Rond Moederdag vorig jaar worstelde Tore met een extreme vermoeidheid. “De dokter nam een bloedtest af en ’s avonds laat kregen we een telefoon dat de waarden van zijn nieren heel slecht waren en dat hij naar het ziekenhuis moest. Oké, dan gaan we morgen, zei ik. Nee, nú, antwoordde hij”, vertelt Sercu in De Krant van West-Vlaanderen.

Daar deden ze een beenmergpunctie, waaruit bleek dat hij een zeer hoge dosis calcium en fosfor in zijn bloed had en gaatjes in zijn botten. “Heel zijn merg zat vol kwaadaardige cellen. De dag nadien zouden ze de chemo al opstarten, maar opeens werden we in het midden van de nacht opgebeld omdat hij het niet meer uithield. Dat zijn scènes die je kent vanuit de film. Door verlaten straten rijden in de nacht, op een lege parking aankomen, naar de twaalfde verdieping lopen en daar je zoon zien zitten. Naar adem happend en met een rasperige stem sorry zeggen, en of we goed voor zijn hond willen zorgen. Dat is hartverscheurend. Ze hebben hem dan in slaap gebracht en de chemo opgestart. Na vier dagen werd hij wakker en ging hij zienderogen weer vooruit.”

Twee weken later volgde de diagnose. “Wat hij heeft noemen ze plasmablastair myeloom, een zeer complex kankergenoom met heel veel mutaties. Van mei tot nu heeft hij hele zware chemokuren moeten ondergaan. In oktober deden ze een stamceltransplantatie. Vrijdag moet hij weer binnen voor zes weken voor een allogene stamceltransplantatie, waarbij zijn zus de stamcellen doneert.”

Wat 2022 brengt, is één groot vraagteken. “Voor hetzelfde geld is hij binnen een paar maanden dood. Dat is raar en hard om te zeggen, maar het is wel de realiteit. En evengoed lukt het en duiken er andere problemen op. Het is echt fucked up”, aldus Sercu. Maar zijn gezin houdt hem recht, ook omdat ze “goed omringd zijn”. “En er gaat geen dag voorbij zonder dat we zeggen dat we elkaar graag zien. Want dàt is wat telt. Al de rest is niet meer belangrijk.”(bpr)