Waarom pc-gamers absoluut ‘God of War’ moeten ontdekken

Het was wel even wennen om een PlayStation-game als God of War met een Xbox-controller te spelen. We testten de afgelopen jaren ook de pc-edities van PlayStation-kleppers als Horizon: Zero Dawn, Death Stranding en Days Gone, eveneens met zo’n Xbox-controller. Maar bij God of War, dat vaak steunt op epische, op het scherm aangegeven knopaanslagen, is het toch wat bevreemdend om nu een X in plaats van een vierkantje in te slaan.  Maar de zopas gelanceerde pc-versie van God of War is zo ontzettend sterk dat het de kleine cultuurshock waard is. Bovendien kun je altijd nog een PlayStation-controller op je pc aansluiten, want de game ondersteunt beide.

De belangrijkste reden waarom God of War ook op de pc een must is, zit hem in de technische prestaties die de game neerzet. Een beetje uitgebouwde gaming-pc is natuurlijk alweer krachtiger dan de PlayStation 5, waarvoor God of War begin vorig jaar al een visuele upgrade had gekregen. En dat zul je ook meteen merken op het scherm: God of War levert een constante, vlotte framerate aan een volwaardige 4K-resolutie, terwijl de 4K die de PS5-versie ondersteunt – we weiden even niet uit in al te technische details – een ‘soort’ 4K is. Bovendien merk je meteen dat de schaduwen en reflecties, ook op de tegenwoordig al slechts gemiddelde rekenkracht van de gaming-pc waarop we de game testten, een pak scherper zijn.

In de originele God of War-trilogie (2005-2010) trok porfieren geweldenaar Kratos, het hele Griekse godenrijk aan tripjes. Deze nieuwe aflevering, een letterlijk koude reboot, verplaatste de setting naar een nieuw godenrijk: het Noorse. Maar tegelijkertijd landt de camera deze keer op het hoofdpersonage in een derde akte van diens leven.

Spelers ontdekken in Kratos een ouder, verweerd en – jazeker – gelouterd man, die (nadat hij in de allereerste God of War door toedoen van een vileine goddelijke interventie zijn eigen gezin had uitgemoord) opnieuw vader én weduwnaar geworden is. Het feit dat hij tijdens een nieuwe queeste ook zijn elfjarige zoon Atreus bij zich heeft, verandert alles: zowel de zoon als de vader maken een waarachtige mentale reis door. De eerste moet door de omstandigheden veel te vroeg volwassen worden, de tweede probeert te voorkomen dat zijn kind dezelfde verlammende woede ontwikkelt die alle ellende in zijn eigen leven heeft veroorzaakt.

Dat laatste betekent echter niet dat je constant zoonlief in de gaten hoeft te houden terwijl je Draugr en andere smerige beesten uit de Noorse mythologie tot filet americain herleidt: hij weet zichzelf op ieder moment te redden, of maakt zich op zijn minst handig uit de voeten. Geen constant babysit-gedoe. Meer nog: naarmate de game vordert, toont de zoon zichzelf steeds verdienstelijker in de strijd. Tot - maar dat moet je na een uur of dertig spelen zelf maar ontdekken - zijn ware lotsbestemming naar boven komt.

Qua gameplay is er op zich verder weinig nieuws onder de zon. Er zijn de bekende omgevingspuzzels, na een uur of drie spelen kom je ineens in een semi-open wereld terecht, en er zit een systeempje in waarmee je de krachten en de uitrusting van je twee personages naar eigen goeddunken kunt verbeteren. Maar die conventionele technieken vormen een perfect raderwerk, waarin ook het verhaal werd verweven: in tegenstelling tot de meeste blockbustergames, waarin de actie bij momenten stokt voor een minivertelling, gaan storytelling en game-actie perfect hand in hand in dit majestueuze God of War.