Dirk Draulans en Leona Rombouts: ‘Ik heb het moeder niet altijd makkelijk gemaakt’

Dirk

“Hoewel ik eerder het karakter heb van wijlen mijn vader – wat directer, wat strikter – heb ik een heel goede band met mijn moeder. Ik bezoek haar wekelijks. Tot voor de pandemie bleef ik ook telkens slapen, hier in Dessel, in het ouderlijk huis. Misschien is onze band zo goed omdat ik de oudste – en enige – zoon ben. Veel ouders zeggen of horen dat niet graag, maar in de biologie is de aantrekkingskracht tussen de verschillende seksen groot, wat ook resulteert in de haast automatische voorkeur van een moeder voor de oudste zoon, en de vader voor de jongste dochter.

“Mijn moeder was en is heel diplomatisch ingesteld, en zorgde voor evenwicht in de relatie met mijn vader. Mijn anti-autoritaire karakter zorgde ervoor dat ik meer in conflict kwam met hem. Hij pushte me vaak, weliswaar met goede bedoelingen, in een richting die me niet echt zinde, vooral op school. Hij hield niet van biologie, zag daar geen toekomst in, maar ik wilde gewoon mijn eigen ding doen. Dat heeft mijn moeder altijd goed begrepen. Vader raadde mij – een groene jongen avant la lettre – dan maar dierengeneeskunde aan. Maar ik zag het niet zitten om de hele tijd met mijn arm in het gat van een koe te zitten. (lacht) Intussen had ik met mijn moeder al bedisseld toch biologie te gaan studeren.

“Het is niet zo dat ik me tégen mijn vader keerde, maar eerder gewoon opkwam voor mijn eigen ideeën. Mijn vader, een ingenieur kernenergie, was richting het nucleaire studiecentrum in Mol verhuisd, samen met mijn moeder. Zonder dat het in zware ruzie resulteerde, dacht ik anders over energie, kantte me tegen het nucleaire. In de aanloop naar een betoging tegen kernenergie zei vader aan tafel: ‘Als ik daar morgen ook maar één van mijn kinderen zie, mag je zelf gaan werken om je studies te betalen!’ Ik ben gaan betogen, jawel, samen met een zus overigens. Dat heeft ons vader pas veel later geweten. 

“Maar toegegeven, mijn vader was wel visionair. Hij werkte aan een installatie om kernafval te verwerken. Een installatie die er uiteindelijk, mede onder druk van politici als Jos Geysels, niet kwam, wat een grote ontgoocheling was voor hem. Eind jaren 80, toen ik al voor Knack werkte, zei hij: ‘Ze gaan er nog van terugkomen, van minder investeren in kernenergie. Want er is iets op komst dat véél erger is: de klimaatopwarming.’ Het was de eerste keer dat ik daar van hoorde. Nu zit ik op de lijn van mijn vader. Ik kan het niet genoeg benadrukken: de consequenties van de klimaatopwarming zijn véél erger dan de risico’s van kernafval.

“Toegegeven, ik heb het mijn moeder, en vader, niet altijd gemakkelijk gemaakt. Maar mijn eerder losbollige privéleven (Draulans doelt op het feit dat hij kinderen heeft bij drie verschillende partners, red.) heeft ze niettemin aanvaard. Toen ik in Oxford doctoreerde, kwam ik langs bij mijn ouders en vertelde out of the blue dat ze een eerste kleinkind hadden gekregen. Het kind was al geboren, en mijn ouders wisten niet dat er eentje aankwam. Mijn moeder ging naar binnen en kwam terug buiten met een fles champagne. Pas later hoorde ik dat ze in die tijd heeft geweend. 

“Ook toen ik als oorlogsjournalist in de Centraal-­Afrikaanse Republiek zat, en mijn ouders helaas in Dag Allemaal lazen dat ik voor de derde keer vader werd, was dat niet eenvoudig voor hen. Ze konden mij niet bereiken. En ik hen niet. Dat was ook moeilijk toen ik in de Balkan­oorlog in de rug werd geschoten, in Bosnië. Ik droeg een kogelvrij vest, en heb die kogel overigens nog altijd. Je beseft op zo’n moment niet altijd wat de consequenties zijn voor je naasten. Net zoals je zelf wel een dik vel kunt kweken tegenover kritiek van de buitenwereld, tegenover de bagger die je constant over je heen krijgt, maar dat je omgeving dan ook geraakt wordt. Maar nooit hebben vader of moeder echt hun beklag gedaan over mijn misschien wat aparte levenswandel. Het is altijd met de mantel der liefde bedekt. En dat waardeer ik.”

Leona

“De thuishulp die hier vaak komt, kreeg van haar man te horen dat ze hier beter niet meer zou komen. Haar man is tegen de wolf, en hij had in een boekje gelezen dat Dirk nadrukkelijk voorstander is. Dan denk ik: waarom moet Dirk altijd diegene zijn die stelling inneemt? (lacht) Maar dat is zijn karakter. Daarin lijkt hij inderdaad op zijn vader. Onze band is daarom misschien beter, of vlotter, dan de band die hij met zijn vader had. Die was streng, maar Dirk wilde gewoon zijn goesting doen, ook met de Wielewaaljongeren (de latere Jeugdbond voor Natuur en Milieu, red.). Ooit kreeg ik telefoon van Marcel Verbruggen, een pionier van het natuurbehoud: ‘Als je hem zoekt, hij zit hier, in De Zegge in Geel.’ Daar ging Dirk altijd helpen met het natuurbeheer.

“Zelf heb ik een heel ander leven geleid dan Dirk. Ik heb de Tweede Wereldoorlog nog meegemaakt. Het is moeilijk onze levens te vergelijken. Ik herinner me de bombardementen nog, vluchtte met het gezin uit Hasselt, waar ik in een bakkersfamilie ben geboren en opgegroeid, naar een dorp verderop. Lag er in een gracht toen er bommen vielen bij de bevrijding en een Duitser zich over mij ontfermde. ‘Keine Angst!’ zei hij. ‘Keine Angst!’

“Het is in Hasselt dat ik Dirks vader leerde kennen, op een schoolbal in het Hooghuis. Uiteindelijk zijn we hier in de Kempen beland, voor Den Atoom, zoals het studiecentrum werd genoemd. Hier groeiden onze vier kinderen op. Ik heb geprobeerd me bij de opvoeding niet te veel te laten leiden door andere mensen, en deed gewoon wat ik dacht dat het beste was. Het heeft alleszins vier verschillende soorten karakters opgeleverd.

“Dat onze enige zoon uiteindelijk naar de oorlog trok als journalist, doet een moederhart geen goed. Ik heb evenwel niet geprobeerd Dirk op andere gedachten te brengen. Dat gaat toch niet. De eerste keer wist ik overigens niet dat hij naar oorlogsgebied was vertrokken. Niet dat ik begrip opbracht voor die keuze, maar ik kon niet veel anders dan het te aanvaarden. Het is wat het is: iede­reen heeft het recht om zijn ding te doen.”