Nooit gezien in België: 1 miljoen beloofd voor gouden tip in verdwijningszaak Tanja Groen

De Nederlandse misdaadverslaggever Peter R. de Vries had een droom: Tanja Groen na 28 jaar weer thuis brengen. Het 18-jarige meisje verdween in 1993 na een fuif in Maastricht, en is sindsdien spoorloos. Op 23 juni vorig jaar, op de dag dat Tanja 46 jaar zou zijn geworden, startte De Vries een crowdfunding. Het doel: 1 miljoen euro inzamelen. Een enorme zak geld, die de beloning moest worden voor dé gouden tip die zou leiden tot de vondst van Tanja. De Vries noemde het “de ultieme poging” om de mysterieuze verdwijningszaak eindelijk op te lossen: “Ik heb ook niet het eeuwige leven, en ik wil deze zaak van m’n lijstje.”

Een zin die nu erg wrang klinkt, want nog geen twee weken na de lancering van de crowdfunding werd Peter R. de Vries op straat in Amsterdam neergeschoten. Terwijl hij in het ziekenhuis vocht voor zijn leven, tastte Nederland gul in z’n portemonnee, om het geld bij elkaar te krijgen dat nodig was om de droom van de 64-jarige misdaadverslaggever te verwezenlijken. Dat lukte ook, in minder dan een week was het miljoen voor de gouden tip naar Tanja Groen binnen. Maar één dag nadat die kaap gerond werd, stierf De Vries aan z’n verwondingen. Zijn dood kwam hard aan bij de ouders van Tanja Groen: “We dachten dat samen met Peter ook de laatste kans om Tanja ooit nog terug te vinden verdwenen was.”

Tót Kelly de Vries opstond, de 35-jarige dochter van de misdaadverslaggever. Zij zet het levenswerk van haar vader nu verder en zoekt in zijn plaats naar Tanja Groen. Omdat intussen heel Nederland weet dat er één miljoen euro klaarligt, maar nog niemand zijn mond open deed, vermoedt ze dat diegene die meer weet over Tanja misschien wel in België woont. Want Tanja Groen verdween in Maastricht, een stad pál op de grens met ons land. Daarom nam Kelly contact op met VTM-journalist Faroek Özgünes, met de vraag om mee de schouders te zetten onder ‘De tip van één miljoen’, in een poging om van 2022 alsnog ‘Het jaar van Tanja Groen’ te maken – zoals haar vader dat gewild had.

‘De Nederlandse Annick Van Uytsel’, wordt Tanja Groen wel eens genoemd. Wie de opsporingsberichten van beide meisjes naast elkaar legt, ziet inderdaad opvallende gelijkenissen. Allebei hebben ze donker haar, een lichte blos en een verlegen lach. En net als Annick was ook Tanja een eerstejaarsstudente van 18, die na een fuif op haar fiets stapte en daarna nooit meer gezien werd. Het enige verschil: het lichaam van Annick werd zes dagen na haar verdwijning teruggevonden in het Albertkanaal, en met Ronald Janssen werd drie jaar later ook haar moordenaar opgepakt.

Van Tanja Groen is na 28 jaar nog altijd geen enkel spoor. Haar ouders weten niet waar hun dochter is, of ze nog leeft en wat er met haar is gebeurd. “En dat laat je geen dag los”, zegt haar mama Corrie. “Ik ga nooit slapen zonder mezelf af te vragen: ‘Meid, waar ben je toch?’ In mijn hoofd hoor ik voortdurend geschreeuw: ‘Tanja? Tan-jaaa?’ Dat ben ik, die haar in gedachten roept – nu al 28 jaar lang. Ik zou zo graag willen dat dat ophoudt, dat ik weet waar m’n meissie is. Het is allemaal zo zwaar om dragen dat je gewoon hoopt dat er nu eindelijk eens nieuws komt, zelfs al is het het nieuws dat Tanja dood is. Dan wéten we het tenminste. Alles is beter dan die verschrikkelijke onzekerheid.”

Elke vrijdagmiddag rond kwart over twee vlucht Corrie Groen uit haar huis aan de Spoorlaan in Schagen, een stad in het noorden van Nederland. Op dat moment dendert de trein vanuit Maastricht voorbij het huis van de familie Groen, en dat geluid doet Corrie te veel pijn. Want het was dié trein waarmee haar dochter Tanja op 3 september 1993 naar huis had moeten komen. Tanja is de jongste dochter van Corrie (77) en Adrie Groen (79), een koppel dat samen nog twee dochters en een zoon heeft. Tanja groeide op als een lief en verlegen meisje, dat niet gauw op de voorgrond trad.

“Het was eigenlijk altijd een heel makkelijk grietje”, zegt haar mama. “Ze had ook een fijne vriendinnengroep, waarmee ze hier vaak languit op de zetel lag te kletsen.” Op haar 18de trok Tanja naar de universiteit, om gezondheidswetenschappen te gaan studeren. In Maastricht, vlakbij de Belgische grens, huurde ze een studentenkamer – op 300 kilometer van pa en ma. “Ver weg, maar we gunden het haar”, zegt mama Corrie. “Het studentenleven, het op eigen benen leren staan. Maar uiteindelijk heeft ze daar maar vijf nachten in d’r kamertje geslapen...”

Op dinsdag 31 augustus 1993, een week nadat Tanja aankwam in Maastricht, trok ze ‘s avonds naar het doopfeestje van studentenclub Circonflex. Ze verliet die fuif om iets na middernacht. Een medestudente wuifde Tanja uit toen ze op haar fiets stapte en wegreed. Sindsdien heeft niemand haar ooit nog gezien.

Toch duurde het nog drie dagen voor het meisje werd opgegeven als vermist. Want de jongen die samen met Tanja op kot zat was die week ziek, waardoor hij niet zag dat ze er nooit arriveerde. En de kotbaas ging ervan uit dat ook Tanja naar huis was, omdat ze hem een dag eerder verteld had dat ze verkouden was. Het was 1993: het jaar waarin koning Boudewijn stierf en Bill Clinton president werd van de Verenigde Staten, we naar de bioscoop trokken voor ‘Jurassic Park’ en ‘The Bodyguard’ en de Colombiaanse politie drugsbaron Pablo Escobar doodschoot. Het zou nog jaren duren voor alle jongeren een gsm op zak hadden waarmee ze vanop kot naar hun ouders konden sms’en of bellen. En dus hadden ook Adrie en Corrie Groen geen idéé dat hun dochter al drie dagen vermist was, toen ze op vrijdagnamiddag op het afgesproken uur op haar stonden te wachten in het station van Schagen. Pas toen Tanja daar niet van de trein stapte, en ze ook niet op de volgende trein bleek te zitten, sloegen ze alarm.

Zo gingen er drie dagen verloren. Kostbare dagen, waardoor het voor de politie moeilijker was om naar sporen te zoeken. Ze hadden in die tijd bovendien geen gsm-signaal om haar te lokaliseren, geen camerabeelden waarop Tanja of haar ontvoerder te zien waren. En dus werd overál gezocht: op alle mogelijke trajecten tussen de fuifzaal en haar kot, in grotten, in maïsvelden, in de Maas, tot in de rioleringen toe. Maar ze vonden niéts – zelfs niet het ventieldopje van haar fiets. Tanja lijkt wel in rook opgegaan. En dat valt de ouders heel zwaar. “Het kan toch niet dat je op je fietsie weggaat en nooit meer terugkomt?”, zegt mama Corrie. “Dat kan toch niet, dat mág toch niet?”

Niet dat er de voorbije jaren geen ‘doorbraken’ waren in het bekendste verdwijningsdossier van Nederland. Zo leidde de wichelroede van een paragnost tien jaar geleden nog naar een plek in de Maas, ten zuiden van Maastricht. Daar haalden duikers een bruine fiets boven die met zwarte verf overschilderd was, met een dubbele stang en een groen fietsslot – exáct zoals die van Tanja. Ernaast lagen ook twee vaten, die in het water gedumpt waren. Corrie en Adrie Groen hielden de adem in: ‘Zou het...?’ Neen, bleek drie weken later. Onderzoek wees uit dat de fiets niet die van Tanja was, en dat er in de vaten geen DNA van haar te vinden was. Twee jaar later leek er alweer een doorbraak in de maak, nadat een wandelaar menselijke botten vond in een veld in Gronsveld, niet ver van de plaats waar Tanja op kot zat en waar in de nacht van haar verdwijning een huiveringwekkende schreeuw was gehoord. Dit keer was er slechts een week nodig om de hoop de kop in te drukken: het gevonden dijbeen was niét dat van Tanja Groen.

Ook begin 2020 leek de ontknoping nabij, nadat er een wel heel precieze tip op het politiebureau belandde. Die meldde dat Tanja op de avond dat ze verdween is vermoord, en daarna in het open graf werd gedumpt waarin de volgende dag ene Jean Van Hooren werd begraven. Diens nabestaanden gaven de toestemming om het graf op het kerkhof van Maastricht te onderzoeken. “Het was een raar idee dat Tanja al 27 jaar bij mijn vader zou liggen”, zei zijn dochter Virginie aan de krant ‘Algemeen Dagblad’. “Maar ik hoopte zó dat ze haar eindelijk zouden vinden.” Dat gebeurde niet, en het onderzoek ging terug naar af – alweer.

De piste die de voorbije jaren het vaakst terugkeerde, was die rond de veroordeelde seriemoordenaar Wim Smulders, alias ‘Geile Wim’ of ‘De Killer van Lappegat’. Die vertelde in de jaren 90 aan zijn celgenoot dat hij elf vrouwen had vermoord en gedumpt in natuurgebied Strabrechtse Heide in Geldrop, waaronder ook “dat meisje uit Maastricht”. Volgens zijn verklaringen heeft hij Tanja vermoord en begraven op de heide – en overgoot hij haar lichaam met ongebluste kalk, omdat hij ergens gelezen had dat zoiets een lijk laat ‘oplossen’. Griezelig gedetailleerd, en bovendien was Smulders een grafdelver die wíst hoe hij een lichaam kon laten verdwijnen. Maar toen de politie hem met zijn bekentenis confronteerde, ontkende hij. Intussen is ‘Geile Wim’ overleden. De voorbije jaren is er wel met regelmaat van de klok gezocht op Strabrechtse Heide, de laatste keer nog begin dit jaar. Maar de plaatsen waar de bodem was omgewoeld en waarvan de speurders dachten dat er een lichaam begraven was, bleken na onderzoek konijnenpijpen te zijn.

Adrie en Corrie Groen bleven dus achter met een zoveelste teleurstelling. Ze proberen hun leven zo normaal mogelijk te leiden, maar dat is moeilijk zolang ze niet weten wat er met hun jongste dochter is gebeurd. “In het begin was er nog de hoop dat ze zou terugkomen”, zegt Adrie. “Dat het Tanja was als de telefoon rinkelde, of wanneer we het tuinpoortje hoorden opengaan. Maar die hoop vervaagt als de dagen weken worden, en de weken jaren. Zonder hoop ken je nie leven, zeggen ze, maar het kán haast niet meer, na 28 jaar.”

In de slaapkamer van Tanja bewaren ze spulletjes van hun dochter: haar badmintonracket, enkele beertjes, het witte jurkje dat ze droeg bij haar eerste communie. Ook de kast en haar bed staan er nog, “want het blijft háár kamer”. De ouders reden de voorbije jaren zelf een aantal keer naar Maastricht, ook al viel hen dat telkens heel zwaar. “Vooral het vertrek”, zegt Corrie. “Als we er weer wegreden, voelden we ons slecht. Alsof we Tanja daar achterlieten. Vijf jaar geleden hebben we beslist om uit Maastricht weg te blijven, omdat het ons te veel pijn doet.”

Tanja zou vandaag 46 jaar zijn. Zou. “Je vraagt je wel eens af hoe ze eruit zou zien. Of ze haar studies had gered, en of ze nu getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben. Dat spookt allemaal door je hoofd. Wij hebben vandaag kleinkinderen die ouder zijn dan Tanja toen zij verdween. Dat is raar. Mensen vragen me vaak: hoe verwerk je zoiets? Nou, niet. Want er ís helemaal niks om te verwerken, we hebben namelijk geen idee wat er is gebeurd. En onze grootste angst is dat we dat helemaal nóóit zullen weten. Dat we doodgaan, zonder te weten waar Tanja is, zonder dat we het hebben kunnen afsluiten. Daar heb ik geen vrede mee.”

Wie meer weet over de verdwijning van Tanja Groen en misschien wel de gouden tip kan geven, kan terecht op tanjagroen.nl.

Lees ook:

PORTRET. Peter R. de Vries, het icoon van de misdaadjournalistiek en vedette in Nederland (+)

Nederland zamelt ruim 1,1 miljoen euro in voor gouden tip in 28 jaar oude verdwijningszaak (met dank aan Peter R. de Vries)

Vriendin van Peter R. de Vries spreekt voor het eerst over ‘mijn grote liefde’: “Toen ik Peter belde en hij niet opnam, wist ik: foute boel” (+)