Het Sint-Lambertuscollege van Peer was zeven jaar lang mijn inspiratiebron voor alles wat ik later zou gaan doen. Iedere dag met dat fiets(je), jawel ook in de winter, van Wijchmaal naar de Nieuwstraat in Peer rijden en 's avonds terug naar huis met de boekentas achterop. Wijlen juffrouw Lenders woonde aan de overkant van het college. Iedere woensdagnamiddag had ik daar een afspraak voor muziek- en gitaarlessen. Juffrouw Lenders geloofde in mij. Ze was daarom extra streng bij elk foutje. “Je zet die vinger verkeerd op die snaar. Zo kan je later geen gitarist worden in een orkest. Je gitaar- en zanglessen studeer je bijzonder goed, maar je kennis van notenleer blijft ver achter. Misschien schrijf je ooit zelf een liedje of melodie en dan moet je dat kunnen neerpennen.”

Had ik dat goed gehoord! Mijn idool Will Tura achterna. Zingen en componeren! Ze heeft gelijk gekregen. Dankjewel. We vormden zelfs een klein amateurorkestje met andere leerlingen. Daar leerde ik mijn eerste vriendinnetje kennen. Ze was niet zo vlot met de gitaar. Daarom nam ik bij de repetitie zacht haar mooie vingers en zette die op de juiste plaats op de hals van de gitaar. Daar hing natuurlijk een kleine beloning aan vast. Ga jij maar studeren voor onderwijzer, zei ze, ik ga voor kleuterleidster. Zo geschiedde later dan ook.

Op het college was de leerstof best boeiend en interessant: moderne wetenschappen. Daar kwamen zelfs Engels, Duits en Frans aan bod. Priester en tevens directeur Mr. Schetz riep mij later wel eens op het matje omdat ik in een cabaretzaak optrad, waar lichtgeklede meisjes dansten. "Muziek is muziek", antwoordde mijn pa mijnwerker kordaat. Ze hebben jullie gevraagd om de avond muzikaal op te vullen. Die meisjes, dat is jouw zaak niet. Juist, pa, maar ik zag ze wel graag dansen en bewegen, al hadden ze niet veel om het lijf. Tevens erg interessant en leerrijk, want in die tijd gingen de jongens en de meisjes apart naar school. Zulke show mogen zien als 16-jarige, geef toe, er zijn ergere dingen in het leven. Mijn seksuele voorlichting van huis uit was maar zwak, maar hier ging die kennis met rasse schreden vooruit.

Het college was de enige school in de omtrek. Alle leerlingen kwamen met hun fiets uit de omliggende gemeentes naar Peer afgereden. Van vier tot vijf uur was er studietijd om je huiswerk te maken of je lessen in alle ernst in te studeren. Stilte was de norm. Dus iemand die een knikker onverwachts durfde te laten rollen door de gang, was de ster van de dag. Woh, die durft, zeg. Dat was vijftig jaren geleden. Zijn er nu knikkers te bespeuren bij studenten? Spelen ze niet met andere instrumenten? Tijdens de speeltijd was er slechts één bezigheid: voetbal. Ik spreek over 1971. Van TikTok op de gsm had men nooit gehoord, zwijg stil van iPad, laptop of computer.

We schrijven nu 2022. Het oude Sint Lambertuscollege is er nog steeds, omringd door vele, nieuwe, moderne klaslokalen. Priesterleraren zijn er niet meer, zanglerares juffrouw Lenders zingt al een tijdje in de hemel. Auto's brengen de studenten naar school en komen ze 's avonds weer ophalen. Jongens en meisjes zitten samen in de klas, met kinderen van allerlei origine en gelovige invalshoeken. Men speelt voetbal in de vrije tijd, veel minder dan vroeger.

Kortom. Niet alleen de klaslokalen, leraren en vrije tijd veranderen, maar de einddiploma’s hebben tevens een serieuze bocht gemaakt naar andere toekomstige jobs. Eén ding moet blijven: een positieve en succesvolle kijk op het leven met respect voor elkaar. Worden studenten vlug verliefd of denken ze alleen maar aan studeren? Valentijntje kwam deze week voorbij. Mannen, jullie kunnen het nog goed maken!