Kersverse papa Birger Verstraete: “Als ik morgen slecht speel, zal dat niets met de geboorte van de tweeling te maken hebben”

Door een uitgelopen training verschijnt Verstraete later dan voorzien op het ­appel. “Geef me tien minuten om te ­douchen”, roept hij door de glazen wand van de Diamond Bar in het Bosuilstadion. Tien minuten zijn tien minuten bij ­Verstraete. Het is de Deutsche Gründlichkeit die hij van Keulen naar Deurne-Noord meebracht.

Hoe vermoeid is de kersverse vader op een schaal van één tot tien, is onze eerste logische vraag. “Ik ga een zeven geven, want ik ben behoorlijk moe. Maar hé, ik ga niet trunten (flauw doen, red.) om het op z’n Oostends te zeggen (lacht).”

Verstraete is inmiddels een kleine twee weken de trotse papa van Lewis en Líon. Een unieke gebeurtenis die het leven van de West-Vlaming radicaal veranderde. “De eerste drie dagen heb ik hooguit vijf uur geslapen, op een veldbedje in het ­ziekenhuis. Zoé had bij de bevalling, die volledig natuurlijk gebeurde, veel bloed verloren en moest eerst op krachten ­komen alvorens ze uit bed kon. Zo ­kwamen de eerste zorgen - papflesjes ­geven, pampers verversen, badje geven - op mijn schouders terecht. Tussendoor deed ik nauwelijks een oog toe.”

Ondertussen haalde Verstraete zijn slaaptekort enigszins in, al blijft het ­geslonken aantal uren slaap per nacht ­toch wennen. “Ik slaap al heel mijn leven veel, tot wel tien uur per nacht. Daar ­lachen mijn ploegmaats wel eens mee.”

Corona op een slecht moment

Verstraete en zijn vriendin maakten de gedroomde zwangerschap door. Geen complicaties of een vroeggeboorte, al zorgde de coronabesmetting van ­Verstraete net voor de jaarwisseling even voor paniek. “Zoé zat al in haar derde ­trimester. Mocht zij op dat moment net als ik besmet raken, dan was het direct ­richting ziekenhuis - zónder mij - en moest ze verplicht bevallen. Erger nog: dan werden de baby’s, om het cru te ­stellen, onmiddellijk naar een andere ­kamer gebracht zonder dat Zoé ze even had vastgepakt.”

Zoé testte gelukkig negatief en bleef dat ook omdat ze zich had afgezonderd bij haar ouders tijdens de isolatieperiode van Verstraete. “Van 23 december tot 2 januari zat ik alleen op mijn appartement in Oelegem. Op een enkele keer na, om eten op te halen dat tot aan de stoeprand werd ­gebracht, kwam ik de deur niet uit. Ik beleefde de eenzaamste Kerst en Nieuwjaar die ik ooit in mijn leven zal meemaken, maar het was voor de goeie zaak (knipoogt).”

In aanloop naar de bevalling liet ­Verstraete het oefenkamp van Antwerp in Portugal schieten, waardoor hij tussen zijn laatste match in Genk (19 december) en zijn eerste na de geboorte tegen ­Charleroi (16 januari) bijna een volledige maand stillag. “Ik heb letterlijk geen bal aangeraakt. Hooguit twee keer ben ik gaan lopen. De eerste keer dat ik opnieuw met de groep trainde, drie dagen voor Charleroi, zei ik na de opwarming tegen Ritchie (De Laet, red.): maat, wat is dat hier.”

Op enkele slordigheden na kon ­Verstraete zijn gebrek aan training en slaap goed wegsteken. “Het was de ideale wedstrijd voor mij. Na de snelle 2-0 zaten we in een zetel, waardoor ik in mijn ­positie kon blijven: balletje aanpakken en inspelen. Door mijn ervaring wist ik dat ik niet met de intensiteit van voor Nieuwjaar moest spelen. Dan had ik de negentig minuten niet gehaald.”

Dat hij langer dan voorzien stillag, terwijl de rest van de groep in de Algarve een extra conditionele basis legde voor de belangrijkste maanden van het seizoen, deert Verstraete niet. “Daarom geloof ik ook niet in wedstrijdritme. Om eerlijk te zijn: ik vind het zever wanneer spelers met dat argument komen aandraven. Vermoeidheid speelt zich ook tussen de oren af. ­Wanneer ik nú al de gemiste stage zou aangrijpen, zoek ik misschien excuses voor eventuele mindere prestaties in een later stadium. Daar doe ik niet aan mee. (Stellig) Als ik morgen slecht ben in ­Oostende, zal het niets met de gemiste stage of de geboorte van de tweeling te maken hebben.”

Geen amokmakers

Antwerp had niet de allersterkste ­Verstraete nodig om Charleroi eenvoudig opzij te zetten. Een voorbode voor de ­beslissende seizoenshelft? “We speelden heel matuur, terwijl we de vorige maanden soms met dichtgeknepen billen de ­zege over de streep trokken en kinderlijke fouten maakten. Intussen zijn alle ­posities dubbel of driedubbel bezet. ­Benson zit in de vorm van zijn leven. Ook Balikwisha en Bataille komen erdoor. ­Ikzelf had ook die aanpassingsperiode nodig. Ik besef maar al te goed hoe die jongens zich de voorbije maanden ­voelden. Maar nu klopt iedereen op de deur om te spelen en tillen we elkaar op die manier naar een hoger niveau. Als we hoog willen eindigen, zal het niet lukken door op ­training lief te zijn tegen elkaar.”

Voelt Verstraete de titelkoorts al stijgen op de Bosuil? “Ik denk dat het daarvoor nog iets te vroeg is. Onze eerste ambitie is die top vier zo snel mogelijk veilig­stellen.” Een notering die deze ­spelersgroep niet mag mislopen. “Met ­Antwerp weet je nooit, hé (lacht). Voor hetzelfde geld brengen we onszelf nog in moeilijkheden, al zou zoiets niet mogen. Ik heb er een goed gevoel bij. Ik geloof trouwens heel fel dat je prijzen pakt dankzij een goede groepssfeer. Sinds ik hier in de ­zomer van 2020 toekwam, was die nooit zo goed. Er zijn geen jongens meer die amok maken of de aandacht naar zich toetrekken.”

Waarmee Verstraete in de eerste plaats naar Didier Lamkel Zé verwijst, en op z’n Antwerps geen blad voor de mond neemt. “Zijn vertrek is het beste wat ons kon overkomen, los van zijn fantastische voetballende kwaliteiten. Die wogen niet op tegen zijn attitude op het veld en in de kleedkamer. Didier voelde zich te goed voor Antwerp, maar in het mooie Slowakije is het ook niet gelukt (grijnst). Ik stelde vast dat hij hier deze week plots weer stond. Voorts steek ik er geen energie meer in, omdat ik voel dat er zonder hem een geweldige groeps­dynamiek is ontstaan.”

Oostende, de club van zijn hart

Die dynamiek moet Antwerp morgenavond in Oostende naar een volgende driepunter stuwen, waar Verstraete nog steeds thuiskomt. Hij voetbalde er elf jaar in de jeugd en was er tevens jeugdtrainer, hij woonde rechtover het stadion en ging met zijn oma naar KVO kijken toen het nog in derde klasse uitkwam. Met de komst van Pacific Media Group, de ­Amerikaanse meerderheidsaandeel­houder, zag Ver­straete de kustploeg ­radicaal veranderen. “Oostende is niet langer een club van het volk, hé. De voertaal in de jeugd is voortaan Frans en geen enkele jeugdcoach komt nog uit ­Oostende. De Amerikanen hebben ‘ons’ gered, waarvoor ik hen dankbaar ben, maar tegelijk hebben ze ook de ­Oostendse ziel aangetast.”

Het klinkt misschien een beetje raar dat Verstraete over ‘ons’ spreekt wanneer het over KV Oostende gaat, maar het zal altijd de club van zijn hart blijven. De tien­duizend euro die hij in 2020 aan de club doneerde, kort voor de overname, ging uiteindelijk naar de jeugdwerking. “De Amerikanen lagen niet wakker van mijn tienduizend euro, dus vroegen ze mij waar het heen moest. Daarop eiste ik dat ze het geld zouden doorstorten naar de jeugdwerking op De Schorre, waar ik het grootste deel van mijn leven heb door­gebracht. Ik ben blij dat ze op dat verzoek zijn ingegaan.”