‘King of Fighters XV’ toont waarom de vechtgamereeks écht ondergewaardeerd is

Videogames hebben al minstens twee decennia geleden de knop omgedraaid van 2D naar 3D, maar games waarin personages op elkaars tater slaan blijven resoluut in twee dimensies. Zoals ‘The King of Fighters XV’, de vijftiende aflevering van de vechtspellenreeks, die uitstekende robbertjes knokken aanbiedt, in een genre waarin de grote coryfeeën al eventjes een leemte achterlaten. 'Street Fighter 6' is, zes jaar na de release van de vorige, nog maar pas aangekondigd, en de release van ‘Mortal Kombat 11' ligt toch al een jaar of drie achter ons. Voor wie dus nieuwe gezichten zoekt om op te beuken, levert ‘The King of Fighters XV’ een stevige nieuwe fix. Het is de game die de serie eindelijk klaarstoomt voor moderne consolehardware, met klaar afgelijnde personages, scherpe, kleurrijke decors, en impactvolle vechtmoves.

Zoals zijn voorgangers werkt ook ‘The King of Fighters XV’ met een tag team-systeempje in plaats van het gewoonlijke stramien van drie rondes met dezelfde kemphaan: iedere kant van de vechtarena kiest drie vechtjassen, en diegene die het eerste alle drie de deelnemers van de tegenstander heeft afgelapt wint. Dat impliceert natuurlijk ook een ruim rooster aan personages, waarin ‘The King of Fighters XV’ beter doet dan zijn concurrenten: er zitten er meteen 39 in, zonder dat je er moet gaan bijkopen uit een downloadable content-winkel, die zeker bij ‘Street Fighter V’ net iets te makkelijk incasht.

Productief is het Japanse gamehuis SNK anders wel geweest met zijn ‘The King of Fighters’-vechtserie: terwijl ‘Street Fighter’ (begonnen in 1987) – spin-offs en extra versies niet te na gesproken - aan het genummerde deel vijf zit, en ‘Mortal Kombat’ (sinds 1992) aan deel elf, zette ‘The King of Fighters’ al een kloeke vijftien versies neer. En dat nog ondanks het feit dat de reeks pas in 1994, veel later dan de concurrenten, voor ’t eerst in de lunaparken landde.

De serie heeft haar rabiate fans, en ze is bekend bij een breder publiek dan échte cultgames uit het beat ‘em up-genre, zoals ‘Fist Of The North Star’ of ‘Bloody Roar’. Maar wanneer een gemiddelde gamer voor de vuist weg twee vechtgames moet opnoemen, zal hij wellicht eerder op ‘Mortal Kombat’ of ‘Street Fighter’ landen.

Die perceptie wordt door een paar dingen gevoed. Ten eerste is er het uiterst ‘Aziatische’ profiel van de ‘King of Fighters’-reeks: eigenlijk was het een spin-off van SNK’s eerdere ‘Fatal Fury’-games, met ook personages uit andere titels van het huis, zoals ‘Art of Fighting’, ‘Ikari Warriors’ (een shooter) en ‘Psycho Warrior’ (een platformgame) die mee kwamen knokken. De speelhallenkastjes landden pas erg laat in het westen, op een moment waarop bovendien de remonte van de lunaparkgame (eind jaren 80 tot begin jaren 90) in het westen al zo goed als voorbij was.

Een tweede reden waarom ‘The King of Fighters’ een ondergeschoven kindje werd in het genre, is dat de games pas erg laat op de bekende huiskamerconsoles verschenen. De eerste game uit de reeks, ‘The King of Fighters ’94', kwam uitsluitend op SNK’s eigen Neo Geo-console uit, een afgeleid product van de Neo Geo-speelhallenhardware van het bedrijf, dat commercieel nooit goed van de grond kwam. Pas opvolger ‘The King of Fighters ’95' verscheen in 1996 op de PlayStation, en de meeste van de volgende delen doken met een forse vertraging op in de huiskamer: editie 2000 kwam bijvoorbeeld pas in 2002 naar de PlayStation 2, in een bundel met editie 2001. Dat terwijl concurrent Capcom zijn ‘Street Fighter II’ (1991) meteen tot een begrip onder gamers verhief door de game vrijwel meteen na de speelhallenversie ook naar de Super NES en de Sega Mega Drive te brengen, net als de Amerikaanse tegenpool Midway Games met zijn ‘Mortal Kombat’ (1992).