Nieuw-Zeeland reageert op verhaal van zwangere journaliste en vriendin van Belgische fotograaf die vastzit in Afghanistan

In Nieuw-Zeeland geldt momenteel een streng coronabeleid. Iedereen die uit het buitenland wil terugkeren, moet tien dagen in quarantaine in een opvangcentrum dat door het leger wordt beheerd. In het centrum zijn echter veel te weinig plaatsen, waardoor de wachtlijst erg lang is. Heel wat Nieuw-Zeelanders zijn om die reden momenteel gestrand in het buitenland, sommigen in penibele omstandigheden. Ook de zwangere Bellis kwam meteen op een wachtlijst terecht.

Bellis trok in augustus naar Afghanistan als verslaggeefster van het mediabedrijf Al Jazeera. In september ging de journaliste naar Qatar, maar daar ontdekte ze dat ze zwanger was. Aangezien het in Qatar strafbaar is om ongehuwd zwanger te raken, verhuisde Bellis enkele maanden later naar België, het vaderland van haar vriend. Omdat ze echter geen vaste inwoner was, kon ze ook in ons land niet lang blijven. Het koppel had enkel nog visums om in Afghanistan te wonen. 

Herbekijk: Zwangere journaliste in Afghanistan mag niet naar huis

De journaliste zou maar liefst 59 documenten naar de Nieuw-Zeelandse autoriteiten in Afghanistan hebben gestuurd, maar die wezen haar aanvraag voor een noodterugkeer telkens af. Sinds de publicatie van Bellis’ open brief zijn er verschillende oproepen gekomen om het quarantainebeleid in Nieuw-Zeeland aan te passen, vooral voor zwangere vrouwen of mensen in noodgevallen. 

De Nieuw-Zeelandse coronaminister Chris Hipkins reageert nu dat er wel degelijk een plaats is voor “mensen in speciale omstandigheden”, zoals Bellis. Bovendien verdedigt hij het quarantainebeleid en beweert hij dat het Nieuw-Zeeland “al uitzonderlijk goed heeft gediend, levens heeft gered en heeft voorkomen dat het gezondheidssysteem is overstroomd”. 

Hipkins zegt dat de dienst Managed Isolation and Quarantine (MIQ) de verslaggeefster had aangeraden om opnieuw een visumaanvraag te doen binnen een aparte noodgevallencategorie. “De criteria voor de noodprocedure houden onder meer de verplichting in om naar Nieuw-Zeeland te reizen binnen de veertien dagen. Mevrouw Bellis maakte duidelijk dat ze niet van plan was om te reizen tot eind februari en wordt door MIQ aangemoedigd om haar plannen te vervroegen”, klinkt het. 

Hipkins benadrukt bovendien dat Nieuw-Zeeland de journaliste twee keer hulp heeft aangeboden sinds ze in Afghanistan is. “Verantwoordelijken hebben haar ook verzocht om een aanvraag te doen voor een andere noodgevallencategorie. Ik moedig haar aan om die voorstellen serieus te nemen.” Wanneer een vrouw zwanger is en de nodige medische hulp niet kan krijgen in het land waar ze verblijft, wordt dat volgens Hipkins gezien als een noodsituatie en moet die persoon dringend terug naar Nieuw-Zeeland kunnen reizen. 

Bellis beweert dat ze een aanvraag had gedaan volgens de noodprocedure. Volgens haar hadden de autoriteiten alle nodige informatie, maar was er sprake van “clausules, formele details en verwarring”, waardoor de aanvraag toch niet in orde raakte. 

Charlotte Bellis krijgt echter ook kritiek op haar verhaal van activisten en Afghanen zelf. “Het verhaal toont nog maar eens aan hoe niet-Afghanen anders behandeld worden door de taliban dan Afghanen”, tweette de Australisch-Afghaanse journalist Emran Feroz. “Afghaanse journalisten hebben vaak te maken met bedreigingen, geweld, mishandeling en moord, terwijl niet-Afghanen een heleboel privileges krijgen”, klinkt het.