Direct naar artikelinhoud
InterviewTine Kissling

‘Mensen durven wat te sturen. Wat Andy me soms laat lezen… Ik begrijp dat niet’: Tine Kissling, de vrouw van Andy Peelman

‘Mensen durven wat te sturen. Wat Andy me soms laat lezen… Ik begrijp dat niet’: Tine Kissling, de vrouw van Andy Peelman
Beeld Koen Bauters

Andy Peelman hangt zijn uniform aan de haak: zijn personage in De buurtpolitie is dood, en in het echte leven gaf hij na vijf jaar loopbaanonderbreking definitief zijn ontslag bij de Brusselse politie. Het is tijd voor wat nieuws, met om te beginnen een zitje in het speurdersteam van The Masked Singer. Ook voor binnenkort: een tweede kindje, samen met zijn vrouw Tine Kissling, die geboren en getogen is in Duitsland maar voor Andy naar België verhuisde. ‘We hebben meteen tegen elkaar gezegd dat we geen taboe van onze miskramen wilden maken.’

Net als dik anderhalf miljoen Vlamingen zit ook Tine Kissling voor de buis als VTM op vrijdagavond The Masked Singer uitzendt. En niet alleen omdat haar Andy in het speurdersteam zit: ‘Ik vind het een supertof programma, al heb ik geen idee wie er onder die maskers zit. Ik ken nog niet alle bekende Vlamingen, dat maakt het er natuurlijk niet makkelijker op.’

Andy lost niks?

Tine Kissling: “Níks. Ik heb het op alle mogelijke manieren geprobeerd: ‘Kun je dan gewoon mijn vermoeden bevestigen?’ Ook niet (lacht).”

Vorig jaar zat hij zelf in één van de kostuums. In de vierde aflevering werd hij ontmaskerd als Duiveltje.

Kissling: “Dat wist ik wel. Toen mocht hij het vertellen, omdat het anders moeilijk wordt om thuis uit te leggen waar je altijd naartoe gaat (lacht). Verder mocht niemand het weten, dus ik werd betrokken in de zwijgplicht. Dat was moeilijk! Andy kreeg véél berichten, en toen hij bleef ontkennen, stuurden ze naar mij: ‘Allez Tine, jij kunt ons toch wel iets zeggen?’ Ik hield me dan maar van de domme: The Masked Singer? Ken ik niet, nooit gezien (lacht).”

Volg je alles wat hij doet?

Kissling: “Niet echt. Ik luister graag naar zijn verhalen, en af en toe – niet heel vaak – vraagt hij mijn mening (lacht). Maar ik volg de media niet op de voet, die wereld is niks voor mij. Het is leuk om er af en toe een heel klein beetje in mee te gaan, zoals met dit interview, maar nadien ben ik blij dat ik er weer uit weg kan.”

Wat vind je er zo vervelend aan?

Kissling: “Ik ben graag op mijn gemak. Ik zou het niet fijn vinden om door de stad te lopen en voortdurend te worden herkend en aangesproken. Ook het werk zelf zou me niet liggen. Toen Jens Dendoncker Andy kwam beetnemen voor Hoe zal ik het zeggen?, werkte ik kort mee aan de opnames, en die leken eindeloos te duren. Opnieuw en opnieuw, en dan nóg eens vanuit een andere camerahoek. Bij de opnames van BV Darts zag ik ook hoelang Andy telkens moest wachten. Dat is niks voor mij. Als ik werk, wil ik bézig zijn.”

Jij werkte in een Duits advocatenkantoor in Brussel, als persoonlijk assistente.

Kissling: “Ik heb in Duitsland de richting geografie, sociologie en stedenbouw gestudeerd. Heel boeiend, maar het is nog een Duits diploma, en daar ben ik in België niks mee. Twee jaar nadat ik afstudeerde, zijn de Duitse diploma’s bachelors en masters geworden, en die zijn wel internationaal geldig. Maar goed, ik had dus moeten bijstuderen om iets met mijn diploma te kunnen doen, en daar had ik geen zin in. Ik kwam net van school, mijn thesis was nog maar net klaar. Maar ik had dus geluk, ik vond snel mijn job in het advocatenkantoor in Brussel, en ik heb daar altijd graag gewerkt.

“Wat me ook tegenhield om opnieuw te gaan studeren, was de taal. Vóór ik Andy leerde kennen, had ik nooit een woord Vlaams gesproken. Toen we net samen waren, stuurden we berichtjes in het Frans, praten deden we in het Duits. Andy een beetje Jean-Marie Pfaff-Duits, zoals hij dat noemt, maar we verstonden elkaar (lacht). Hij trekt zich er ook niks van aan als hij iets fouts zegt. Ik heb in het begin eens geprobeerd om iets te zeggen, en enkele van zijn vrienden lachten me uit. Daarna heb ik drie jaar lang geen woord meer durven te zeggen. Pas toen ik dacht dat ik het kon, ben ik weer beginnen te spreken.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Kissling: “In Center Parcs. Ik was daar met vrienden, en op onze eerste dag stopte er een busje vol Belgen aan het huisje naast ons. Ze hadden fuchsia pruiken op, achter het busje hing een sliert blikjes met daarop ‘just vertrokken’ in plaats van ‘just married’ en er zaten twee levende kippen in de bus. Ik dacht: wat is me dát? Dat was dus Andy, met zijn voetbalvrienden (lacht).

“Die avond hielden wij een feestje. We zetten carnavalsmuziek op en vielen de polonaise dansend binnen in het huisje van Andy en zijn vrienden. Zij boden ons iets te drinken aan, we babbelden wat, heel gezellig. De dagen nadien keek ik uit naar Andy, en hij naar mij, hoorde ik achteraf, maar hij zei niks. Blijkbaar was hij met zijn vrienden overeengekomen dat het een week zonder vrouwen ging worden. Maar ik had een plan (lachje). Ik had tijdens dat feestje een glas meegenomen, dat ik op de laatste dag ‘plichtsbewust’ ging terugbrengen. We raakten aan de praat en hij vroeg: ‘Wat is eigenlijk de landcode van Duitsland?’ ‘0049’, zei ik. Waarop hij: ‘Oké, en de rest van je nummer?’ (lacht)

“De weken nadien stuurden we veel berichtjes. Na een tijdje spraken we een eerste keer af. Andy had me bij hem thuis uitgenodigd, maar dat durfde ik niet: voor hetzelfde geld was hij een psychopaat. We spraken af in Aken, en dan nog vroeg ik om eerst een foto van zijn identiteitskaart door te sturen. Dat had mijn beste vriendin me op het hart gedrukt. Daar had hij op kunnen afknappen, maar hij was toen al politieman, dus ik denk dat hij wel begreep dat ik voorzichtig was. Na twee afspraakjes kwam ik een weekend naar België. Zo is dat gegroeid, en kijk, intussen zijn we twaalf jaar samen.”

Wat trok je in hem aan?

Kissling: “Goh. Het totaalpakket, denk ik.”

Andy Peelman (vanuit de keuken): “Het bouwpakket?”

Kissling: “Het totáálpakket. Zijn uiterlijk en zijn karakter. Hij is op veel gebieden anders dan ik. Daardoor is het nooit vervelend of saai tussen ons.”

Peelman: “We hadden nog meer afgesproken, hè, schat: prachtig, schattig, lief, attent. Wat was er nog?”

Kissling (rolt met de ogen): “Soms doet hij dus ook ambetant (lacht). Nee, serieus, het klikte gewoon direct. Weet je wat ik zo fijn vind? Wij kunnen goed ruziemaken. Mijn ex was van het type ‘ja, schat’, ‘je hebt gelijk, schat’. Ik werd er op den duur gek van. Met Andy is dat helemaal anders. Wij kunnen discussiëren, hij heeft zijn mening en verdedigt die ook. Hij heeft een sterke persoonlijkheid, en dat heb ik graag, dat past bij me. Ik ben rustiger en voorzichtiger dan hij, maar ik denk wel dat ik ook een sterk karakter heb.”

'Weet je wat ik fijn vind? Andy en ik kunnen goed ruziemaken. Hij heeft zijn mening en verdedigt die ook. Dat past bij me.'Beeld Koen Bauters

Peelman (kucht)

Kissling: “Hij zou het niet anders willen, hoor. Hij heeft ook geen boodschap aan jaknikkers.”

Heeft hij kleine kantjes?

Kissling: “Hij is heel slordig. Dat zag je in Hoe zal ik het zeggen? Hij laat alles rondslingeren. Maar dat doen veel mannen, denk ik. Ze zien dat gewoon niet. Het stoort hen niet, dus laten ze het liggen. Probleem is: ik zie het wél en mij stoort het wél (lacht).”

Psychische terreur

Anderhalf jaar na jullie ontmoeting verhuisde je naar België. Was dat een grote stap voor jou?

Kissling: “Het klinkt misschien raar, maar: nee. Het was een logische stap in onze relatie. Het zat nog steeds goed tussen ons, we waren er klaar voor om te gaan samenwonen. En het was duidelijk dat ik degene zou zijn die ging verhuizen: Andy had hier een vaste job en een eigen huis, ik woonde in een huurappartement en studeerde nog. Plus: hij heeft alleen zijn mama, en die zou hij nooit achterlaten. Mijn familie is heel groot, ik had niet het gevoel dat ik iemand in de eenzaamheid duwde.

“Het was voor mij niet de eerste keer dat ik naar het buitenland verhuisde. Mijn vader werkte voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Toen ik klein was, hebben we vier jaar in Roemenië gewoond, en van mijn 10de tot mijn 14de in Parijs. Dat scheelt wel, denk ik.”

Is er veel verschil tussen wonen in België en wonen in Duitsland?

Kissling: “Nauwelijks. Er zijn verschillen, zoals het schoolsysteem en de ziekteverzekering, maar daar voel je niet veel van in je dagelijkse leven.”

De kinderopvang is in Duitsland wel helemaal anders geregeld.

Kissling: “Klopt. In Duitsland ben je na je bevalling sowieso een jaar thuis, en je kunt dat zelfs verlengen tot twee jaar als je wilt. Je krijgt 80 procent van je loon, en na die tijd mag je gewoon terugkeren naar je werk. Het is een beetje aan het veranderen, omdat steeds minder vrouwen rondkomen met die 80 procent. Zij voelen de keerzijde: als je sneller moet gaan werken, vind je moeilijk opvang, omdat het systeem daar niet op voorzien is. Maar ik zie toch vooral voordelen. In Duitsland geven meer vrouwen borstvoeding, en ook langer. Hier stoppen veel mama’s na drie maanden. Logisch: het lijkt me een heel gedoe om op je werk borstvoedingspauzes te nemen om te kolven.”

Lees ook

Hoe Duitsland afscheid neemt van de heilige moedercultus, een erfenis van Hitler

De vriendin van Stig Broeckx:‘Ik ben tijdens de lockdown halsoverkop bij Stig ingetrokken’

Jij bent na de geboorte van jullie dochter Feline in 2019 gestopt met werken.

Kissling: “Het plan was om een jaar te stoppen. Het leek me heerlijk om die tijd fulltime voor haar te kunnen zorgen. En ik heb het grote geluk dat we dit financieel aankunnen, dat besef ik heel goed. Andy was aanvankelijk sceptisch, wat ik begrijp, want hij heeft nooit anders geweten dan de Belgische regeling, die in twaalf weken verlof voor moeders voorziet. Maar nu staat hij volledig achter de beslissing. Dat ene jaar zijn er intussen zelfs twee geworden. We hadden gehoopt om sneller ons tweede kindje te krijgen, maar het is twee keer misgegaan. Daardoor zit er meer tijd tussen dan we hadden gewild.”

Andy sprak over jullie miskramen op Qmusic. Er kwamen veel mooie reacties op: onder anderen de verloofde van ex-wielrenner Stig Broeckx vertelde in Humo dat jullie haar hadden geïnspireerd om ook over haar zwangerschapsverliezen te praten.

Kissling: “Dat is fijn. Andy en ik hadden meteen tegen elkaar gezegd dat we er geen taboe van wilden maken. Toen we er met familie en vrienden over praatten, reageerden zoveel mensen met: ‘Ik heb dat ook meegemaakt.’ En toch wordt er zo weinig over gepraat. Waarom eigenlijk? Het is iets wat je overkomt, je kunt er zelf niets aan doen. Wie erover wil praten, zou dat gewoon moeten kunnen.

“We hebben wel het juiste moment afgewacht. Een week of twee na de tweede miskraam kreeg Andy de vraag van een journalist: ‘Waar blijft dat tweede kindje?’ Hij heeft daar eerlijk op geantwoord, maar later hebben we toch gevraagd om het nog niet te publiceren. Het was te snel, we moesten het zelf nog verwerken. Eigenlijk zou niemand die vraag mogen stellen, vind ik. Je weet niet wat mensen meemaken. Misschien willen ze heel graag een kindje, maar lukt het niet en zijn ze daar doodongelukkig om. Dan is het kwetsend om altijd opnieuw die vraag te moeten beantwoorden.”

Hoe ben jij ermee omgegaan?

Kissling: “De eerste keer voelde ik instinctief dat het niet goed zat. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het was geen totale verrassing toen het misging. Het was ook de eerste keer, vrij snel na de geboorte van Feline bovendien. We hadden wel gezegd dat we er opnieuw voor wilden gaan, maar we hadden niet verwacht dat het zo snel zou lukken. Dat maakte het vrij goed te plaatsen. De tweede keer was moeilijker. Ik had opnieuw een slecht voorgevoel, maar ik dacht dat dat kwam door die eerste miskraam, niet omdat het daadwerkelijk niet goed zat. Op de echo zagen we het hartje kloppen. En toch ging het weer mis, net op Kerstmis dan nog.

“Nadien ging er veel door mijn hoofd. Lichamelijk en mentaal was ik toe aan een pauze, maar kon dat wel? Ik was intussen 36, en het leeftijdsverschil met Feline werd groter. Ik begon me af te vragen of er misschien iets mis was, of het ooit nog wel zou lukken. De gynaecologe stelde ons gerust: er was geen medische oorzaak, zei ze, het was gewoon pech. Feline was er op de natuurlijke manier gekomen, dus we wisten dat het kon. Pas toen ik voor de derde keer zwanger bleek, en het wel goed bleef gaan, kon ik het plaatsen. En nu is het oké. Ik zal het nooit vergeten, maar ik heb het aanvaard.”

Jullie verwachten jullie tweede kindje begin april.

Kissling: “Ik ben blij dat ik al zo ver in de zwangerschap ben. Ik weet niet hoe het is voor andere vrouwen, maar ik vond de eerste twaalf weken pure psychische terreur. Bij het kleinste krampje schoot ik in paniek: het gaat mis! Eigenlijk durf ik pas sinds kort echt gerust te zijn. Bij Feline was dat totaal anders. Toen had ik een positieve test en dacht ik: yes, we krijgen een baby! Ik stond er niet eens bij stil dat het zou kunnen misgaan.”

‘Andy lost níks over ‘The Masked Singer’. Ik heb het op alle mogelijke manieren geprobeerd: ‘Kun je dan gewoon mijn vermoeden bevestigen?’ Ook niet.'Beeld VTM

Feline is te vroeg geboren, waardoor het weinig scheelde of Andy had de bevalling gemist.

Kissling: “Dat was spannend, ja. Ik moest de laatste weken platte rust houden, en we wisten dat de kans groot was dat Feline vroeger ging komen. Net toen moest hij naar Cambodja voor Andy op patrouille. Er bestaan testen die voorspellen of de bevalling binnen de zeven dagen op gang gaat komen, en die was bij mij negatief, dus hij kon min of meer gerust vertrekken. Al zegt die test niet alles, en van Cambodja ben je natuurlijk ook niet in twee uur thuis. Uiteindelijk beviel ik drie weken voor de uitgerekende datum. Andy was net twee dagen terug thuis. Veel langer had hij dus niet moeten wegblijven.”

Hij gaat naar Cambodja en maakt al die leuke dingen mee, jij zit thuis met straks twee kindjes: steekt dat nooit bij jou?

Kissling: “Totaal niet. Andy en ik zijn helemaal anders. Hij houdt van uitdagingen en probeert alles wat op zijn pad komt; ik ben veel voorzichtiger, ik durf niet veel. Ik weet graag wat er op me afkomt. Dus nee, daar ben ik absoluut niet jaloers op. Ik gun het hem, ik vind het supertof dat hij die kansen krijgt en dat hij kan doen wat hij graag doet. En ik ben blij dat ik het niet moet doen (lacht). Ik denk dat het daarom zo goed werkt tussen ons. We houden elkaar in evenwicht: hij heeft mij nodig om hem een beetje af te remmen, ik heb hem nodig om uit mijn comfortzone te komen en nieuwe dingen te proberen.”

Jullie krijgen opnieuw een dochtertje. Andy vertelde dat hij eigenlijk liever zonen had gekregen. Daar zou hij zich minder zorgen over maken.

Kissling: “Ik begrijp wat hij bedoelt. Maar bij een zoon zou ik niet geruster zijn. Meisjes zijn misschien kwetsbaarder als ze beginnen uit te gaan, maar jongens lopen ook risico’s. Denk maar aan pedofielen die, hoe verschrikkelijk het ook is, toch vaker voor kleine jongetjes vallen. Het hangt vooral af van de leeftijd, denk ik. En van pech hebben, op het foute moment op de foute plaats zijn.”

Wat als ze later, net als hun vader, in de showbizz willen gaan? De onthullingen over grensoverschrijdend gedrag in The Voice of Holland maken alweer duidelijk dat die wereld voor jonge meisjes een gevaarlijke jungle kan zijn, waar roofdieren op de loer liggen.

Kissling: “Wat daar is gebeurd, is heel erg. Maar ook nu weer denk ik: dat kan overal gebeuren. Er zijn katholieke scholen waar jongetjes van 11 of 12 jaar zijn misbruikt. Als onze kinderen ooit in de showbizz willen gaan, zal ik hen niet tegenhouden, en Andy ook niet. Het scheelt wel dat hij die wereld kent. Hij zou hen kunnen begeleiden, hen wijzen op eventuele gevaren en uitleggen hoe ze daarmee kunnen omgaan. Volgens mij is dat het allerbelangrijkste: dat je als ouder aan je kinderen meegeeft dat ze met alles bij je terechtkunnen. Dat ze weten dat je voor hen klaarstaat en begrip hebt. Op zich kun je ook niks meer doen: kinderen moeten vroeg of laat hun vleugels uitslaan.”

‘Voor ons eerste afspraakje had Andy me bij hem thuis uitgenodigd, maar dat durfde ik niet: voor hetzelfde geld was hij een psychopaat. We spraken af in Aken, en dan nog vroeg ik om eerst een foto van zijn identiteitskaart door te sturen.'Beeld Koen Bauters

In jogging op de wc

Over de showbizz gesproken: ik las dat Andy alles aan jou te danken heeft. Jij was degene die hem aanmoedigde om mee te doen aan de auditie voor De buurtpolitie, het programma waarmee het voor hem allemaal is begonnen.

Kissling: “Dat klopt niet helemaal, meedoen aan die auditie was zijn eigen beslissing. Hij heeft altijd graag toneel gespeeld en was ingeschreven bij een castingbureau. Daar waren al een paar opdrachten uit voortgekomen, waaronder kleine rolletjes in Familie en Thuis. Zo is die auditie voor De buurtpolitie er gekomen. Ik heb hem nooit tegengehouden, maar ik was dus ook niet degene die hem op het idee bracht.”

Peelman: “Ik heb dat inderdaad in een interview gezegd, dat ik het aan haar te danken heb. En daar blijf ik ook bij: had zij er niet achter gestaan, dan had ik die auditie nooit gedaan. Als ik met iemand anders was getrouwd, had mijn leven er helemaal anders kunnen uitzien.”

Kissling: “Het zou maar erg zijn, hè. Een mens moet doen wat hij wil doen. We leven maar één keer.”

Het heeft zijn leven ingrijpend veranderd, en het jouwe vast ook. Je werd verliefd op een onbekende politieman, intussen is hij een alomtegenwoordige BV.

Kissling: “Ach, dat valt wel mee, hoor. Andy is totaal niet veranderd, hij is nog altijd diezelfde van in Center Parcs. Het scheelt ook dat ik alles heb meegemaakt. Zijn bekendheid is gestaag gegroeid, en ik ben kunnen meegroeien. We stonden daar in het begin niet eens bij stil. Ik weet nog hoe ik ineens besefte: Andy is bekend, straks gaan mensen hem om een handtekening komen vragen.”

Gebeurt dat vaak?

Kissling: “Eigenlijk wel. Ze komen hier zelfs thuis aan de deur bellen. Meestal voor een handtekening of een foto. Onlangs stond er een jongetje om te vragen of hij Andy een knuffel mocht geven. Ik heb gezegd dat ik dat superlief vond, maar dat het door corona helaas niet mogelijk was.”

Is het niet vervelend dat mensen voor zulke dingen komen aanbellen?

Kissling: “Voor Andy maakt dat niet uit, maar ik vind het inderdaad minder fijn. Dat is ook weer een reden waarom Andy goed in de showbizz past en ik niet. Privé is privé, vind ik. We zijn hier thuis, we lopen hier misschien in onze pyjama of ondergoed, weet ik veel. Ik wil niet altijd klaarstaan. Eén van de eerste keren dat hier iemand kwam bellen, stond ik in mijn jogging op de toiletbril om de lamp erboven te kuisen. Het toilet is recht tegenover de voordeur, dus de vrouw die aanbelde, keek me recht aan. Toen dacht ik toch even: moet dit nu?”

Bekendheid leidt onvermijdelijk ook tot aandacht van het andere geslacht. Ben je jaloers als de vrouwen om Andy’s nek hangen?

Kissling: “Nee. Ik weet niet eens wat dat is, jaloezie, het houdt me absoluut niet bezig. Als je iets fouts wilt doen, kun je het toch doen, of je nu bekend bent of niet. Wat ik minder tof vind, is als mensen mij erbij betrekken. We gingen ooit naar een festival, toen een vrouw, die duidelijk al wat gedronken had, tussen ons in kwam staan, ons vastnam en ons allebei een kus gaf. Daar hou ik niet van. Nu ja, ik wil zeker niet overdrijven, de meeste mensen zijn echt wel beleefd. En door corona is het sowieso helemaal anders, nu moeten we afstand houden. Dat is misschien nog het enige goeie aan dat virus.”

Nog een nevenwerking van bekendheid: elke uitspraak kan goed zijn voor een relletje. Andy zei onlangs dat hij politieke ambities heeft. ‘Ons systeem zit fout in elkaar, een Afghaanse postbode moet minder belastingen betalen dan de hardwerkende Vlaming’, zei hij. Op sociale media regende het reacties, staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) legde in een tweet uit waarom dat voorbeeld niet klopt.

Peelman: “En het klopt dus wél, vrees ik. Maar ik heb intussen een afspraak met meneer Mahdi. We gaan dat probleem proberen aan te pakken.”

Kissling: “Andy wist goed wat hij deed toen hij dat interview gaf. Ik dacht wel direct: oei. En nóg schrok ik van de heisa die het veroorzaakte. Ik heb niet alle reacties gelezen. Andy trekt zich daar niks van aan, maar ik lig er wakker van.”

Dat hoor je vaak: in de media heb je een olifantenvel nodig.

Kissling: “Dat heb ik absoluut niet. Mensen durven wat te sturen, hoor. Wat Andy me soms laat lezen… Ik begrijp dat niet. Als ik iemand niet graag heb, zap ik weg of lees ik het niet, simpel. Maar er zijn dus echt mensen die op zo’n moment hun gsm of computer erbij nemen en een gemene reactie tikken. En dat zijn meestal volwassenen, hè. Ik vraag me oprecht af: waarom? Wat win je daarmee?”

'Andy heeft mij nodig om hem een beetje af te remmen, ik heb hem nodig om uit mijn comfortzone te komen en nieuwe dingen te proberen. Zo houden we elkaar in evenwicht.'Beeld Koen Bauters

Ontsnapt aan de bom

Tot slot iets helemaal anders: ten tijde van de aanslagen van 22 maart 2016 werkte Andy nog als politieman in Brussel. Hij was daardoor snel op de hoogte van wat er was gebeurd. Klopt het dat hij jou net op tijd kon verwittigen zodat je niet in de getroffen metro zat?

Kissling: “Niet helemaal. Ik nam toen dagelijks de trein en metro naar het advocatenkantoor. Die ochtend belde Andy me: ‘Waar ben je?’ Ik zei dat ik net was uitgestapt in Brussel-Centraal en op punt stond om de metro te nemen. Hij legde uit dat er een bom was ontploft op de luchthaven en vroeg me om hem meteen te bellen als ik op mijn werk was. In de metro was toen nog niets gebeurd, maar alsof hij een voorgevoel had, zei hij dat ik helemaal achteraan moest instappen. Dat deed ik. Ik passeerde Maalbeek, stapte uit in Schuman en wandelde een paar minuten naar mijn werk. Toen ik daar aankwam, was de bom in Maalbeek al ontploft. Het moet gebeurd zijn vlak nadat ik er passeerde.

“De eerstvolgende keer dat ik weer in Brussel was, durfde ik de metro niet te nemen. Ik kwam te voet langs Maalbeek en zag al die militairen, die zee van bloemen. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terugdenk. Het heeft lang geduurd voor ik me weer veilig voelde op de metro. En tot op vandaag ga ik in het achterste rijtuig zitten, liefst met mijn rug tegen de achterkant. Vanuit het standpunt van een terrorist is dat de minst interessante plek: de meeste mensen zitten voorin of in het midden. Daar vallen dus meer slachtoffers te maken.”

Beschouw je dat als het lot? Dat het je tijd nog niet was?

Kissling: “Nee, daar geloof ik niet in. Andy zegt dat: je moment ligt vast. Ik niet. Voor mij heb ik geluk gehad, niet meer of minder. In het leven is niets voorbestemd. Of dat is toch hoe ik erover denk.”

The masked Singer, VTM

© Humo