COLUMN. Vijftien pinten en toch een nuchtere kijk op het voetbal: Gunther Schepens kan dat

De Lange Kouterstraat in Wetteren is een waagstuk voor automobilisten. Niet omdat de Kouterstraat uitzonderlijk lang zou zijn, zoals haar naam suggereert, wel omdat ze bijzonder smal is. Na anderhalve fles wijn, naar believen in te ruilen voor vijftien pinten, valt daar onmogelijk nog doorheen te laveren zonder de uitgeklapte buitenspiegel van een geparkeerde gezinswagen aan te tikken, waarna de eigen automobiel als een kogel in een flipperkast van de ene naar de volgende wagen kaatst en een spoor van vernieling achterlaat. Het overkwam zondagavond Gunther Schepens, uitgerekend hij die bekendstaat om zijn nuchtere kijk op het voetbal. Dat de ex-Rode Duivel vluchtmisdrijf zou hebben gepleegd, desnoods te voet, moet op een misverstand berusten. Als speler al was Schepens geen hazewind. Tegenwoordig beent de gemiddelde verpleegster hem moeiteloos bij. Alles aan Gunther sleept. Zijn woorden, zijn benen. In tijden van grote haast heeft dat zijn charme.

Wie zich afvraagt hoe het kan dat iemand die op 22 december tot drie maanden rijverbod was veroordeeld op 31 januari alweer half Wetteren in de prak rijdt met een geldig rijbewijs op zak, die heeft nooit voor de politierechter gestaan. Ik wel, eind 2003. Niet voor dronken rijden zoals Gunther Schepens,  maar voor overdreven snelheid op de autostrade. 163 of zo. Twee weken rijverbod. “Maar ik ben journalist, edelachtbare. Ik heb de auto nodig voor mijn werk. Met het openbaar vervoer kom ik overal te laat.” Bij dat laatste argument knikte de rechter instemmend. Ik mocht mijn rijbewijs twee weken inleveren wanneer het mij professioneel paste. Dat was — even checken — de derde en de vierde week van januari 2004. Toen stapte ik op een vlucht naar Melbourne, om er verslag uit te brengen over de Australian Open. Justine Henin won de finale van Kim Clijsters. De dag na die finale landde ik op Zaventem, opgehaald met mijn eigen wagen. Mijn vrouw had mijn rijbewijs op zak. Straf verstreken. Trots noch schaamte voelde ik. Sindsdien rijd ik consequent 127, na correctie 120.

Wetteren geniet, beschouwd vanuit Gent, de reputatie boers te zijn. Op basis van het dialect is dat terecht. Maar Wetteren heeft een bovengemiddeld aandeel in het mooiste, het snelste, het sterkste en het slimste dat Vlaanderen te bieden had en heeft. Wim De Craene. Nora Tilley. Achiel Buysse. Freddy De Kerpel. Kris Smet. Michel Vaarten. William Van Laeken. Ann Van Elsen. Johan Braeckman. Etienne Vermeersch. En dus ook Gunther Schepens, de intellectuele zoon van Vermeersch. Of het nu om de godsvraag dan wel de inverted wingback gaat, Schepens zegt wat hij denkt. Laat hij niettemin aan duidelijkheid te wensen over, dan ligt dat enkel aan hoé hij het zegt — mompelt, murmelt. Na elk optreden als analist wordt de VRT bedolven onder smeekbedes. “Haal Jan Boskamp terug. Die articuleert tenminste.”

Gunther Schepens kent het spel. Hij heeft het oor van AA Gent-voorzitter Ivan De Witte, een man die is opgegroeid met de redevoeringen van Demosthenes en wantrouwig staat tegenover elk argument dat niet is onderbouwd met PowerPoint. Maar tussen zijn zesde en zijn zevende pint schuift Schepens hem een bierviltje toe. “Canadees. Haïtiaanse ouders. Mijn gedacht: kopen.” Twee jaar later verkocht De Witte Jonathan David voor 30 miljoen. Aan de vele AA Gent-supporters in Wetteren: doe uzelf en uw club een plezier en klap voortaan uw buitenspiegels dicht, daar in de Lange Kouterstraat.