RECENSIE. ‘Euphoria 2’: “Een bedwelmende, prachtige tweede ronde”

Laat ons eerst wat technische details uit de weg ruimen: het eerste seizoen van ‘Euphoria’, dat in de zomer van 2019 op antenne kwam en evenveel lof als controverse uitlokte, telt officieel acht afleveringen. Anderhalf jaar later voegde HBO daar twee speciale afleveringen aan toe, kwestie van de reeks nog iet of wat in het collectief geheugen te houden in afwachting van dat langverwachte tweede seizoen. En dus kende het eerste seizoen eigenlijk twee eindes: één waar Jules Rue achterlaat op het perron, waarna Rue haar hartzeer verdringt met een cocktail aan verdovende middelen. En één waar Rue Jules in tranen achterlaat op kerstavond, omdat ze de drugs niet kan laten. Het tweede seizoen gaat enkele dagen later van start, meer bepaald op nieuwjaarsavond, tijdens een house party waar zowat alles de revue passeert waar ouders en puriteinse Amerikanen van gruwelen. Maar waar ook een onverwachte reünie voor Rue en Jules is weggelegd. In een bijna bijbelse montage sluiten de twee verloren zielen elkaar in de armen en verzoenen ze zich met wat nu al dé tv-kus van het jaar moet worden.

Maar de euforie is in ‘Euphoria’ nooit van lange duur, getuige een 25 minuten durende openingsscène die duidelijk aangeeft dat dit seizoen een rollercoaster vol drugs, verkeerde ontmoetingen, hoogoplopende emoties en persoonlijke tragedies zal worden. Zendaya, die met haar vertolking van de destructieve Rue de jongste actrice ooit is die een Emmy voor ‘Beste hoofdrol in een dramaserie’ wist op te strijken, had eerder al verklapt dat dit seizoen een stomp in de maag zou worden. En ze heeft niet gelogen, want de personages komen in dit tweede seizoen in nog meer intense situaties en neerwaartse spiralen terecht, waardoor ze alleen nog maar meer gedesillusioneerd raken door het leven. Het is soms allesbehalve makkelijk om zien en soms nog minder makkelijk om volgen. Zo wordt er volop geëxperimenteerd met vertelvormen -op een gegeven moment breekt er zelfs een theaterstuk binnen in de reeks- en duurt het soms opvallend lang alvorens het verhaal weer bij bepaalde hoofdpersonen terugkeert. Maar aangezien zo veel personages intussen zo een uitgebreid achtergrondverhaal hebben meegekregen en er eveneens nieuwe personages en meer achtergronden moeten worden geïntroduceerd, zijn de makers allesbehalve gehaast om in een versnellingskramp te schieten gewoon om aan bepaalde tv-normen te voldoen. De figuren in deze reeks zijn ongeleid. En dus mag dit seizoen dat ook zijn.

Hoop, romantiek en happy endings zijn voor een volgende ronde. Al is een vleugje lichthartigheid of een absurd humoristisch moment gelukkig nooit ver weg. Intermezzo’s die op de één of andere manier altijd gepaard lijken te gaan met een blote piemel. Wetende dat de makers van ‘Euphoria’ met hun reeks een wereld hebben geschapen, die niet zozeer de realiteit, maar wel de emotionele wereld van tieners wil weerspiegelen, zijn we vooral opgelucht dat dit vervolg al het beste, lelijke, confronterende en vooruitstrevende van de reeks in stand wist te houden en tegelijk het hele relaas naar onverwachte, ongekende en meeslepende hoogtes wist te tillen. En dat het de clichés die tienerdrama’s doorgaans aantrekken weer grotendeels op afstand wist te houden. Waar we minder blij over zijn, is dat deze reeks ons alweer emotioneel bij de lurven heeft en dat we nu even aan selfcare moeten gaan doen.

RECENSIE. ‘The Book of Boba Fett’: “Vooralsnog geen open boek”

RECENSIE. ’Emily in Paris 2’: “Nog steeds catchy in al z’n onuitstaanbaarheid”

‘The Witcher 2’: “Er is officieel leven na ‘Game of Thrones’”