Single man wordt vader dankzij UZ Gent

Zijn kinderwens was er al een tijdje en werd steeds groter. Maar toen Sybe op zijn 25ste besefte dat hij homo was, leek die droom plots wat verder weg. Sybe zocht naar manieren om een kind uit het buitenland te adopteren, maar dat lag niet voor de hand. Op zijn 27ste begon hij met de procedure. Na ruim twee jaar op een wachtlijst kreeg hij te horen dat het nog steeds lang zou duren. 

“Als homo waren de landen waar ik kon adopteren beperkt”, getuigt Sybe in Het Nieuwsblad. “Omdat ­tijdens het adoptieproces vaak werd aangegeven dat er pleegouders werden gezocht, bekeek ik ook die optie. Eerst wou ik enkel een kind van mezelf, tot ik besefte dat ik zo ook mensen kon helpen.” 

Eiceldonor 

Elk weekend komt er nu een pleegkindje langs, wat Sybe geweldig vindt. Maar het pleegouderschap kon zijn kinderwens niet helemaal vervullen. Sybe zocht naar een draagmoeder, die hij dankzij vrienden vond, en is nu de eerste alleenstaande homoseksuele man die bij het UZ Gent een traject opstart rond draagmoederschap. 

“Er zijn wel al heel wat single mannen informatie komen vragen”, zegt psychologe Isabelle Stuyver van het UZ Gent. “Maar een aanvraag om zo’n procedure op te starten hebben we nog nooit gehad, omdat het heel moeilijk is om een draagmoeder te vinden.”  

Het universitair ziekenhuis doet enkel ‘hoogtechnologische’ trajecten, wat betekent dat de draagmoeder een embryo uit een eicel van een andere vrouw krijg ingeplant. Sybe moest dus niet enkel een draagmoeder, maar ook een eiceldonor vinden voor het traject kon starten. 

Bevalling

Voor de artsen overgaan tot de behandeling onderzoeken ze het lichaam van de vrouw om te weten of ze een bevalling zou aankunnen. Psychologen bespreken ondertussen met de wensouder, de draagmoeder en haar partner over hun motivatie en welke afspraken ze willen maken over het ouderschap. 

“Ze vragen dan hoe betrokken de wensvader mag zijn tijdens de zwangerschap”, zegt Stuyver. “Er komen dus heel wat overlegmomenten en afspraken bij kijken. Bij andere wensouders duurt het gemiddeld zes maanden voor we met de behandeling starten.” 

Adviezen 

Het verhaal van Sybe toont vooral hoe moeilijk het is voor alleenstaande wensvaders is om een kind te krijgen. Nu de medische wetenschap hem de mogelijkheid biedt, zijn er nog heel wat juridische en financiële obstakels. “Er is in ons land een goed systeem voor de terugbetaling van een hoogtechnologische bevruchting”, zegt Stuyver. “Maar enkel een vrouw kan deze aanvragen. Een alleenstaande wensvader of een homokoppel moeten de kosten dus zelf dragen.” 

Bovendien bestaat er geen wettelijk kader rond draagmoederschap. Het kan wel in België, maar draagmoeders mogen er niet voor betaald worden. De wet over de medisch begeleide voortplanting van 2007 stelt dat deze behandelingen nooit gebruikt mogen worden voor commerciële doeleinden. “Ook dat is dus een drempel om draagmoeders te vinden”, zegt Sluyter. “Ze kunnen het enkel doen als ze iemand anders uit puur altruïsme iets willen gunnen. Financieel mogen ze er niets aan overhouden.” 

Oude regels

Omdat het voor het UZ Gent om een nieuw type van aanvraag gaat, moet het ethisch comité van het ziekenhuis nog zijn goedkeuring geven. Ondertussen werkt voor ons land ook het Belgisch Raadgevend Comité voor Bio-ethiek aan een advies over draagmoederschap, omdat het duidelijk is dat de oude regels niet meer overal toepasbaar zijn.

“Volgens de wet is een vrouw die een kind baart een moeder”, zegt An Ravelingien, die verbonden is aan het comité. “Maar die invulling van het concept ouderschap geraakt stilaan achterhaald, omdat ze dus geen rekening houdt met wensouders. Het gevolg is dat zij vaak een draagmoeder zoeken in het buitenland, omdat het hier te complex is.”