Onze journalist neemt afscheid van Roger Lambrecht: “Hij en alleen hij besliste wanneer het gesprek ten einde was”

“Kleir.” Het was altijd het laatste woord van een telefoongesprek met toenmalig Lokeren-voorzitter Roger Lambrecht. ‘Klaar’ in mooi Nederlands, ‘kleir’ in plat Lokers. Voor ik nog een woord kon uitbrengen, zelfs al had ik nog een resem vragen, lag de telefoon al neer. “Kleir.” Klik. “Bedankt en nog een fijne avond, voorzitter”, mompelde ik nog. Tegen mezelf.

Als Lambrecht vond dat het lang genoeg had geduurd, dan was er geen speld meer tussen te krijgen. Hij en alleen hij besliste dat het gesprek ten einde was. En dat was ook in real life zo. De man duldde geen tegenspraak. Toen ik naar aanleiding van het ontslag van Georges Leekens ‘de 10 pijnpunten van Lokeren’ blootlegde - goedbedoeld, om aan te tonen waar het de club écht aan ontbrak en waarom het begin van het seizoen 2016-2017 zo dramatisch verliep - was Lambrecht furieus. Dat ik hem oud, traag en koppig noemde, zal niet geholpen hebben.

Nochtans waren dat drie eigenschappen die hij zichzelf meermaals toe-eigende en was er van mijn analyse geen woord gelogen. Daags nadien, bij de officiële voorstelling van Leekens’ opvolger, Runar Kristinsson, moest ik het dus - bij verstek - voor een volle perszaal ontgelden. Nieuwe trainer, allemaal goed en wel, maar toch eerst even dat journalistje op z’n plaats zetten, dacht Lambrecht. “Awel? Woar zit ‘em? Nu is hij hier ni zeker? Onze vuilbakschrijver!”, bulderde hij. Weken, maanden wisselden we geen woord. Een collega interviewde hem in tussentijd. “Misschien maar best da gij komt, maske”, zuchtte Lambrecht, al was de eerste woede toen al bekoeld. Ergens zal de bandenmagnaat - al dan niet ingefluisterd - wel beseft hebben wat de bedoeling van m’n artikel was, en dat ik mijn info uit de buik van zijn club haalde. Kritiek - zelfs gefundeerd - kon Lambrecht echter nooit verdragen. Zeker niet over zijn Lokeren. Eigen kind, schoon kind.

Dat influisteren bleek het begin van het einde. Waar Lambrecht vroeger altijd afging op z’n eigen mening en buikgevoel - met soms alle gevolgen van dien; vraag maar aan Bob Peeters, die na een overwinning, op de spelersbus richting huis z’n ontslag kreeg - bevroeg hij in zijn laatste jaren als voorzitter steeds vaker mensen rondom zich. Hij was zowaar softer geworden. Deels door zijn leeftijd, deels door z’n gebrekkige mobiliteit, deels door zijn hardhorigheid. “Wat vind je van onze transfers? Zijn ‘t goeie?”, riep hij me toe bij de voorstelling van twee nieuwe spelers. Twee jongens die ik van haar noch pluimen kende. Geen idee, voorzitter. En ‘t bleken uiteindelijk effectief geen “goeie” meer op ‘t einde.

Toen Lokeren zich in 2010 pas op de slotspeeldag - ondanks een pijnlijke thuisnederlaag tegen het Anderlecht van Lukaku - van het behoud verzekerde, was Roger Lambrecht tot tranen toe bewogen. “Het dieptepunt uit m’n carrière”, snikte hij, waarop hij het roer samen met Willy Reynders en Peter Maes volledig omgooide. Met succes. Lokeren haalde verschillende keren play-off 1 en won twee keer de beker. Meteen de eerste trofeeën ooit in de clubgeschiedenis, slechts vijf clubs - de ‘G5' - wonnen er meer.

Lambrecht was andermaal geëmotioneerd, maar deze keer waren het tranen van vreugde. “Nu al Lokerse Feesten”, schreef ik. Lokeren versloeg in Europa Hull City, een club uit de Premier League, de rijkste competitie ter wereld. Echt waar. En pakte daarna in de poulefase van de Europa League tien punten tegen Legia Warschau, Trabzonspor en Metalist Kharkiv. De sleutelhangers met het embleem van die clubs hangen aan onze bos, net als die van Viktoria Plzen, de Europese tegenstander twee jaar eerder. “Als je als clubwatcher van een ‘kleine’ ploeg Europees voetbal meemaakt, moet je dat koesteren”, vertrouwde een ervaren journalist me jaren geleden toe. Waarop ik bij elke Europese trip een sleutelhangertje van de thuisclub kocht. ‘t Zullen er voor altijd slechts vijf blijven.

22 juni 1970 - 20 april 2020. De gouden bruiloft werd een begrafenis, de vijftigste verjaardag haalde Sporting Lokeren net niet. Nooit meer Lokerse Feesten op Daknam. Dat de oude Roger Lambrecht zijn Lokeren, zijn kindje, nog zou overleven, had niemand gedacht.

Op 10 juli van datzelfde jaar kreeg Lambrecht een nieuwe, nog hardere klap. ‘Make’, zoals hij zijn vrouw Mireille altijd noemde, overleed. Ze werd 88 jaar, waarvan ze er 70 met Roger deelde.

Vandaag, 15 februari 2022, blies ook Roger Lambrecht zijn laatste adem uit. Een icoon uit het Belgisch voetbal is niet meer. Kleir.

Onze redactie wenst haar diepste medeleven te betuigen aan de familie en vrienden van Roger Lambrecht.