Willem (26) werd geout door een klasgenote: ‘Vernederd en teleurgesteld was ik alles kwijt’

‘Er in het eerste middelbaar achter komen dat je homo bent, is echt nog steeds iets anders dan horen dat je hoogbegaafd bent. Ik heb lang gedacht: nee, het zal toch niet. Als bij ons thuis Paul de Leeuw op tv was, zeiden mijn ouders: ‘Daar is die homo weer.’ En dan dacht ik: ik ben toch niet het type waar mijn ouders een hekel aan hebben? Ik deed mijn best om zo mannelijk mogelijk te doen, liet mijn stem zwaarder klinken en ‘nam’ gewoon een vriendin. Mijn vader zei: ‘Wat heeft ze grote borsten’, en ook mijn vrienden maakten er toespelingen over, maar mij viel dat niet op, ik vond haar gewoon lief. Toen ze jarig was, lagen we samen lepeltje-lepeltje op een matras in de woonkamer. Ik vouwde mijn handen om haar borsten, omdat ik wist dat dit zo hoorde, maar verder gebeurde er niks. Geïrriteerd vroeg ze de volgende ochtend: ‘Ben je soms homo of zo?’ En ik antwoordde: ‘Misschien wel.’ Ik had meteen spijt van mijn opmerking en zei snel dat het een grapje was. Niet lang erna maakte ze het uit, ze had op de camping een jongen leren kennen die haar wel gaf waar ze behoefte aan had.

“Zes jaar heeft het mij gekost om vrijuit homo te durven zijn, en zelfs nu zijn er nog momenten dat ik het moeilijk vind. Ik bleef hopen dat ik me vergist had en dacht: stel dat ik ga experimenteren met jongens en later toch hetero blijk te zijn, dan zal ik mij altijd blijven schamen. Op school verzon ik verhalen over veroveringen van meisjes. Daar heersten nogal traditionele opvattingen over wat cool was, en homoseksualiteit hoorde daar niet bij. De ene jongen die openlijk homo was, werd door iedereen als een sukkel beschouwd. Gek, ik heb nooit gedacht: er moeten toch meer jongens rondlopen als ik met heimelijke homoseksuele gevoelens. Voor mij was hij de enige. En met hem wilde ik niks te maken hebben.

“Na het eerste middelbaar ging ik naar een andere school. Ik ontmoette er mijn beste vriend: een stoere macho die rugby speelde. Ik werd verliefd, al is ‘verlangen’ preciezer. Een verlangen naar meer dan alleen vrienden zijn. Een verlangen naar iemand die sensaties bij mij teweeg kon brengen waar geen meisje toe in staat was. Lust was niet eens het belangrijkste wat ik zocht. Ik kon zo goed met hem praten, ik voelde me met hem verwant. Alsof we elkaar op elk niveau begrepen. Een paar keer stond ik op het punt hem te vertellen: ‘Ik val op jongens en jij bent een van mijn potentiële partners’, maar ik durfde niet. En na een tijdje vond hij een lief. Ik was jaloers en dacht: waarom vraagt hij mij niet mee op vakantie? En wanneer ze naar een pretpark gingen, mocht ik wel mee, maar ik was nooit zijn eerste keuze.

“Op een dag werd ik door een klasgenote geout. We zaten inmiddels in het vijfde middel­baar en ik was het weekend ervoor met een vriendin van mijn oude school – de enige die van mijn homoseksualiteit wist – naar een gaybar geweest. Het was een gewoon café en er gebeurde niks noemenswaardigs, maar ik had er een geweldige avond, want al meteen bij binnenkomst wist ik: hier ben ik tussen mijn soort mensen. Het roze café lag op de hoek van het plein waar iedereen op zaterdagavond uitging. Ik had goed om me heen gekeken voor ik naar binnen ging en was snel langs de beveiliging geglipt, maar die klasgenote had me blijkbaar gezien. De maandag erop sloeg ik mijn beste vriend op de schouder en vroeg hoe zijn weekend was. Kortaf zei hij: ja, goed. Iedereen gedroeg zich gereserveerd. In de loop van de dag kreeg ik een bericht van dat meisje: ‘Jij bent homo.’ Ik ontkende, totaal in paniek. ‘Nee, hoezo?’ ‘We hebben je naar binnen zien gaan’, zei ze. Ik dacht na. Of ik kon glashard ontkennen, of ik kon er gewoon voor uitkomen. Ik koos het eerste en verzon dat mijn vriendin lesbisch was, dat ik met haar mee was, zo bang was ik om mijn vrienden kwijt te raken. Maar toen we een paar dagen later met z’n allen zouden gaan sporten en niemand kwam opdagen, begreep ik dat ik voorgoed verloren had. Op mijn berichtje: ‘Waar blijven jullie, het is allang zeven uur’, kreeg ik één antwoord: ‘ok’. Toen bleef het stil. Ze hadden me laten zitten.

“Vernederd en teleurgesteld in mijn eigen lafheid was ik alles kwijt. Mijn vriendin nam me mee naar haar vrienden, de meesten daar waren ouder, zij bleken wel zonder oordeel, en toen ik een vriend had, was er niemand die een rare opmerking maakte. Eindelijk hoefde ik geen jacuzzi’s met meisjes meer te fantaseren om erbij te horen en langzaam begon ik mezelf te accepteren. Alleen wisten mijn ouders nog altijd van niets.

“Aan hen durfde ik het pas te vertellen toen ik achttien was, zodat ik meteen op kot kon als het nieuws hun niet beviel. Op een dag zat ik met mijn moeder in de tuin. Het was warm. Mijn vader keek binnen naar een EK of WK-voetbalwedstrijd. ‘Mama,’ zei ik. Ik was nerveus, besefte zeer goed wat er afhing van haar reactie. Mijn ouders waren immers degenen die ik nog hun hele leven bij me zou hebben. Aarzelend zei ik: ‘Mama, ik val op jongens.’ Mijn moeder keek op en riep naar mijn vader: ‘Hé, je zoon komt uit de kast.’ ‘Wat zei je?’ riep mijn vader terug. En weer schalden die woorden door de buitenlucht. ‘O, oké, dat is toch prima’, zei hij, en hij richtte zich weer op de wedstrijd. Later zei mijn moeder: ‘Ik hou van je, maar je moet het maar niet tegen mijn collega’s vertellen.’

“Dat was acht jaar geleden, ons contact blijft beperkt tot feestdagen. Voor haar zijn de meeste homo’s ‘natte nichten’. En ook al ben ik intussen al jaren gelukkig met mijn vriend, ik had het makkelijker gevonden als ik hetero was.”