“Elk speeltje dat educatief is en niet te veel geld kost, vliegt de deur uit.” Fouad Bachiri richtte zijn webshop ­Islamhanout pas vorig jaar op, maar hij draait al op volle toeren. “Het gebeurt geregeld dat een spel volledig uitverkocht is. ­Zeker op het einde van de ­ramadan of rond het Offerfeest. Dan geven ouders hun kroost liever een cultureel geschenk, in plaats van speelgoed uit een gewone winkel.”

Want het is niet zo dat moslimouders hun kinderen niet met Playmobil of Monopoly laten spelen. “Mijn klanten gaan evengoed naar Fun of Dreamland”, benadrukt Fouad. “Het islamitisch speelgoed is gewoon een leuke manier om kinderen te leren over de cultuur. Via een laptop die verzen uit de Koran citeert, bijvoorbeeld.”

Of met een pop die Arabische woordjes als ­Salaam Aleikum (goeiedag, nvdr.) spreekt, zoals ­etnomarketeer Rachid Lamrabat voor zijn kind kocht. “Het is logisch dat ik zoek naar speelgoed dat dicht bij mijn leefwereld staat. En dat staat los van religie. Het heeft gewoon met cultuur te maken. Als een kindje elke vrijdag naar de moskee gaat, is het logisch dat het liever een moskee puzzelt dan de Eiffeltoren die het enkel kent van op tv. Maar thuis hebben ze evengoed een VTech-computer die hen woordjes als ‘appel’ leert.”

Pop zonder ogen

En dat is belangrijk, benadrukt de Gentse imam Brahim Laytouss, die aan de Universiteit Antwerpen onderzoek doet naar deradicalisering. “Ik vind het goed dat het islamitische speelgoed er is, op voorwaarde dat kinderen de waarden en normen van hier ook leren.”

De pop die geen neus, mond of ogen heeft omdat de islamitische wet verbiedt dat gelaatstrekken worden afgebeeld is “vergezocht”, vindt Laytouss.

“Gelaatstrekken niet afbeelden was vierhonderd jaar geleden misschien goed, maar nu leven we in de 21ste eeuw. Kinderen hebben recht om hun islamitische identiteit te ontdekken, maar niet vanuit die bril.” Geef hen dan liever een Arabische letterbox of een nachtlampje dat smeekbeden afspeelt.