Waarom de geremasterde ‘Uncharted’-games een nieuw bezoek op de PlayStation 5 waard zijn

Sinds de periode waarin Uncharted 4: A Thief’s End verscheen, voorjaar 2016, hebben we Firewatch, The Legend of Zelda: Breath of the Wild, Red Dead Redemption II, Return of the Obra Dinn, Disco Elysium en Deathloop gehad: stuk voor stuk titels die veel méér hebben betekend voor de ontwikkeling van dit medium dan die toch al oerconventionele avonturengame. Nu dat sluitstuk in de belevenissen van avonturier Nathan Drake, de Indiana Jones van de millennialgeneratie, terugkeert in een PlayStation 5-remaster, was ik er eigenlijk zelfs met wat tegenzin aan begonnen. Maar niet lang nadat de begintitels liepen in Uncharted 4 en de evenmin onaardige spinoff Uncharted: The Lost Legacy, was ik toch weer verkocht.

En dat is vreemd, want op zich leveren de ‘Uncharted’-games een ervaring die in geen enkel van zijn facetten boven de doordeweekse meuk uitsteekt. Als het zonet genoemde lijstje gametoppers gerechten in een sterrenrestaurant zouden zijn, waren de ‘Uncharteds’ een pakje kermisfriet met een frikandel. De visuele en technische remaster die studio Naughty Dog op de twee games toepaste, waardoor ze in knapperige 4K-graphics naar je scherm komen en uitstekend gebruik maken van de haptische trillingen in de PS5-controller en de 3D-audio, maakt daar op zich niet zo veel verschil in. De twee games blijven thematisch magere beestjes, die bij dooddoeners als ‘vriendschap’ en ‘trouw’ blijven, en die je met veel plezier speelt maar je na hun speeltijd opnieuw snel weer vergeten zult zijn.

Maar totdat die onvermijdelijke vergetelheid zijn intrede doet heb je je prima vermaakt, want zowel ‘Uncharted 4' als ‘The Lost Legacy’ zijn – de soms wat lange klimsequenties en de overbodige sluipgameplay ten spijt – twee brokken solide, adrenalinepompend Hollywoodentertainment, met tot in de kleinste details gecondenseerde pret.

De gameplay is verre van vernieuwend en soms zelfs een beetje suf (ondergetekende is nooit een fan geweest van de thirdperson-shootergameplay in de hele ‘Uncharted’-reeks), maar de charme die de games uitademen blijft tegelijkertijd onweerstaanbaar. Dankzij het uitstekende gebruik van technieken uit de film (soms zwenkt de camera bijvoorbeeld eventjes naar een andere positie terwijl je je personage nog aan het besturen bent) en de afgemeten timing is het hoegenaamd geen straf om die twee laatste ‘Uncharted’-games een tweede keer te spelen.

Zeker niet nu ze visueel nòg verbluffender zijn dan destijds op de PS4. Is het moeilijk om af te wegen of je hem nu in de Fidelity-modus (alles naar 4K, wel aan dertig beelden per seconde) of in Performance+ (pieken van 120 beelden per seconde, maar wel beeld in gewone HD) speelt? Laat me je helpen: voor het merendeel – op die wilde achtervolging met de moto na, ergens halfweg de game – ben je het beste gebaat met een zo mooi mogelijk beeld. Die exotische vergezichten zijn het element van de ‘Uncharted’-games dat je je nog het langste zult herinneren, dus savoureer ze tot het uiterste.