In België was Perazic trainer bij onder meer Verbroedering Geel, Tienen en Beringen. In 2003 coachte hij enkele wedstrijden voor Antwerp op het hoogste niveau. Hij nam in oktober over van René Desaeyere, stond negen competitiewedstrijden in de dug-out, en werd in januari vervangen door Marc Grosjean. Antwerp degradeerde na dat seizoen. In die negen wedstrijden onder Perazic pakte Antwerp vijf punten en won het slechts één keer. Lierse werd toen met 3-1 geklopt. Het werd ook door Anderlecht uitgeschakeld in de bekercompetitie.

In die bewuste bekermatch benadrukte Perazic bij zijn spelersgroep dat sterspeler ‘Aruna niet op het wedstrijdblad stond’. Een gelukje dus voor Antwerp, al had de Montenegrijn dat verkeerd geïnterpreteerd. Aruna Dindane startte uiteraard wel, onder die tweede naam. In januari 2004 won de Ivoriaan de Gouden Schoen.

Taxichauffeur wordt trainer

“Voor hem was het natuurlijk een buitenkans om bij Antwerp aan de slag te gaan, want hij was toen taxichauffeur”, haalt onze huisanalist Patrick Goots herinneringen op aan zijn ex-trainer. “We hebben in die paar maanden wel wat straffe dingen meegemaakt met hem. Hij had ook niet de juiste bagage om als trainer in het profvoetbal te staan.”

Tennisballen

“Zo liet hij ons voor de training begon een kwartier lang met een tennisbal jongleren. Dat hooghouden was al een belachelijk uitzicht en toen we dan op een echte bal moesten trappen, leek het wel of we met een ballon bezig waren. En hij ging me ook eens uitleggen hoe ik op een bal moest trappen. Ik was geen wereldvoetballer, maar als ik iets kon en ergens om bekend stond, dan was het dat wel. Ik moest van hem de bal raken op de plaats waar het Umbro-logo stond. Een week later speelden we op Genk met ballen van het merk Diadora... En na de training, ik moest nog wat strafschoppen gaan trappen, dicteerde hij de doelman waarheen die moest duiken. Gennadi Tumilovich, onze toenmalige keeper, wou natuurlijk niet luisteren. Maar hij moeide zich ook met andere zaken. Toen er iemand op de tafel lag bij de kinesist, ik denk dat het Gideon Imagbudu was, zei hij: ‘Laat mij eens kijken’. Perazic oordeelde dat hij Imagbudu wél kon trainen en even later stond hij vier weken aan de kant met een spierblessure.”

Dan was zijn carrière als speler in West-Europa toch succesvoller. Met ADO Den Haag won hij in 1975 de bekercompetitie. Daarin gaf hij de assist voor het enige doelpunt van de finale. Hij werd ook bestempeld als het verlengstuk van de trainer op het veld. Hij speelde 179 duels voor de Hagenezen.