Voor extreemrechts in Texas is Donald Trump nog steeds president

Auto’s stromen traag door de verstopte verkeersaders van Dallas. Het is spits. Zomaar een dag lijkt het, behalve dat vandaag het geraas van de weg wordt overstemd door getoeter. Uit autoramen klinkt een kakofonie van langgerekte fuck you’s. 

Boven op het viaduct staat Valerie. Met beide handen zwaait ze een reusachtige Amerikaanse vlag heen en weer. Over de rand hangt een spandoek met in grote, witte blokletters: ‘Trump won, Biden cheated’. “Getoeter is steun”, zegt Valerie. “Bij middelvingers zwaai ik terug.”

Het is niet zomaar een dag, niet zomaar een stad. Het is 6 januari, precies één jaar nadat duizenden betogers het Capitool bestormden in Washington D.C. Op deze brug, en zeven andere, houden tientallen Trump-aanhangers een ‘flag waving’. Ze demonstreren tegen de vervolging van bestormers. Van de 725 arrestanten kwamen er 35 uit deze regio in Texas, een van de hoogste aantallen van het land.

“Politieke gevangenen zijn het”, roept Anne Stone (42), de organisator. Iedereen hier kent mensen die vervolgd worden, sommigen op de brug waren die dag zelf in Washington. Ze wapperen hier niet voor verre vreemden.

De ‘DFW Deplorables’ noemt deze groep zichzelf, naar een beruchte uitspraak van Hillary Clinton over Trumps achterban. Hun einddoel is de oud-president weer in het zadel krijgen. “Trump is nog altijd president”, zegt Stone. “De verkiezingen zijn gestolen.”

Terwijl de betogers zich richten op de weg beneden – zwaaiend, joelend, dansend – lijken de meesten niet door te hebben dat zich achter hen agenten in burgerkledij verzamelen.

Aan welke kant je ook staat in Dallas: de herinnering aan de bestorming van het Capitool maakt iedereen onrustig.

‘Braveheart’

“Ik was erbij op 6 januari”, zegt het Republikeinse congreslid Pat Fallon (54), eerder die dag in een wegrestaurant verderop, tegen zijn publiek. In zijn ogen de onmiskenbare blik van iemand die voelt men aan zijn lippen hangt. “De agenten in het gebouw werden helemaal gek.”

Zo’n zestig leden van de DFW Deplorables, vooral witte vijftigers, zijn naar deze Community Grill in Frisco gekomen om te luisteren. Dat doen ze elke donderdagochtend. Toegang is gratis, voor 2 dollar krijg je oneindig koffie.

“Ze riepen dat we moesten vluchten”, gaat de politicus verder. Maar Pat Fallon vluchtte niet. “We wisten niet wie eraan kwam. Antifa misschien?” Hij doelt op linkse activisten. “Dus trok ik mijn das los.” Gejoel. Met een pomp voor sanitaire zeep, vertelt hij, stond hij klaar om de bestormers te lijf te gaan. “Het was een beetje zoals de film Braveheart.”

Ze bereikten hem niet. Zijn toon verandert. Wie het ook waren, noem hen geen opstandelingen. “Dit wás geen opstand, maar een uit de hand gelopen rel.” “Je denkt toch niet,” zegt hij, “dat mensen bewapend met vlaggenstokken het Congres wilden overnemen?”

De DFW Deplorables ontstonden vlak na de verkiezing van Donald Trump in 2017. Het echtpaar Jeff en Cindy Hauk zijn echte Trump-fans. “JFK was mijn favoriet,” zegt Jeff Hauk, “maar nu vind ik Trump de beste president ooit”. Om met gelijkgestemden te praten, zette hij een uitnodiging op Facebook. “Eerst kwam een handjevol op de koffie”, valt zijn echtgenote Cindy bij. “Later werden dat er honderden.”

Zoals de Deplorables zijn er in de hele VS groeperingen uit de grond gestampt. ‘Grassroots’ worden ze genoemd, wat zoveel wil zeggen als ‘van onderaf georganiseerd’: met kleine, lokale initiatieven pogen ze door te dringen tot de grote, landelijke politiek.

Dat lukt. Congreslid Pat Fallon neemt uitgebreid de tijd. Ook hij begon lokaal, vertelt hij zijn publiek. Na de verkiezing van Barack Obama hulde hij zich dertig dagen in zwart. “Ik was in rouw.” Het zijn was zijn vrouw die hem aanmoedigde om de politiek in te gaan. “Als je de wereld wilt veranderen,” zegt hij, “verander dan de plek waar je woont”. De zaal klapt.

Wat begon als een praatclub voor gelijkgestemden, heeft na de presidentsverkiezingen van 2020 een ander karakter gekregen. De DFW Deplorables, en vergelijkbare groeperingen, zijn ervan overtuigd dat zij nodig zijn om de democratie, nee: het land, te redden van de ondergang.

Dat Donald Trump, en niet Joe Biden, de rechtmatige winnaar van de verkiezingen zou zijn, is binnen DFW Deplorables geen mening of standpunt, maar een feit. Alle bekende retoriek van het Trump-kamp hoor je hier. Gehackte apparaten; stembiljetten van ongerechtigde, overleden of zelfs fictieve kiezers; de mondmaskerplicht bedoeld om Republieken uit het stemlokaal te weren; doorgestoken, linksgezinde media.

Dat rechters, onderzoekscommissies en aanklagers nooit enige aanwijzingen vonden voor stembusfraude, betekent hier niets. Dat andere prominente Republieken de aantijgingen van Trump afwijzen, ook niet. “Ze zitten allemaal in het complot”, zegt organisator Jeff Hauk. Zelfs het rechts-conservatieve, Trump-gezinde netwerk Fox News durft volgens hem de waarheid niet aan.

“Het wáren trouwens helemaal geen Republikeinen die op 6 januari de grootste problemen veroorzaakten”, aldus Hauk. De geweldplegers, stenengooiers en vandalen die voor 1,5 miljoen dollar aan schade zorgden “waren linkse activisten vermomd als patriot”. Antifa – weer. Allemaal bedoeld om de aandacht af te leiden van de gestolen verkiezing.

Even verderop, verstopt achter de klapdeuren van een hippe koffiezaak, zit de Storehaus Church. Hier wordt een strategie gesmeed.

Elke woensdag verzamelt in deze kerk de zustergroepering van die in Community Grill. De leiding ligt in handen van Anne Stone, de vlaggenwapperaar, die zich liet inspireren door het echtpaar Hauk. Ook haar groep groeide in een paar maanden tot honderden leden.

De gast van de dag is Erin Anderson, zelfverklaard journalist voor het ultraconservatieve medium Texas Scorecard. “Dallas gaat kapot in de stembureaus”, houdt zij de zaal voor. 

Dit is het plan: meer Republikeinen betrokken krijgen bij de verkiezingingslogistiek. Stemmen tellen, controleren, de telefoon opnemen – wat je doet maakt niet uit. “We hebben daar ogen en oren nodig. We willen niet nog een keer wakker worden op verkiezingsdag en ons afvragen: wat is hier gebeurd?”

De ochtend wordt afgesloten met gebed. “Breng Amerika terug naar God”, prevelt een vrouw in de microfoon. “We bidden dat er een einde komt aan de stembusfraude. We bidden dat het Amerikaanse volk de moed vindt om het juiste te doen.”

Kracht van lokaal

Republikeinen hebben de kracht van lokale initiatieven goed in de smiezen. Hier liggen kansen. Daarom spreekt iemand als Fallon in een wegrestaurant. Daarom zwermen hier medewerkers van de conservatieve gouverneurskandidaat Don Huffines rond met flyers. En Lauren Davis, die als rechter wil worden verkozen.

De ‘verkiezingsfraude’ wordt door sommigen ontweken, door anderen geëchood of versterkt, maar door niemand ontkracht.

“We kunnen niet om deze groeperingen heen”, zegt campagnemedewerker Nic Radoszweski (32). Hoe hij denkt over de ‘fraude’? “Kijk zelf maar.” Hij toont een foto van drommende mensen voor de deur van een stemlokaal: controleurs die niet naar binnen zouden mogen. “Natúúrlijk is er gefraudeerd.”

Pat Fallon praat in de Community Grill over de volgende verkiezingen. Onlangs mocht hij bij Trump op audiëntie, onthult hij. Daar, bij Trump op kantoor, kreeg Fallon van de ex-president een persoonlijke zegen – en ook een belofte voor de toekomst. Fallon zet zijn beste Trump-impressie op. “Hij zei: ‘Pat, ik ben twee keer verkozen, nu ga ik voor een derde keer.’” Gejuich. “It was awesome.”

Aan het einde van de dag galmt er nog altijd patriottistische rockmuziek op het viaduct: “the flag still stands for freedom.” Tot nu toe zijn 71 Capitool-bestormers veroordeeld, de rest wacht nog altijd op een rechtszaak of schikking. De gemiddelde gevangenisstraf is 45 dagen cel, sommigen moeten voor jaren de gevangenis in. De DFW Deplorables willen naar deze brug blijven terugkeren tot de laatste gevangene is vrijgelaten, zegt Valerie.

Er blijven demonstranten arriveren.Maar ook de politie is in aantal gegroeid. De agenten dralen om de betogers heen, lijken niet te weten wat ze moeten. “Is er een probleem?”, vraagt iemand. De agent aarzelt. Gaan ze optreden? “Jullie mogen hier staan,” zegt hij uiteindelijk, “maar het spandoek mag niet. Je mag hier niets van bruggen hangen.”

Valerie aarzelt niet. Ze knoopt het doek los van de reling en om haar tengere middel. Dan werpt ze het spandoek weer over de rand. “Zo, nu zit het aan mij vast.”