RECENSIE. ‘Anne Boleyn’: “Een royaal gemiste kans”

In onzekere tijden halen tv-makers maar al te graag vrouwelijke historische figuren van onder het stof. Van Catharina de Grote lopen er momenteel liefst twee reeksen, Diana herleeft in de zalen met ‘Spencer’ en Channel 5 geeft met de driedelige reeks ‘Anne Boleyn’ de controversiële echtgenote van Hendrik VIII -die een kleine 500 jaar geleden brutaal werd onthoofd op beschuldiging van overspel, incest, hoogverraad en zelfs hekserij- een nieuw likje verf. Al valt de creatieve vrijheid die bij die laatste werd gehanteerd niet bij iedereen in de smaak. Zo wordt de titelrol gespeeld door Jodie Turner-Smith, een Brits-Amerikaanse actrice met een zwarte huidskleur, terwijl Anne Boleyn witter dan wit zou geweest zijn. Niet dat er portretten van haar regeerperiode tussen 1533 en 1536 zijn bewaard gebleven die dat 100% kunnen bevestigen, maar de sneeuwwitte huidskleur van dochter Elizabeth I doet ons weinig anders vermoeden. Alsook het feit dat Anne Boleyn eerder al door Natalie Portman en Claire Foy werd gespeeld. Het zou echter geen al te grote horde mogen zijn, zolang de historische grote lijnen maar correct zijn, nietwaar? Wel, ook op dat vlak rammelt er van alles aan ‘Anne Boleyn’.

^{Bekijk hier de trailer van ‘Anne Boleyn’}

We worden voor het eerst behoorlijk aan de machtigste vrouw van Engeland voorgesteld bij een partijtje kaarten. So far so good, want de Tudors hielden van tijd verdrijven en geld vergokken. Wat echter meteen opvalt is dat Anne Boleyn, die hier nog zwanger is van een zoon die niet levend ter wereld zal komen, niet haar minzame zelve is, maar eerder als een bullebak wordt afgebeeld. Ze is gemeen tegen haar hofdames en op een gegeven moment kust ze in een ongemakkelijk machtsvertoon liefdesrivale Jane Seymour vol op de mond. We zouden kunnen verdedigen dat historische feiten soms ondergeschikt zijn aan entertainmentwaarde, ware het niet dat ‘Anne Boleyn’ weinig entertaint en het ons een mysterie is waarom deze reeks zo een inspiratieloos hoopje is. Zo veel in dit script lijkt ingegeven door de negatieve publiciteit die Anne Boleyn plaagde en doet weinig om haar persoonlijk verhaal te vertellen met als doel de tweede vrouw van Hendrik VIII in een krachtig, feministisch daglicht te plaatsen. En dus wordt de huidskleur van deze Anne Boleyn naarmate de reeks vordert wel een tikkeltje problematisch. Want het casten van een zwarte vrouw in een reeks die een sensationeel loopje neemt met de waarheid, is net een reden om de raciale gemoederen te doen oplopen. Het enige wat kijkers bij deze reeks te winnen hebben, is dus een hoop frustraties en verwarring.

Heel de kijkbeleving wordt dan ook overschaduwd door het gevoel van een royaal gemiste kans. Met onder meer ‘I May Destroy You’-acteur Paapa Essiedu als Anne’s broer George in de rangen, had deze reeks evengoed kunnen gaan over de zwarte Tudors, die bovendien echt hebben bestaan. Zwarte hovelingen die geen slaven waren, maar meer opgewaardeerde functies binnen het hof hadden en consequent door geschiedenislessen en tv-makers worden genegeerd. We hadden een fantastische actrice als Jodie Turner-Smith ook als een zwarte koningin kunnen te zien krijgen. Want die hebben eveneens bestaan -zij het niet in Europa- in plaats van de zoveelste vertelling te fabriceren, die een feministisch icoon als Anne Boleyn niet bepaald veel eer aandoet, noch iets vertelt over hoe vrouwelijke leiders de dag van vandaag nog steeds door hun mannelijke tegenhangers aan de galg worden gepraat.

Het driedelige ‘Anne Boleyn’ krijgt elke dinsdag een nieuwe aflevering op Streamz. 

Tijd over? Je vindt al onze recensies in de Kijkgids. 

RECENSIE. ‘The Book of Boba Fett’: “Vooralsnog geen open boek”

RECENSIE. ’Emily in Paris 2’: “Nog steeds catchy in al z’n onuitstaanbaarheid”