Méér drugs! Méér penissen! Méér gratuit geweld! ‘Euphoria 2’ door de ogen van onze journalist

Het tweede seizoen van Euphoria schiet uit de startblokken met een zwierige, gewelddadige sequentie die Quentin Tarantino ademt. We zien er de kierewiete grootmoeder van drugdealer Fez een louche maffioso in de knieschijven schieten. Er zijn stripteasedanseressen, coole Amerikaanse seventieswagens en, euh, een opgerichte penis. Op de soundtrack staat ‘Don’t Be Cruel’ van Billy Swan. Een ademstoot later blaast spandexrockband Poison zijn ‘I Want Action’ door je schedel. Je hart slaat fluks een aantal tellen over en plots sta je met hoofdpersonage Rue knetterstoned in de keuken van een bende psychotische dealers terwijl ‘Right Down The Line’ van Gerry Rafferty misleidend zoet uit een achterkamertje schalt.

Yep, ’t is beslist allemaal cooler than being cool, om het met André 3000 te zeggen. Pulp Fiction is niet ver weg. Euphoria daarentegen wél. Wat is er gebeurd met deze alom bejubelde Amerikaanse serie die in een eerste seizoen teenage angst met hartverlammende existentiële crises aanlengde? Wat rest er nog van de zielsverbrijzelende romance tussen de getormenteerde Rue en transmeisje Jules? Uit seizoen twee barst zonder dralen een neerwaartse spiraal die de personages het vagevuur inzuigt. Is het vanaf nu allemaal doom and gloom?

Het is wachten op meer episodes. Alleen bekruipt ons de vrees dat de makers van Euphoria iets te gretig willen stoeien met de generationele kloof die seizoen 1 blootlegde en de daaruit volgende sensatiezucht van sommige recensenten. Die las als: Generatie Z is een stelletje verdorven, strontverwende, aanmatigende, genderfluïde assholes vol psychische stoornissen. Bovendien kunnen ze hun broek niet aanhouden en snuiven ze hun neusbeentje naar de gallemiezen. Dus daar zoomen we vanaf nu op in. Méér drugs! Méér penissen! Méér gratuit geweld!

Gen X

Tja, als rechtgeaarde generatie X’er kan ik alleen maar zeggen: been there, done that. Larry Clarke deed hetzelfde in de nineties met het in die tijd shockerende Kids. Gregg Araki klutste even gretig nihilisme, gay seks en ultrageweld door elkaar in The Doom Generation. Ook Harmony Korine voerde tot de verbeelding sprekende schietgrage tienerbabes op in Spring Breakers. En voor wie in de schoolbanken zat aan het begin van de seventies: jullie hadden A Clockwork Orange, jongens. Eat that, Gen Z!

De scenaristen van Euphoria moeten dus wat vroeger opstaan als ze in die league het verschil willen maken. Of ze kunnen – ik zeg maar iets geks - gewoon trouw blijven aan wat deze serie zo bijzonder maakte. Voorbeeldje? De hallucinogene luchtspiegeling waarin Rue en Jules in de slotscène van de nieuwe seizoensopener elkaar weer vinden. Prachtig gefilmd! Hemels geacteerd! Pas dán schiet Euphoria dwars door onze aorta, terwijl Cutting Crews ‘I Just Died in Your Arms’ weergalmt. Het recept voor een onsje zielenpijn kan simpel zijn.