Alsof ze al járen samenspelen. Sinds begin 2022 vormen Dorian Dessoleil en Björn Engels met de verstandhouding van een getrouwd koppel het centrale verdedigingsduo bij de Great Old. Hun eerste date - 45 minuten in de verloren bekermatch tegen Westerlo - kreeg nochtans geen vervolg. Nadien probeerde Priske tal van andere tandems uit in het hart van de defensie: Engels-Seck, Engels-Almeida, maar ook Almeida-Dessoleil.

Door het vertrek van Seck naar de Africa Cup gaf Priske het duo Engels-Dessoleil een nieuwe kans. Met succes. Antwerp slikte in zijn eerste vier matchen van het nieuwe jaar nog maar twee tegengoals en hield twee keer de nul. “Het is een natuurlijke harmonie”, zoekt Dessoleil naar een verklaring voor de prima wisselwerking tussen de twee achterhoedespelers. “Met de ene verdediger duurt het tien matchen of langer vooraleer je elkaar voldoende aanvoelt. Met de andere klikt het meteen. Björn leest het spel ongelofelijk goed, en ik misschien ook wel. Wanneer hij in het duel gaat, geef ik hem rugdekking, en omgekeerd. Positioneel zijn we uitermate complementair.”

Heeft jouw uitstekende stage, waar Priske zondag na de zege in Gent naar verwees, ertoe geleid dat je nu in de ploeg staat?

“Ik wist dat het voor mij belangrijk was om 2022 goed aan te vatten. Ik moest me net wat meer tonen aan de coach. Vrij snel had hij in de gaten dat hij op mij kon rekenen. Ik wil laten zien dat ik nog steeds de leider ben die ik in Charleroi was. Dat ik ook bij Antwerp het voortouw kan nemen, en geen rol in de schaduw wil vertolken.”

Je treedt effectief uit de schaduw. Weet je wanneer je in 2021 voor het laatst in de basis stond in de competitie?

(Zonder nadenken) “Tegen Zulte Waregem. Láng geleden.” (grijnst)

Tussen midden oktober en midden januari zaten tien competitiematchen zonder speelminuten.

“Dat was absoluut te veel. En het was ook een nieuwe situatie voor mij, in die zin dat ik bij Charleroi gedurende zes jaar alles speelde en ieder seizoen op circa dertig wedstrijden strandde.”

Je avontuur bij Antwerp begon nochtans goed, met een handvol basisplaatsen in september en oktober.

“Toen ik eind augustus bij de club arriveerde, was ik nog geblesseerd aan de adductoren. Ik heb toen hard gewerkt om er snel te staan. Misschien wel te snel. Ik speelde niet aan honderd procent. De problemen aan de adductoren, die onvoldoende versterkt waren, bleven me achtervolgen.”

Nadien gaf de coach de voorkeur aan Almeida en Seck. Wat denk je wanneer je plots vierde keus bent?

“Dat ik dit niet zomaar mocht aanvaarden. Er zat niets anders op dan nog harder te werken, want in het voetbal is er geen tussenweg. Ofwel ben je eerste keus, ofwel zit je op de bank. Gelukkig behoor ik momenteel tot de eerste categorie.” (knipoogt)

Aan een uitleenbeurt in januari heb je gezien jouw parcours de voorbije maanden niet gedacht?

“Neen, geen moment. Het is te gemakkelijk om te zeggen: ‘Ik wil weg want ik speel niet.’ Zo zit ik niet in elkaar. Het is ook niet dat mijn teller aan de winterstop op nul duels stond, hé. (Dessoleil deed voor Nieuwjaar vijftien keer mee, alle competities meegeteld, red.) Ik heb de eerste maanden mijn weg moeten zoeken in deze club, waar veel concurrentie is. En dat is nodig willen we de titel veroveren. Een prijs pak je niet met elf spelers.”

Met William Pacho kwam er deze winter een verdediger bij. Nóg een, zullen we maar zeggen.”

“Ce n’est pas grave, hein. Dat is niet erg.” (lacht)

Wordt het niet wat veel achterin?

“Misschien wel. De kern bulkt van de kwaliteit en de kwantiteit. Maar het is niet aan mij om daarover te oordelen. Het clubbestuur maakt die keuzes ook in functie van de toekomst. William is misschien eerder een jongen voor de langere termijn (de Ecuadoraan is 20, red.). Stel dat hij ons toch direct iets kan bijbrengen, tant mieux. Ik bekijk het van de positieve kant.”

En zolang je zo blijft presteren, blijf je eerste keus. Tegelijk schud je het vooroordeel dat over jou bestond - Dessoleil zat bij Charleroi aan zijn plafond - van jou af.

“Het is normaal dat men mij altijd met Charleroi zal associëren. Het is en blijft mijn stad. Ik speelde er meer dan tweehonderd wedstrijden en was er drie jaar kapitein. Maar ik wilde aan iedereen bewijzen dat ik méér kan zijn dan alleen een speler voor Charleroi. Het was óf in mijn comfortzone blijven zitten óf de uitdaging bij Antwerp aangaan. Ik heb voor het tweede gekozen, en heb geen spijt van mijn beslissing.”

LEES OOK. Antwerp staat voor belangrijke week: “Als we nu al focussen op Union, wordt het niks in Kortrijk”