Evy Gruyaert getuigt in ‘Therapie’ over haar behandeling tegen angstgevoelens: “Ik durfde niet meer naar de brievenbus”

“Ik begon met therapie omdat ik vastzat in een verlammende angst. Ik durfde niet meer naar de brievenbus gaan, uit schrik voor wat erin zou zitten. Ik was doodop van het gepieker. Dat vreet energie.”

Uit de mond van Evy Gruyaert klinkt het onverwacht. De Stukken van mensen-presentatrice en wandelende brok levenslust leert haar volk al jaren gepassioneerd lopen, en verschijnt uitsluitend goedlachs op tv. Maar in de reeks Therapie doorprikt ze de bubbel. Want al sinds haar kindertijd sluimert er iets.

“Een wee, angstig gevoel in mijn buik”, noemt ze het. Dat begon met angst om ’s anderendaags naar school te gaan, elke zondagmiddag. Naarmate ze ouder werd, kneep het gevoel rond de maag steeds harder.

LEES OOK. Evy Gruyaert: “Ik probeer de streber in mezelf te temperen”

In het rood

“Ik ben van nature een piekeraar”, vertelt Gruyaert. “Maar tegelijk leergierig. Alles rond me absorbeer ik, als een spons, en analyseer ik tot in het oneindige. Dat kost me veel fut. Alsof ik rondrijd met een batterij die constant leegloopt. Mijn prikkelmeter gaat veel sneller in het rood dan bij anderen. Het geeft een benauwd gevoel. Jarenlang heb ik daarmee rondgelopen. Tot ik wist dat ik niet verder kon.”

Een onstabiele relatie, waarin Gruyaert zich “psychisch geslagen” voelde, gooide olie op het vuur. Net als haar drang om mensen te pleasen. “Ik wilde altijd graag geliefd zijn. Maar na een tijd heb je nog nul komma nul energie. Rond mijn 30ste heb ik hulp gezocht bij mijn huisarts.”

LEES OOK. Ervaringsdeskundige Evy Gruyaert over de 7 hardnekkigste migrainemythes

Dat ze zo lang wachtte, had alles te maken met een schaamtegevoel. “Ik ben opgegroeid in West-Vlaanderen, waar emoties destijds zelden aan bod kwamen. Dat idee van de stille, noeste werker die niet ventileert: ik had dat ook. En in de media krijg je ook nog eens dat aura van positiviteit om je heen. Vanzelf ga je die schijn hooghouden. Omdat je bang bent voor wat mensen van je zouden denken. Dat maakt het extra zwaar. Want de realiteit is: er komt geen glitter uit mijn gat. Ik ben maar een mens, en heb soms ook een mindere dag.”

Autisme

Via haar dokter belandde Gruyaert bij de psycholoog. Na de klik te hebben gemaakt, zette ze ook de stap naar een cursus in de psychiatrische afdeling van het UZ Gent.

“Dat bordje boven de deur zien hangen, was slikken. Ik dacht: Oh nee, nu ben ik een psychiatrische patiënt. Ook de gêne om herkend te worden, speelde mee. Die eerste keer wilde ik liefst met een pet en zonnebril binnengaan. Maar de schroom valt snel weg. Je merkt dat je niet de enige bent. En het klopt wat ze zeggen: een auto doe je toch ook binnen voor onderhoud?”

De behandeling, samen met medicatie, hielp Gruyaert om haar angsten te controleren. “Helemaal weg zijn ze niet, maar het is niet meer allesoverheersend. Ik heb ook geleerd dat alles in mijn hoofd samenhangt. Ik ben hoogsensitief, en weet sinds anderhalf jaar dat ik een vorm van autisme heb. Net als mijn zoon van 9. Ik ga niet op zoek naar al die labeltjes. Maar het helpt me om te verklaren wat ik al mijn hele leven voel. Ik heb niks om me over te schamen. De ene dag is up, de andere down. En dat is oké. Als mijn klein druppeltje op de hete plaat anderen helpt om dat in te zien, maken we weer een sprong vooruit.”