Na het zien van ‘Sekswerkers’ zou je bijna gaan denken dat het een droomjob is. Niet dus

Van de wereld van justitie naar die van sekswerkers. Gilles De Coster en zijn redactie hadden duidelijk nood aan een verzetje toen ze na vier seizoenen peuteren in de ziel van de gerechtelijke wereld op zoek waren naar een nieuwe beroepsgroep voor hun Canvas-reeks. Hoewel er nog best wat beroepen zijn die met het nodige enigma omgeven zijn, viel het lot dus op sekswerkers. Want fascineert ons dat niet allemaal, die verborgen wereld waarin 25.000 mensen werken en een veelvoud daarvan een beroep op doet?

Vijf vrouwen en drie mannen schuiven bij De Coster aan tafel aan in de nog steeds even kille en kale ruimte. Waarbij De Coster zonder gêne naar alle facetten van hun job vraagt. Hoe hun eerste keer was? Wat ze ervoor betaald krijgen? Of het nooit eens is foutgelopen? Of ze het leuk vinden?

De acht praten er openlijk over, met de nodige humor ook. Woestijnvis moet je niet leren hoe je zo’n programma vakkundig in elkaar bokst. Na het zien van Sekswerkers zou je bijna gaan denken dat het een droomjob is: goed betaald, je kiest je uren zelf, je mag doen wat je graag doet… Tot je denkt aan de mensenhandel. Aan de onmenselijke uitbuiting. Aan de gewelddadige pooiers. Het is er allemaal, maar het komt niet of hoogstens terzijde aan bod in de eerste aflevering. Een bewuste keuze, want “het zou een totaal ander programma opleveren”, aldus De Coster. Anders ongetwijfeld, maar ook wel relevanter.

Want: hoe nieuw is dit nog allemaal? Er hangt nog steeds een taboe rond deze wereld, viel te horen in de aankondigende interviews. Maar media allerhande slechten al verschillende decennia taboe na taboe, daarbij vergetend dat alle taboes ondertussen al meermaals geslecht zijn. En de wereld van de prostitutie is wellicht het taboe dat al het vaakst de revue is gepasseerd. Is het dan geen taboe meer? Wellicht wel, maar maak de kat wijs dat de gretigheid waarmee dit steeds door alle media wordt opgepikt niets te maken heeft met hoge kijk- of leescijfers die zulke getuigenissen doorgaans opleveren. Die fascinatie, weet je wel.

Als bewijs daarvan de getuigen die in Sekswerkers aan bod komen. Het gros van hen kon je al tegengekomen zijn in kranten of tijdschriften, als ze al geen boek schreven of in eerdere tv-programma’s aan bod kwamen. En allemaal zijn ze schatplichtig aan wat Paul Jambers dertig jaar geleden deed: mensen laten vertellen over wat en waarom ze iets doen, over onderwerpen waar toen nog echt een taboe op rustte.

Sekswerkers giet daar nu een Canvas-sausje over, alleen legde diezelfde Jambers de lat nog een stuk hoger: het was een erezaak voor de tv-maker en zijn researchers om getuigen te brengen die nog nergens anders in de media te zien waren. De Jacky Secke in Sekswerkers kon je dus al zien in Jambers Magazine. In 1999 was dat. Zou hij over twintig jaar nog eens worden opgevoerd om het taboe te slechten?

Sekswerkers, elke maandag op Canvas en op VRT NU.