam van het programma.
Rob Vanoudenhoven
De grote massa werd slechts druppelsgewijs binnengelaten. “Ah ja, om het voor de kijker spannend te houden. Als we de deuren wagenwijd open hadden gezet, zat de zaal al vol tegen het begin van de uitzending. Sowieso hebben we enkele duizenden mensen teleur moeten stellen. Om hen toch te bedanken ben ik na afloop van de show en volledig omringd door security op het dak van de regiewagen gekropen. Via de megafoon heb ik hen toegesproken. Het straffe is dat ik later die avond op mijn hotelkamer in Antwerpen arriveerde en zag hoe onze uitzending een item was in Het Journaal met Paul D’Hoore. Zeker in die tijd had amusement geen plek in Het Journaal.”
Met het megasucces en de hype van het eerste seizoen was het een uitdaging om nog een vervolg te bedenken. “En toch zijn we daarin geslaagd. Er is zelfs sprake geweest van een derde reeks. We hadden al enkele opdrachten bedacht, maar uiteindelijk besliste Woestijnvis om tijdig te stoppen op het hoogtepunt.” Het palmares van Rob oogde op dat moment al spectaculair. “Ik heb o.a. de hand gedrukt van de Paus en ben zonder zuurstofflessen twintig meter onder water geweest. Ik deed dat allemaal in naam van het programma.”
20 meter onder water maakte deel uit van de opdracht van Sabine Hagedoren, die was geslaagd. Als tegenprestatie ging Hagedoren modderworstelen met Vanoudenhoven:
© BELGAIMAGE
Slechts twee opdrachten lukten niet: een miljoen verdienen en drie dagen overleven op een onbewoond eiland. “De aflevering waar ik het meest plezier aan beleefde was die waarin ik mijn angsten moest overwinnen. Ik had een heilige schrik om in een vliegtuig te zitten. Maar wat als ik erbovenop zou staan? Dat ik dat als broekschijter heb aangedurfd is zalig.”
Zou Rob zich opnieuw wagen aan De XII Werken? “Gezien mijn leeftijd en soepelheid zie ik mezelf dat niet meer doen. Maar dat buiten beschouwing gelaten, waarom niet? Het was één van de plezantste periodes uit mijn leven. Soms sta ik in mijn tuin te werken en schiet me een moment uit De XII Werken door mijn hoofd, en maak ik de bedenking hoe maf dat wel niet was. Ik maakte het toch maar mooi mee vanop de eerste rij.”
Vanoudenhoven gaf ook een splinternieuw huis weg
Opmerkelijke televisie op de eerste zondag van het nieuwe millennium, 2 januari 2000: in de laatste aflevering van De XII Werken gaf Rob een volledig nieuw huis weg.
Het huis ter waarde van 125.000 euro was geen vergiftigd geschenk. Ook btw én notariskosten maakten deel uit van de prijs. Het enige wat de winnaar moest betalen was de roerende voorheffing op het kadastraal inkomen. Het huis werd gewonnen door een 15-jarige uit Gullegem. Wij konden de man traceren, maar die wenst anno 2021 anoniem te blijven.
Hij vertelde ons dat hij stiekem blij is dat niemand, behalve zijn naaste familie, nog weet dat hij die ongelooflijke prijs won. Sociale media bestonden toen niet, en op YouTube is er ook niets van terug te vinden. Het vakantiehuis in het woonproject Nieuwendamme aan de Brugse Vaart in Nieuwpoort blijkt ook niet meer in zijn bezit. Hij verkocht het jaren geleden.
Ondertussen is het vakantiepark helemaal volgebouwd. Het huis staat er nog steeds en is meteen herkenbaar: bij de bouw werd het Romeinse cijfer XII in witte dakpannen aangelegd.
De cast van Flikken, wat oorspronkelijk een heel andere titel zou krijgen. — © © VRT
Flikken: serie zou oorspronkelijk niet over de Gentse politie gaan
Wist je dat het nooit de bedoeling was dat Flikken zou gaan over de Gentse politie? En dat die reeks ook niet de titel Flikken had? Eén man zorgde ervoor dat de tv-makers het over een andere boeg gooiden: hoofdcommissaris Steven De Smet.
Het succesverhaal van Flikken begon op zondag 17 oktober 1999. Althans op televisie. Want voor het opmerkelijke verhaal over de totstandkoming van de reeks moeten we terug naar begin 1998. “Journalist Chris de Stoop had net het boek Ze Zijn Zo Lief Meneer geschreven, over internationale vrouwenhandel en de bende van de miljardair”, aldus hoofdcommissaris Steven De Smet, die net op pensioen is.
“Bleek dat er Gentse agenten betrokken waren in dit dossier. Het werd een schandaal. Veel agenten in Gent kregen opmerkingen. Ze weigerden om nog naar buiten te gaan. Ik werd gevraagd om mee te helpen aan de heropbouw van het imago van het korps.”
In die periode was Erwin Provoost producer van Windkracht 10. “Hij had plannen voor een nieuwe serie: Tracks, over de spoorwegpolitie waarin een vrouwelijk duo centraal stond. Hij polste naar logistieke steun en nodigde me uit in het Gentse restaurant Grade op 20 januari 1998. We babbelden uren. Hij raakte zo begeesterd door mijn verhalen dat hij zijn idee liet varen en een serie zou maken over de Gentse politie.”
Ook de titel Flikken komt van De Smet. “Provoost zag dat eerst niet zitten. Het was een scheldwoord. Ook de VRT had er geen oren naar. Maar ik had een goed buikgevoel en probeerde toch die naam op te dringen. En ik kreeg gelijk. Mocht ik een percentje hebben geëist op de merknaam was ik schatrijk.” (lacht)
De serie is fictie, maar De Smet gaat er prat op dat alle verhalen uit de eerste seizoenen zijn gebaseerd op ware feiten. “Voorafgaand kwamen we samen met alle medewerkers. Na enkele pintjes begonnen de anekdotes over de politie naar boven te komen. Zoals ook dat van een priester en een onderpastoor die op straat vochten om een parkeerplaats. Zevenhonderd agenten hielpen dus mee aan de scenario's.”
In 1995 betekende kijkcijferhit Ons Geluk de grote doorbraak van Veerle Dobbelaere. — © VTM
Ons Geluk: de reeks van 10 miljoen euro met een onbekende Veerle Dobbelaere
Zondag 3 september 1995: in slow motion, gekleurd in sepiatinten, verschijnt Leontien door de rook van de stoomtrein in Ons Geluk. Compleet onbekend en toch de hoofdrol in de toen duurste serie die VTM ooit maakte? Velen begrepen niet hoe Veerle Dobbelaere dat klaarspeelde.
Scenarist Paul Coeck bewerkte voor Ons Geluk zeven romans van Gerard Walschap tot één fictief verhaal dat zich afspeelt in Lagerzeel in de jaren vijftig. Het centrale duo werd vertolkt door Johan Heldenbergh en Veerle Dobbelaere. “Mensen vroegen zich af wie ik was. Het antwoord is nochtans simpel”, zegt Veerle.
“Na mijn opleiding ging ik een poos in Nederland werken. Ik werd gevraagd voor De Noorderlingen, een film met de befaamde regisseur Alex Van Warmerdam. En in Eindhoven deed Ivo Van Hove een beroep op me voor een theaterproject. Mijn carrière begon dus eerst in het buitenland.”
Voor Veerle was Ons Geluk haar doorbraak. “En zeggen dat ze me eerst een kleine rol wilden geven. Maar een week later ging de telefoon: ‘we willen je voor de hoofdrol testen’, klonk het. Toen ik Leontien speelde, zeiden ze direct: ‘dat is ze!’”
Qua kijkcijfers was Ons Geluk een hit. Maar op financieel vlak sloeg het fikse wonden. In die tijd werd er niet op een frank gekeken: 140 acteurs, een draaiperiode van anderhalf jaar voor 26 afleveringen, en veel buitenopnames in Pepingen. Dat kon nog perfect doorgaan voor een dorp van de jaren vijftig. Bij Studiohouse in Vilvoorde en Cityfilm in Ukkel werden honderd decorsets gebouwd. De reeks kostte 10 miljoen euro, wat megalomaan was. VTM ging niet veel later diep in de rode cijfers en voor sommige mensen was Ons Geluk de grote boosdoener.
