GAMEREVIEW. Sociale ladder mist een paar sporten in ‘The Company Man’

Er was een tijd, zo’n dertig à veertig jaar geleden, toen makkelijk 40 procent van alle games die op de markt kwamen actieplatformgames waren: titels waarin de kern van de gameplay bestond in het ontwijken of verslaan van vijanden, terwijl je van plateau naar plateau sprong. Iedereen herinnert zich natuurlijk de absolute klassiekers uit dat genre, zoals ‘Super Mario Bros’. met zijn unieke sprongetje, de superieur geanimeerde ‘Metroid’-games of de perfect getimede eerste ‘Sonic the Hedgehog’-titels. Maar hetzelfde tijdperk baarde ook veel houterige meuk, zoals ‘Manic Miner’ (1983), ‘Green Beret’ (1985), ‘Castlevania’ (1986), ‘Flashback’ (1991) of ‘Jazz Jackrabbit’ (1994): ze hadden allemaal wel hun kwaliteiten, maar qua respons op je besturing konden ze wel wat olie in hun raderwerk gebruiken.

Het lijkt alsof de Maleisische studio Forust zijn klassieke platformer ‘The Company Man’ uitgerekend op dié oude traditie heeft gebouwd.

Het verhaal van de game is, om te beginnen, zo schraal dat je het eerder op het cd-rom-doosje van een bootleg had verwacht: je speelt Jim, een jonge kantoorsul bij The Good Water Company, die niet blij is met hoe de boîte wordt gerund, en dan maar aan een queeste begint om CEO te worden. Niet door op te vallen met de efficiëntie van zijn werk, maar door collega’s neer te slaan met zijn computertoetsenbord of ze te bekogelen met andere kantoormaterialen. Op die manier beklimt hij in een ijltempo de sociale ladder, van de klantendienst in de onderste gewelven via de Human Resources- en marketing-etages tot de rijkelijk opgesierde vertrekken van de grote baas.

Dat rudimentaire idee vertaalt zich ook niet in de meest verrassende gameplay. Het platformwerk in ‘The Company Man’ is prima qua timing en uitdaging, en de zeven levelbazen hebben een moeilijkheidsgraad die in de buurt van die van moderne classic ‘Cuphead’ komt. Maar het mist allemaal de flow die de betere games uit dit genre typeert. Het blijft bij een verzameling vaardig geconstrueerde corniches en zorgvuldig uitgezette tegenstanders, maar het geheel heeft te weinig polsslag.

Het charmantste aan ‘The Company Man’ is nog de heldere, kleurrijke visuele stijl van de game. Maleisië is één van de landen waaraan westerse gamebedrijven een deel van hun graphics- en animatiewerk uitbesteden, en het is te merken aan de hele vormgeving van deze eigen titel dat de creatieve industrie aldaar een hoop expertise heeft opgebouwd op dat gebied. Het ontbreekt hen alleen nog aan de durf om los te breken van gameplaymotieven uit de landen waaraan ze meestal gewoon losse graphics leveren. Zeker wanneer ze al zo bejaard zijn als diegene die ‘The Company Man’ probeert terug te brengen.