RECENSIE. ‘The Gilded Age’: “Een drama waarin de kostuums meer tot de verbeelding spreken dan de personages”

U herinnert zich misschien nog die scène uit de film ‘Titanic’, waarin Kathy Bates als Margaret Brown niet enkel ‘de onzinkbare Molly Brown’, maar ook met veel dedain ‘die nieuwe rijke’ wordt genoemd. Het is trouwens in diezelfde periode dat de verhaallijn van ‘Downton Abbey’ zich verankert. Maar ‘The Gilded Age’ vindt enkele decennia voor de tewaterlating van de Titanic plaats. Meer bepaald in de jaren 1880. Waar de strijd tussen oud en nieuw geld in de nasleep van de Amerikaanse Burgeroorlog hoger oplaait dan een vuurpijl die de ondergang van een luxueus passagiersschip moet aankondigen.

Het verhaal van ‘The Gilded Age’ vertrekt bij Marian Brook (Louisa Gummer, dochter van Meryl Streep), een jonge vrouw die te horen krijgt dat haar betreurde en berooide vader haar niets in z’n testament heeft nagelaten en ze beter onderdak zoekt bij z’n rijke zussen in New York. Bij haar aankomst in de chique woonst van haar tantes krijgt Marian meteen een lading dure jurken cadeau en tevens het advies om nooit vrienden te worden met ‘de nieuwe’. Aan de overkant van de straat is een ‘nieuwe’, genaamd Bertha Russell (Carrie Coon), net de duurste overgordijnen aan het uitkiezen om haar nieuw opgetrokken paleis mee aan te kleden nu ze dankzij haar echtgenoot/spoorwegmagnaat zo rijk is geworden als de zee diep is. Hoewel ze ervan overtuigd is dat geld haar weg op de sociale ladder zal vrijmaken, zijn de overburen gedegouteerd door zo veel ordinaire aandachttrekkerij en vallen ze nog liever dood dan de Russells in hun rangen op te nemen.

Veel soapy vertier dus, met ditmaal een HBO-budget dat z’n limieten niet kent. Maar tussen de vele adembenemende kostuumwissels, roddelende bedienden en scherpe opmerkingen van Agnes van Rhijn (Christine Baranski die helaas geen tweede Maggie Smith is) door, valt het vooral op hoe laag de inzet van ’The Gilded Age’ is. En hoe oninteressant dat socialeladdergebeuren in beeld wordt gebracht door acteurs die allemaal een maatje te groot zijn voor de flinterdunne personages die ze moeten invullen. Carrie Coon als de machtshongerige Madame Russell is een veel te gelaagde actrice voor karikaturale driftbuien. Niet dat lichtvoetigheid niet past in een kostuumdrama, maar van een spraakmakende periode als deze hadden we nu toch verwacht dat die iets meer de toenmalige maatschappelijke realiteit van hebzucht en materialisme en de kloof tussen arm en rijk en zwart en wit zou weerspiegelen, in plaats van een banaal kattengevecht tussen madammen met geld. Gelukkig is er het personage van Peggy Scott (Denée Benton) om een interessante verhaallijn uit de brand te slepen, al kan zij niet alle antieke meubels redden. We gokken dat Julian Fellowes voor deze reeks z’n sujet iets te letterlijk heeft genomen en veel -zo niet alles- van het oppervlakkige goudlaagje van deze periode heeft laten afhangen.

‘The Gilded Age’ krijgt iedere dinsdag een nieuwe aflevering op Streamz.

Tijd over? Je leest al onze recensies in de Kijkgids. 

RECENSIE. ‘Station Eleven’: “In deze pandemie redt de cultuursector de mensheid. En nee, het werd niet geregisseerd door Stany Crets”

RECENSIE. ‘Somebody Somewhere’: “Niet om van te schaterlachen, wel om van te glimlachen”