Steven Defour is een drukbezet man sinds hij in april vorig jaar het profbestaan door een te hoge blessurelast voor bekeken hield. Van assistent-coach en beloftebegeleider bij KV Mechelen over analist voor de buitenlandse matchen op Play Sports tot panellid in 90 minutes, de voetbalpodcast van Sporza en Friends of Sports, de 52-voudige Rode Duivel combineert het allemaal. “Ik moet nú het momentum pakken om uit te zoeken waar ik met mijn leven in het voetbal naartoe wil. Je hebt voetballers die na hun afscheid niet weten wat te doen en uit beeld verdwijnen. Dan kan het gewoon gedaan zijn.”

Intermittent fasting

Tussen alle activiteiten door probeert Defour ook wat te sporten. Golfen is helemaal zijn ding. Lopen doet hij vooral om de strijd tegen de kilo’s aan te gaan. “Mijn gewicht gaat op en neer. Net als twee jaar geleden ben ik met intermittent fasting begonnen. In mijn geval betekent dat zeventien à achttien uur na elkaar niets eten. In de eerste lockdown, toen mijn contract bij Antwerp afliep (juni 2020, red.), is me dat bijzonder goed bevallen. Ik deed niet langer aan topsport, maar dankzij de combinatie van veel fietsen en bewust eten stond ik messcherp. Dat de café’s en restaurants gesloten waren, hielp natuurlijk. (lacht) Het maakt de onderneming nu een stuk moeilijker. Mijn scherpste competitiegewicht bedroeg 72 kilogram. Vorige week zal ik, na vijf dagen op restaurant te zijn geweest, de 80 wel eens hebben aangetikt.”

Wie Defour op Instagram volgt, is het ongetwijfeld niet ontgaan. De oud-middenvelder zat vorige week in Engeland en liet zijn volgers meegenieten van enkele gastronomische uitjes in Manchester. “Ivy Asia, Tattu en Peter Street Kitchen zijn drie adresjes die ik iedereen warm aanbeveel.” Een omscholing tot culinair recensent staat vooralsnog niet op Defours bucketlist. Wel stak hij het Kanaal over om - met de toestemming van Malinwa - stage te lopen bij Burnley FC, de Premier League-club waarvoor hij tussen 2016 en 2019 drie seizoenen uitkwam.

“Het werd een blij weerzien met mijn voormalige ploegmakkers. Driekwart van de kern is hetzelfde gebleven. Ook met manager Sean Dyche en zijn assistenten Ian Woan en Steve Stone heb ik nog steeds een goeie band. Ze gaven mij toegang tot álles: de wedstrijdbesprekingen voor de duels tegen Man United en Liverpool, vergaderingen, fysieke data, noem maar op. Input die mijn beeld over het trainerschap verruimde, die ik tevens op Mechelen kan implementeren. In ruil moest ik, onder lichte dwang, speechen voor de voltallige groep.” (lacht) Nu Defour herinnerd werd aan de Engelse manier van werken, wil hij binnenkort ook bij FC Porto, die andere buitenlandse club waar hij tussen 2011 en 2014 speelde, ervaring opdoen. “De trainer is een oude bekende (Sérgio Conceição, zijn gewezen teamgenoot bij Standard, red.). We moeten nog bekijken wanneer een bezoek het best in de planning past.”

Het zijn dergelijke visites die Defour helpen bij de ontwikkeling van zijn eigen trainingsfilosofie. Heeft zijn trip naar Engeland de drang om ooit hoofdcoach te worden ook aangewakkerd? “De stage had alleszins een versterkend effect.” Of dat wil zeggen dat hij spoedig - lees volgend seizoen - al het hoofdtrainerschap ambieert? “Als ik daar ‘ja’ op antwoord, staat er in de krant: ‘Steven Defour gaat over enkele maanden voor het hoofdtrainerschap’. Ik ben er totaal nog niet uit en voer er gezonde discussies over met mijn beste vrienden. Ik besef wel dat áls ik ervoor ga, het tijdrovend wordt en ik al mijn andere activiteiten aan de kant moet schuiven.”

Genk en Antwerp

Voorlopig wil Defour vanuit de schaduw van alles proeven, en vooral successen boeken met de club van zijn hart. Met verplaatsingen naar zijn ex-clubs Genk (vanavond) en Antwerp (zondag) staat er deze week heel wat op het spel. “Als we die wedstrijden goed doorstaan, kunnen we een bijzonder mooie kers op de taart zetten.” Mits het behoud van een notering in de top acht is de Mechelse missie sowieso geslaagd. En toch, zo gaat dat dan, worden de verwachtingen van buitenaf telkens weer bijgesteld. “Analisten en supporters zullen altijd zeggen dat het nóg beter kan. Natuurlijk gaan we er alles aan doen om de top vier te halen, maar we moeten ook realistisch blijven.”

Bij Mechelen is het van mogen, bij Genk van moeten. Met een achtste stek, op tien punten van de vierde plaats, presteren de Limburgers ver onder de verwachtingen. “Puur cijfermatig staat Genk niet waar het hoort te staan”, aldus Defour over de club waar voor hem alles begon. “Genk beschikt over een fantastische spelerskern die in principe in de top vier thuishoort en voor de prijzen moet meedoen.” De transferbeslommeringen in de zomer rond Gouden Schoen Paul Onuachu en de coachwissel - John Van den Brom out, Bernd Storck in - deden Genk volgens Defour de das om. “Wanneer iemand als Onuachu weg wil maar niet weg geraakt, is het maar de vraag in welke mentale toestand hij de draad weer oppikt. De komst van Storck middenin het seizoen, een trainer met een volledig andere speelstijl, vergde van iedereen een serieuze inspanning om zich aan te passen.”

Dan vergaat het Antwerp een stuk beter. De Great Old staat voorlopig tweede, en trok dit seizoen de drie punten al meermaals met een portie meeval over de streep. “Winnen met lelijk voetbal, dat is ook een kunst”, vindt Defour. “Antwerp boekt ook resultaten wanneer het niet loopt en beschikt over spelers die kunnen afzien, zoals Radja en Ritchie.” Acht Defour het stamnummer 1 ook in staat om de eerste plaats nog van Union af te snoepen? “Kwalitatief gezien is de kern genoeg gestoffeerd om met Union en Club Brugge te concurreren. Qua structuur daarentegen steekt Club er nog bovenuit. Antwerp was op sterven na dood en klimt in sneltempo naar de top. Die comeback gaat eveneens gepaard met groeipijnen.”

Op de Mechelse manier

Dat Mechelen zich netjes tussen Antwerp en Genk weet te nestelen, maakt Defour trots. “Dit is het mooie aan voetbal, hé. Wij moeten elke euro drie keer omdraaien, en toch is bijna elke transfer van Tom Caluwé (sportief directeur, red.) en zijn team een schot in de roos. Dat moet ook, want de foutenmarge op inkomende transfers is quasi nihil.” Met de budgettaire limieten wordt het voor de Kakkers niet eenvoudig om ieder seizoen hun voet naast de Belgische topclubs te blijven zetten. “Transfers van 5 tot 10 miljoen euro realiseren zal een utopie blijven. Dus moeten we alternatieve manieren van werken vinden om tegen de topteams aan te leunen. Dat zal misschien niet elk jaar lukken, maar van de top acht naar de top zes doorstromen, en jonge talenten als Aster Vranckx laten doorgroeien en met een meerwaarde verkopen, is ons doel.”

Terwijl ze Achter de Kazerne dromen van een moderne jeugdacademie, ging op de Antwerpse Bosuil in juni vorig jaar nog een spiksplinternieuw jeugdcomplex in gebruik. Is het niet frustrerend om niet met gelijke wapens te kunnen strijden? “Voor mij niet. Ik heb in Mechelen nooit anders geweten dat we het met beperkte middelen moesten rooien. (fijntjes) En toch behoorde mijn ploegje, waar ook David Hubert (nu aan de slag bij Zulte Waregem, red.) deel van uitmaakte, telkens tot de beste vijf van België. Uiteraard wil ik een gestage verdere professionalisering van de Mechelse jeugdwerking terugzien. Gekoppeld aan een goede werking en de juiste begeleiding kunnen we er iets moois van maken.”