Geen Mathieu van der Poel. Geen Wout van Aert. De mannen die sinds 2015 alle wereldtitels onder elkaar verdeeld hadden, waren er niet bij voor het tweede WK ooit op Amerikaanse bodem. In Fayetteville zouden we dus hoe dan ook een nieuwe wereldkampioen krijgen. Werd het Tom Pidcock, het Britse supertalent? De intussen 30-jarige Lars van der Haar, die in 2011 en 2012 nog de regenboogtrui veroverde bij de beloften? Of dan toch een landgenoot van de blauwe garde, geleid door Eli Iserbyt en Toon Aerts?

Voor de start was het al duidelijk dat het wereldkampioenschap in Fayetteville een Formule 1-race op twee wielen zou worden. Ongewoon warme temperaturen en droog weer zorgden voor een keiharde ondergrond en dus een razendsnel parcours. Dat was ook in de vorige wedstrijden van het WK-weekend al gebleken.

Van der Haar het beste weg

Toen de lichten in Fayeteville op groen sprongen, bleek Lars van der Haar de beste starter. De kleine Nederlander dook als eerste het veld in, de rest van het peloton volgde in één lange sliert. Die andere niet-Belgische favoriet, Tom Pidcock, kwam minder goed weg en schoof aan rond de tiende plek.

Toon Aerts probeerde halverwege de openingsronde een gaatje te slaan, maar wegrijden lukte niet. In de achtergrond speelden de Belgen meteen een mannetje kwijt toen Vincent Baestaens tegen de grond ging en als allerlaatste weer moest aansluiten. Voorin klitte alles samen. Het was zowaar de Franse kampioen Joshua Dubau die het peloton over de streep leidde na ronde één.

Dubau was niet de enige Fransman die zich aan de andere kant van de Atlantische Oceaan in de kijker wilde rijden. In de derde van negen rondes mocht Clément Venturini een tijdje het tempo bepalen. De Belgen speelden het tactisch: na de eerdere aanval van Aerts was Laurens Sweeck de volgende die aan de boom ging schudden. Tom Pidcock - die zich steevast voorin het groepje nestelde - nam zijn verantwoordelijkheid en dichtte het gaatje.

Pidcock grijpt de macht

Een ronde later was Vanthourenhout de volgende die aanviel. Dat deed de West-Vlaming zelfs tot twee keer toe, maar Pidcock liet het niet toe. Een derde poging kwam er niet, want Pidcock nam zelf resoluut de kop. En na een foutje van Vanthourenhout in een listige, hellende bocht kreeg de Brit plots wat ruimte. Pidcock keek niet achterom en draaide het gashendel open.

De teamgenoten van Eli Iserbyt kregen het gat niet gedicht, en dus was het aan de Wereldbekerwinnaar zelf om de achtervolging te leiden. Dat deed hij ook: Iserbyt legde zich plat en bij het overschrijden van de finish bedroeg het gat zes seconden. Maar de achtervolging stokte al snel. Iserbyt keek achterom en zag hoe Clément Venturini - toch niet dé grote naam - het gat binnen de perken hield, met een groep Belgen in zijn wiel. Geen goed teken. Bij de volgende passage over de finish was Iserbyt al bijgehaald en had Pidcock een bonus van 22 seconden op het achtervolgende groepje.

Duel om plek twee

In tegenstelling tot de afsluitende Wereldbekermanche in Hoogerheide zeven dagen eerder bleef Pidcock in Fayetteville wel wegrijden. Met nog drie ronden te gaan had Pidcock 34 seconden bonus op vijf achtervolgers: een trio van Pauwels Sauzen-Bingoal (Iserbyt, Sweeck en Vanthourenhout), Van der Haar en de verrassende Venturini. Zonder fouten van de Brit reden ze voor een tweede plek.

Van der Haar wilde zich nog niet helemaal bij de feiten neerleggen. De Nederlander ging aan op de lange helling en dwong de Belgen zo opnieuw in het defensief. Iserbyt glipte mee. Venturini en Vanthourenhout moesten een gaatje laten, terwijl Sweeck kraakte. Hij kreeg gezelschap van Joeri Adams en Toon Aerts, die een heel moeilijke dag kende. Met nog twee rondes te gaan leken de podiumplaatsen dus verdeeld: Van der Haar en Iserbyt moesten onder elkaar nog uitvechten wie zilver en brons pakte.

De gouden plak van Tom Pidcock kwam niet meer in het gedrang: de voorsprong bleef rond de halve minuut schommelen, een veilige marge. Hij kon dus volop genieten van de slotronde: nadat hij vorige zomer de olympische titel in het mountainbike pakte is Pidcock nu op zijn 22ste ook wereldkampioen veldrijden. In de achtergrond snoepte Van der Haar in de sprint het zilver nog af van Iserbyt.