Alles wat je moet weten over langverwachte ‘Ghostwire: Tokyo’ van gamegrootmeester

We kregen een presentatie en een demo van ongeveer een uur te zien uit ‘Ghostwire: Tokyo’, een game die al op onze radar stond sinds videogamelabel Bethesda hem tweeëneenhalf jaar geleden voorstelde op een van Sony’s showcases voor de PlayStation 5. Dit is wat we daaruit leerden.

‘Ghostwire: Tokyo’ is een productie van Tango Gameworks, de studio van Shinji Mikami. Die videogamegrootmeester was in 1996 de geestelijke vader van de ‘Resident Evil’-reeks en vernieuwde het horrorgenre in 2014 opnieuw met 'The Evil Within', maar ‘Ghostwire: Tokyo’ is geen idee van hemzelf. Hij zette mee zijn schouders onder een gameconcept dat van de jongere medewerkers in zijn studio kwam. 

Mikami’s eigen creaties waren doordrongen van - zacht uitgedrukt – vieze lichaamshorror, maar deze wordt wat anders, zo merkten we tijdens de demo: het zijn hier spoken die de dienst uitmaken. Die kunnen nog wel een licht verontrustende vorm hebben, maar het is lang niet hetzelfde als de smerige gedrochten die je het hoofd moest bieden in ‘Resident Evil’ of ‘The Evil Within’.

In de wereld van ‘Ghostwire: Tokyo’ heeft 99 procent van de Tokiose bevolking het loodje gelegd. Maar ze dwalen nog wel, vaak als kwade geesten, door de straten. Die ‘visitors’, zoals ze in de game worden genoemd, manifesteren zich onder meer als letterlijk gezichtsloze kantoorploeteraars in kostuum, kinderzielen in een gele regenjas, of spookachtige vrouwen in een wit pak, een dito hoed, en met een mondmasker aan (gebaseerd op de Kuchisake-onna, zeiden de makers: een Tokiose urban legend).

Ken je de ‘Luigi’s Mansion’-games van Nintendo, waarin je eerst de spoken in Mario’s achtergestelde broer zijn landhuis moet verzwakken voordat je ze opzuigt? Een vergelijkbare dynamiek zit in ‘Ghostwire: Tokyo’: je deelt eerst een dempende slag uit met je spirituele krachten, zodat de kern van hun ziel blootligt. Daarna – we leggen zo dadelijk uit hoe – ruk je die eruit.

‘Ghostwire: Tokyo’ wordt gespeeld vanuit een firstperson-perspectief. De krachten waarover je beschikt zijn gebaseerd op Kuji-kiri-handgebaren uit het boeddhisme, die ook terugkeren in martial arts als ninjitsu. Maar in ‘Ghostwire: Tokyo’ worden ze gecombineerd met spirituele krachten voor wat de makers ‘etherisch weven’ noemen: je dringt door tot de spirituele laag van de realiteit, waarvan je het weefsel ook letterlijk tussen je vingers zult zien. Gaandeweg absorbeer je ook nieuwe krachten van de geesten die je verslaat. Ook moet je hier en daar corruption verwijderen: een opeenhoping van duistere krachten, die zich manifesteert als een donkere reuzenstruik. En om je lichaamskrachten aan te vullen moet je geregeld naar de winkel, die wordt gerund door een – euh – sprekende kat.

Het ziet er allemaal erg surreëel uit, maar het vertrekt allemaal vanuit de spirituele laag in de Japanse cultuur. De makers van de game vertelden in technologiemagazine Wired hoe ze schrijnen en tempels in hun stad, die de gehaaste Tokioër doorgaans gewoon voorbij loopt, effectief gingen bezoeken om hun design van de game compleet te maken. De vertelling van ‘Ghostwire: Tokyo’ is gebaseerd op het Japanse idee van de Yokai: geestelijke entiteiten die gewoon onder ons leven, in een laag die we doorgaans niet zien, en goed noch kwaad zijn.